Naar een tweede actieplan zoals dat van eind 2014?

[dropcap]E[/dropcap]ind april kwam het federaal comité van het ABVV samen. Het federaal comité is verantwoordelijk voor het algemeen bestuur en is samengesteld uit vrijgestelden maar ook afgevaardigden van de verschillende centrales. Eind april werd gediscussieerd over een mogelijke staking op 12 mei.

Artikel door een ABVV-militant uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Op de bijeenkomst werd het voorstel van een algemene staking op 12 mei door meer dan tweederde van de aanwezigen verworpen. Wel werden verschillende acties gepland om de strijd voor een “rechtvaardig en sociaal beleid” kracht bij te zetten. Op 28 mei werd deelgenomen aan de actiedag rond fiscale rechtvaardigheid en hierna volgen op 4 juni een actie rond vrouwenrechten, op 15 juni een actiedag van gepensioneerden en eind juni komt er een Europese actie. Op 12 mei, op de eerste actie die inging tegen de gevolgen van het besparingsbeleid voor jongeren, kondigde Marc Goblet, algemeen secretaris van het ABVV, aan dat er na de zomer een tweede actieplan komt naar het model van het actieplan eind 2014.

Het resultaat van de stemming in het federaal comité kan de indruk wekken dat het idee van een algemene staking bijna unaniem werd weggestemd, maar dit betekent niet dat er geen druk van de basis is. Heel wat militanten klaagden dat ze niet gehoord werden. Er werd ook gesteld dat de beweging van eind 2014 veel meer potentieel had dan gewoon wat stoom aflaten om vervolgens terug over te gaan naar business as usual.

Het enthousiasme dat opgebouwd werd tijdens het actieplan eind 2014, ging opnieuw verloren door de lange periode waarin de vakbondsleidingen de “onderhandelingen een kans wilden geven”. En dat terwijl de regering de aanvallen steeds verder opvoerde en geen enkele twijfel liet bestaan over de plannen om het model van sociaal overleg te ondermijnen. Ondertussen blijven de verworvenheden en lessen van de beweging wel overeind. Velen namen voor het eerst deel aan een vakbondsactie, de ervaring van het actieplan herstelde het vertrouwen van de werkende bevolking in haar kracht en aantal. Er werden vaak ook banden aangegaan met werkenden van andere bedrijven en we konden andere lagen zoals jongeren of de socioculturele sector meetrekken in ons verzet.

Het ongenoegen is nog steeds aanwezig en de beweging kan terug opgebouwd worden naarmate de asociale maatregelen van de regering-Michel I concreter worden. De aanvallen zullen niet stoppen en we zullen bovendien steeds meer de gevolgen voelen van besparingen op alle niveau’s.

Een algemene staking organiseer je niet op een geïmproviseerde manier. Het voorstel van een algemene staking op 12 mei liet wel heel weinig tijd om een nieuwe dynamiek op te starten nadat het enthousiasme maandenlang afgeremd werd. Dat is wellicht een gedeeltelijke verklaring voor de verwerping van het voorstel van een staking op 12 mei. Daarnaast zijn er onderhandelingen in de sectoren opgestart en hopen de vakbonden om via die weg een aantal zaken af te dwingen. Dat zal ongetwijfeld niet gemakkelijk zijn als we zien hoe het patronaat zich gesterkt weet door het beleid van de vrienden in de regering van de rijken.

Het valt te vrezen dat de voorgestelde acties in verspreide slagorde op basis van thema’s die bovendien vaak door regionaal beleid ingevuld worden, weinig effect zullen hebben en geen hernieuwde dynamiek zullen brengen.

De werkende bevolking heeft nood aan een eigen arbeiderspartij die de verschillende linkse stromingen kan verenigen met respect voor elkaars eigenheid. Het zou ons toelaten om werkenden over sectoren heen bijeen te brengen en te organiseren rond een programma dat de verschillende eisen opneemt. Het zou een breuk betekenen met het besparingsbeleid en een dergelijke arbeiderspartij zou uiteindelijk gaan voor een alternatief op het bestaande beleid. Een politiek instrument zou strijdbare syndicalisten sterken in het verzet tegen de afbouw van onze verworvenheden en de afbraak van onze openbare diensten.