Hoe men van stakingen een misdaad probeert te maken

De betoging van 7 oktober was met 100.000 deelnemers een groot succes. Hetzelfde zagen we met de regionale staking van 19 oktober in de provincie Luik. Zoals vorig jaar werd geprobeerd om de grote vakbondsbetoging met 150.000 aanwezigen onder te sneeuwen in berichtgeving over rellen, werd een spontane blokkade van de E40 in Luik aangegrepen om te spreken over een ‘apocalyps’ of nog over ‘rode criminaliteit’.

Artikel door Fabian en Nico voor de novembereditie van ‘De Linkse Socialist’

Het criminaliseren van bewegingen, in een poging de legitimiteit van het protest te ondermijnen, is een beproefde strategie. Mensen die voor het eerst gaan betogen schrikken vaak van de manier waarop de politie optreedt. De trukendoos om manifestaties te doen ontaarden is groot. Er wordt gebruik gemaakt van frustraties en desnoods wordt het aangevuld met provocateurs. Denk maar aan de foto’s van met vakbondspetjes en -sjaaltjes vermomde agenten.

Bij een staking als die van 19 oktober in Luik was het op voorhand duidelijk dat de minste aanleiding zou aangegrepen worden om in te gaan tegen de volledige arbeidersbeweging en om de verdeeldheid in het vakbondsfront te benadrukken. De blokkade van de E40 werd gebruikt om de stakers te criminaliseren. Het werd nog erger met de verklaring van het ziekenhuis CHC uit Hermalle dat een Deense toeriste was overleden omdat een opgeroepen dokter door de files vertraging had. Dat er blijkbaar maar één chirurg in de hele omgeving beschikbaar was, geeft aan dat de tekorten in de gezondheidszorg nog groter zijn dan we dachten. Dat de prestatiegeneeskunde samenwerking tussen ziekenhuizen en specialisten in de weg staat, zal er ook wel iets mee te maken hebben. Maar uiteraard is dat niet waar rechts op ingaat. Het liberale parlementslid David Clarinval verweet zelfs de PVDA-verkozenen dat ze bloed aan de handen hebben.

De bediendenvakbond van het ABVV wees op een element waar de directie van het ziekenhuis liefst niet teveel mediabelangstelling voor zag. Het ziekenhuis CHC is opdrachtgever van een bouwwerf waar de stakers in de ochtend van 19 oktober een groep Indische bouwvakkers aantroffen die er in containers verbleven. Dit schandaal werd door de media volledig toegedekt om het enkel over de blokkade enkele honderden meter verder te hebben. De bediendenbond stelde nog dat: “de drastische besparingen op de middelen voor gezondheidszorg leiden tot constante besparingen in een sector die steeds meer concurrentieel wordt. Hoeveel doden zijn er al gevallen door deze onderfinanciering en door de besparingen waartoe de politiek beslist?” Het ziekenhuis had niet voorzien in een opgevorderde dienstverlening met het argument dat het ACV niet meestaakte.

Nadien erkende de directie van het ziekenhuis dat het niet beweert dat er een oorzakelijk verband is tussen de blokkade en de dood van een patiënte, maar dat het enkel “het debat over de grenzen van het stakingsrecht wilde openen”. Alsof dat debat in de gevestigde media ooit gesloten was!

Er werd uiteraard gretig op ingespeeld door Zuhal Demir (N-VA) die voor de zoveelste keer verklaarde dat ze het “gehad heeft” met de vakbonden en meteen eist dat de bonden rechtspersoonlijkheid krijgen. Dat is een eis die vroeger alleen door extreemrechts werd verdedigd met als doel om de vakbonden te kraken door ze juridisch verantwoordelijk te stellen voor de acties van alle leden. Demir werd in haar standpunt bijgevallen door de voorzitter van de Franstalige KMO-patroons, Philippe Godfroid.

De Luikse ABVV-voorman Marc Goblet verklaarde dat de spontane blokkade het resultaat is van een frustratie onder de werkenden die niet gehoord worden door regering en werkgevers. Dat klopt. Maar velen zijn ook gefrustreerd dat er na de nationale staking van 15 december geen vervolg kwam waardoor een kans om de regering ten val te brengen verloren ging. Ook nu is het gissen naar de strategie van de vakbondsleiders om een einde te maken aan de besparingen. Als de terechte woede van de werkenden niet omgezet wordt in een ernstig opbouwend actieplan met duidelijke ordewoorden tot de val van de regering, dan uit de woede zich op andere manieren. Tegenover het rechtse offensief op de publieke opinie moeten we eengemaakt met een doordacht en breed gedragen actieplan ons verzet opvoeren.