Migrantenrechten in de VS. Op naar een staking op 1 mei!

“Vandaag betogen we, morgen gaan we stemmen”

In de afgelopen weken was er een explosieve stijging van de protesten, werkonderbrekingen en studentenstakingen door immigranten in de Verenigde Staten. Miljoenen mensen zijn de straat opgegaan. Volgens persberichten namen 2 miljoen mensen deel aan betogingen in 120 steden. Begin april protesteerde bijna een miljoen mensen in Los Angeles. In Chicago en Dallas deden honderduizenden mee aan de protesten. Volgens politieschattingen betoogden 350.000 tot 500.000 mensen in Dallas. Over het hele land werden demonstraties bezocht door tienduizenden immigranten, voornamelijk arbeiders van Latijns-Amerikaanse afkomst.

Bryan Koulouris, Boston

De protesten zijn opgelaaid door het aannemen van de wet ‘HR 4437’ in het Huis van Afgevaardigden. Deze wet heeft de bedoeling om van immigratie een federaal misdrijf te maken. Het zou er zelfs toe leiden dat het verlenen van bijstand aan een illegale immigrant strafbaar wordt. Dit zou betekenen dat er een dreiging van massale arrestaties gaat ontstaan richting docenten die lessen in Engels als tweede taal geven, richting artsen die gewonde mensen zonder papieren helpen en richting wijkcentra die service verlenen aan immigranten; en de lijst gaat zo nog wel even door.

Demonstrerende immigranten hielden borden omhoog met de tekst: “Wij zijn arbeiders, geen criminelen” en “Geen mens is illegaal”. Andere borden gaven een waarschuwing: “Vandaag protesteren we – morgen stemmen we”.

De reactionaire gewelddadige “Minute men”, die een stevige anti-immigrantenhouding hebben, en de meest extreme rechtervleugel van de Republikeinen, beweren dat immigranten parasiteren op de samenleving. Immigranten betalen echter 7 miljard aan de sociale zekerheid, terwijl zij daarvan zelf niks terugzien.

Immigranten zonder verblijfsvergunning werden – voor het eerst in de geschiedenis – in Amerikaanse legeruniformen naar het buitenland gestuurd om daar te vechten in de oorlog om de olie in Irak. Een arbeider op de demonstratie droeg een bord met de tekst: “Meneer Bush, mijn Mexicaanse zoon is gestorven in Irak.”

Deze “illegale” immigranten leven voornamelijk in de armere gebieden van de VS; ze hebben geen kiesrecht, en ze hebben veel minder toegang tot sociale voorzieningen dan andere bevolkingsgroepen in de VS. De realiteit laat zien dat het niet de immigranten zijn die “parasiteren op de sammenleving”. In feite parasiteert het Amerikaanse kapitalisme op de immigranten.

De massale uiting van woede over de introductie van het wetsvoorstel HR 4437 is een klassiek voorbeeld van hoe de “zweep van de contra-revolutie” de arbeidersmassa’s tot protesten aanzet.

Om het momentum vast te houden en successen te bereiken, zal de beweging voor migrantenrechten niet enkel tegen dit wetsvoorstel moeten vechten, maar ook tegen de kwestie van lage lonen, voor amnestie, voor verblijsvergunningen voor iedereen “zonder papieren” en de enorme behoefte aan gezondheidszorg voor alle Amerikaanse arbeiders. HR 4437 zal waarschijnlijk niet omgezet worden tot wet. De heersende klasse in de VS is afhankelijk van immigratie. Grote ondernemingen geven de voorkeur aan laag betaalde arbeid. Volgens het Pew Hispanic Center zijn er momenteel tussen de 11 en 12 miljoen “illegale” immigranten in de VS, die dus geen enkele verblijfsvergunning hebben en ook geen toestemming om in het land te verblijven.

Veel van deze immigranten zijn in dienst bij werkgevers, die geen vragen stellen en die extreem lage lonen uitbetalen. De meeste van hen doen schoonmaakwerk in de huizen van de rijken, maken ziekenhuizen schoon, halen vuilnis op etc. Lage lonen betekenen meer winsten om de zakken van de patroons te vullen.

Dit wetsvoorstel is voorgesteld om een deel van de sociaal-conservatieve achterban van de Republikeinse partij tevreden te stellen. Het is ten slotte een verkiezingsjaar. De scheidingen die binnen de Republikeinse partij zichtbaar zijn geworden tonen haar tegenstrijdige rol als een partij die tegelijkertijd de belangen van het grootkapitaal verdedigt, maar ook inspeelt op een basis van christen-fundmentalistische en sociaal-conservatieve elementen.

Illusies in wetsvoorstel McCain-Kennedy

Een ander wetsvoorstel dat door het Congres is voorgesteld, het wetsvoorstel McCain-Kennedy, is een meer zuivere vertaling van de belangen van de elite in de VS. De initiatiefnemers van dit voorstel willen amnestie geven aan enkele arbeiders, maar tegelijkertijd willen ze de dreiging van uitzetting als een “zwaard van Damocles” boven het hoofd van miljoenen anderen laten hangen. De dreiging uitgezet te worden kan er voor zorgen dat arbeiders zich niet durven organiseren in buurten en werkplaatsen voor meer rechten en betere leefomstandigheden.

Helaas zijn er een groot aantal illusies in de zich ontwikkelende beweging over dit voorstel, vooral bij de leiding van de beweging. Een voorbeeld hiervan is dat een van de bewuste senatoren, Ted Kennedy, tijdens de manifestatie voor immigrantenrechten in Boston was uitgenodigd als spreker. Een ander voorbeeld is het feit dat de Internationale Dienstverleners Vakbond, die 100.000 immigrantenarbeiders vertegenwoordigt, haar enthousiaste steun uitsprak voor het bewuste voorstel.

Dit voorstel is echter geen antwoord op de rechtse aanval op migranten. De voornaamste voorstander van dit wetsvoorstel is de Onmisbare Coalitie voor ArbeidersImmigratie (OCAI). Deze coalitie bestaat uit de hoofden van de hotel-, bouw-, restaurant- en zorgsectoren, die structureel de vorming van vakbonden in hun bedrijven saboteren. De belangen van de rijken worden uitgedrukt in het McCain-Kennedy wetsvoorstel. “Gastarbeiders” die amnestie krijgen, worden uitgezet als zij langer dan 60 dagen werkloos zijn. Uit angst om ontslagen en uitgezet te worden, zullen ‘gastarbeiders’ zich niet snel organiseren in hun bedrijf.

McCain en Kennedy willen ook strengere militaire controles aan de grens met Mexico; op dit moment sterven jaarlijks al 400 immigranten tijdens pogingen de grens over te steken. De miljoenen die men hierin wil investeren, zijn hard nodig voor gezondheidszorg, onderwijs, programma’s van publieke werken en voor hulp aan de slachtoffers van de orkaan Katrina. De vakbeweging zou een leidende rol moeten spelen in de strijd voor de rechten van immigranten. De AFL-CIO, die historisch gezien een anti-migranten standpunt innam, veranderde haar standpunt in de ‘90’er jaren, toen ze een meer pro-migranten standpunt ging uitdragen. Leiders van de AFL-CIO hebben, en dat is een verdienste, zich zowel de HR 4437 als het wetsvoorstel van McCain en Kennedy verzet.

Op dit moment groeit langzaam de roep voor een algemene staking van immigranten op 1 mei. De vakbondsleiders moeten deze gelegenheid aangrijpen om autochtone arbeiders voor te lichten over het belang van de hervorming van immigratiewetgeving en om de ongeorganiseerde arbeiders van allochtone afkomst die aan de staking deelnemen, te organiseren in vakbonden. Industriële acties en solidariteitsbetogingen moeten worden georganiseerd ter ondersteuning van onze “illegale” mannelijke en vrouwelijke kameraden.

De strijd voor migrantenrechten is in het belang van de gehele arbeidersklasse. De ondernemingen zijn de veroorzakers van lage lonen, niet onze mede-arbeiders. Als “illegale” arbeiders steeds in de angst leven te worden uitgezet, dat wordt onze collectieve kracht aan de onderhandelingstafel ondermijnd. Alleen door collectieve strijd kunnen we fatsoenlijke lonen, arbeidsomstandigheden en pensioenen afdwingen, alsmede andere voordelen. Een aanval op één is een aanval op ons allemaal!

Solidariteit over de grenzen

Solidariteit over de grenzen heen is eveneens noodzakelijk. Deze kwestie roept de volgende vraag op: Waarom zijn zovele miljoenen bereid om mogelijk te sterven, geïsoleerd te worden van hun familie en van hun eigen gemeenschap en taal, enkel om naar de VS te komen? Het antwoord ligt besloten in de wereldwijde politiek van het grootkapitaal, met name de praktijken van het VS-imperialisme. Op 1 januari 1994 werd het Noord-Amerikaanse Vrijhandels Akkoord de economische achtergrond voor ontberingen door heel de VS, Canada en Mexico. Deze ‘overeenkomst’ tussen politici en grote bedrijven heeft de Amerikaanse industrie vernietigd, land gestolen van kleine Mexicaanse landbouwbedrijven en miljoenen in armoede gestort. Flint, gelegen in de staat Michigan, het voormalige centrum van de auto-industrie, is een spookstad geworden; locaties waar slavenarbeid wordt verricht, zijn verspreid door heel Mexico. Halverwege de jaren ’90 nam de immigratie vanuit Mexico enorm toe. Het rampzalige vrijhandelsbeleid werd opgelegd door de regering Clinton en de Democratische Partij, die geen vrienden zijn van arbeiders en onderdrukten.

Het IMF en de Wereldbank hebben door heel Latijns-Amerika leningen met enorm veel bijkomende voorwaarden verstrekt. Sommige landen betalen de meerderheid van het overheidsbudget aan deze instellingen. Het IMF en de Wereldbank eiste van deze landen dat ze “structurele aanpassingsprogramma’s” door zouden voeren, oftewel een vernietiging van de publieke sector, massale privatiseringen, het uitkleden van rechten van arbeiders en de afschaffing van maatregelen ter bescherming van het milieu. De achteruitgang van leefomstandigheden in Latijns-Amerika heeft velen doen vluchten naar de VS. Deze neoliberale aanvallen hebben echter in de gehele regio ook tot een opleving van strijd geleid.

Deze maatregelen worden niet enkel veroorzaakt door “slechte” politici of “gemene” managers: ze maken onderdeel uit van de kapitalistische logica. In de jacht naar winst overleven slechts de meest meedogenlozen. Dat is de reden waarom Walmart nu de grootste werkgever is.

De arbeidersklasse moet op de wereldwijde aanvallen vanuit het bedrijfsleven reageren met wereldwijde solidariteit. Door een gevecht voor fatsoenlijke leefomstandigheden, kunnen we gevechten winnen; de recente gebeurtenissen in Frankrijk zijn hiervan het bewijs. Internationaal verzet is noodzakelijk om de pogingen vanuit het bedrijfsleven om een race naar de bodem te beginnen, tegen te houden; het is een race die we zullen verliezen en die enkel voor de miljardairs winst zal opleveren, indien de arbeidersklasse zich niet verenigt om gezamenlijk de strijd aan te gaan en een alternatief op te bouwen.

Om een permanente overwinning te realiseren, moeten we de strijd voor systeemverandering winnen. We hebben een maatschappij nodig, gebaseerd op menselijke behoefte en internationale arbeidersdemocratie, niet op basis van hebzucht van ondernemers en aanvallen op de rechten van arbeiders. Wij vechten voor een wereld waarin mensen kunnen kiezen waar ze willen wonen, gebaseerd op behoefte, niet op basis van schaarse toegang tot bestaansmiddelen.

Socialist Alternative (onze zusterorganisatie in de VS) neemt deel aan de beweging voor immigrantenrechten in diverse steden van het land. Wij organiseren een campagne richting 1 mei, de dag van de Arbeid. Wij verdedigen een strategie en een programma om immigranten en autochtonen te overtuigen van de noodzaak van de strijd voor een betere wereld. Dit omvat ook de strijd voor een nieuwe partij voor alle werkenden, om een oppositie te kunnen bieden aan de pro-kapitalistische Democratische en Republikeinse partij. Vecht met ons mee voor een socialistische wereld!