Regering wil vakbonden mee verantwoordelijk maken voor aanvallen op de lonen

De regering organiseerde de afgelopen maanden een topoverleg met vakbonden en patronaat. De bedoeling was om tot afspraken te komen rond de lonen. Eigenlijk werd dus vooropgelopen op het loonoverleg van eind dit jaar. Dan moet er een nieuw Interprofessioneel Akkoord (IPA) komen.

Karel Mortier

Guy Verhofstadt verklaarde op 27 maart: "Bonden en werkgevers erkennen dat er een probleem is met de slagkracht van onze bedrijven. Ze pleiten ook voor de invoering van controlemechanismen, en dat is belangrijk wanneer er te veel inflatie dreigt. En de sociale partners willen ook niet dat lastenverlagingen in de toekomst zouden worden omgezet in loonsverhogingen."

Liever dan de komende maanden het gevecht aan te gaan, stappen de vakbondsleiders vandaag al in het liberale schuitje. Dat was te verwach-ten, nadat ze toestonden dat er aan de index werd geprutst, waardoor de indexaanpassing een aantal maanden werd uitgesteld. In ruil voor de zoveelste loonmatiging krijgen de vakbonden de klassieke "belofte" dat er meer banen zullen komen en dat bedrijven meer geld zullen steken in innovatie.

Er mag volgens Cortebeeck niet geraakt worden aan de index – wat hij recent dus wel degelijk heeft gedaan – en de loonbarema’s, maar voor de rest is er véél mogelijk om de lonen binnen de perken te houden. De boodschap die hij aan de verschillende sectoren geeft, is niet om uit te zoeken hoe men het best de koopkracht van de leden doet toenemen, neen, integendeel. Ze moeten rond de tafel gaan zitten met de werkgevers om te zien hoe ze de loonstijging binnen de perken kunnen houden.

De werkgevers zullen weinig moeite hebben om met de nodige ideeën te komen. Dat de winsten en de lonen van de topmanagers de pan uitswingen, daar waar de koopkracht van de meerderheid van de bevolking is gedaald – ondanks de stijging van de productiviteit – doet blijkbaar niet ter zake.

Neen. Op het moment dat een topeconoom van liberale stempel zegt dat de hoge lonen een fabeltje zijn en wellicht deel uitmaken van een verborgen agenda van het VBO, met als doel de winstmarges van de ondernemingen te vergroten, vindt de vakbondstop er niets beter op dan de agenda van het VBO en de regering grotendeels over te nemen en als kader te gebruiken voor de komende intersectoriële onderhandelingen.

Dit is een herhaling van de strijd tegen het Generatiepact. Toen was Cortebeeck ook direct verkocht aan de noodzaak van dit pact, maar werd hij een aantal keer teruggefloten door de achterban. Het boekje "50 Grijze Leugens" van het hoofd van de studiedienst van het ACV, Gilbert De Swert, werd op geen enkel moment door de vakbond in de strijd geworpen, hoewel er in dit boek voldoende tegenargumenten stonden om in te gaan op de discussie.

Vandaag volstaan blijkbaar de uitspraken van een liberale econoom, mét column in de Financial Times, niet meer om Cortebeeck te laten afstappen van het neoliberaal denkkader van de regering.

Al meer dan een decennium wordt er ingeleverd door de werkenden in ruil voor meer banen en meer innovatie. Het enige wat we gezien hebben, is een toenemende werkloosheid en daling van de arbeidsvoorwaarden voor diegenen die nog werk hadden. Van meer geld voor innovatie en opleiding is ook al niet veel in huis gekomen. België scoort op dat vlak in alle internationale studies nog steeds zeer slecht. Het enige wat zeker is, is dat er opnieuw geld zal stromen van diegenen die de welvaart produceren in ons land naar diegenen die het kapitaal in handen hebben.