Pamflet LSP voor regionale staking van 8 december in Brussel

Er zou al veel moeten verkeerd lopen om van de algemene 24-urenstaking volgende week niet de grootste uit de Belgische geschiedenis te maken. Meer dan een miljoen deelnemers mobiliseren? Als alle activisten, militanten, delegees en secretarissen op dit elan doorgaan, kan het niet mis gaan. Ons actieplan dat op de vakbondsmeeting van 23 september werd aangezwengeld en vaart nam met de mensenzee in de straten van Brussel op 6 november, heeft tijdens de twee voorbije maandagstakingen fors aan kracht gewonnen. Er wacht de regering vandaag nog een uppercut uit Brussel en de beide provincies Brabant en dan volgende maandag een ware mokerslag. Als de regering dan nog overeind staat, slaan we ze in de volgende ronde na nieuwjaar helemaal knock-out!

Bestond de arbeidersbeweging niet meer? Waren de vakbonden overblijfselen van de vorige eeuw? Niet alleen de werknemers, maar ook de schoolgaande jeugd, de culturele sector en meer en meer ook kleine middenstanders en zelfs een handvol journalisten worden aangestoken door enthousiasme. Bestaat er dan toch een kracht, voldoende sterk om een andere maatschappij zonder hebzucht en uitbuiting mogelijk te maken? Heeft Dewever dan toch ongelijk als hij zegt dat er geen alternatief bestaat? Zijn geloofwaardigheid en die van de regeringen, al dan niet gestuurd vanuit Antwerpen, brokkelt af. Ministers spreken elkaar tegen. Europa geeft de regering een vermanende tik. Ratingagentschappen verlagen de vooruitzichten voor België. Het Rekenhof buist de regering voor haar begroting. De parlementaire oppositie zet de regering te kijken. Maar “dat is nog niets” vergeleken bij de aanzwellende sociale tsunami.

Het enige verweer dat de regering nog rest is dat ze op 25 mei een democratische meerderheid heeft behaald. Algemeen stemrecht werd door de arbeiders afgedwongen om de andere democratisch rechten – de vrijheid om zich te verenigen, te publiceren en sociale actie te voeren – uit te breiden, niet om ze in te perken. Het zijn integendeel de voorouders van diegenen die zich vandaag op verkiezingen beroepen om onze andere rechten in te perken, die zich er destijds niet om stoorden af en toe wat protesterende arbeiders op te sluiten of koudweg te laten omleggen. Als de regering vandaag haar parlementaire meerderheid inroept, dan bewijst ze vooral haar minachting voor democratie: het feit dat ze de schijndemocratie van wie zich de grootste publiciteitscampagne kan veroorloven, niet langer wil laten corrigeren door de noodzakelijke democratie van onderuit.

Ons actieplan draait niet alleen om een vermogensbelasting, maar is bedoeld om deze rechtse regering weg te staken. Deze regering kan en zal immers niet toegeven, zoniet gooit ze haar bestaansreden zelf te grabbel. Loontrekkenden, werklozen, gepensioneerden, zieken, mensen met een beperking en ook heel wat kleine zelfstandigen worden leeg geplukt. De indexsprong, de aanvallen op de ambtenarenpensioenen, op openbare dienstverlening, de werklozen en op het stakingsrecht gaan gepaard met talloze kleinere maatregelen. De regering verdedigt dat met de stelling dat de concurrentiekracht van de bedrijven hersteld moet worden en dat tienduizenden jobs gecreëerd zullen worden.

Maar de bedrijven beschikken nog over 240 miljard euro reserves die ze niet investeren. Komende woensdag zal Bpost 208 miljoen euro uitkeren aan de aandeelhouders, 85% van de winst in de eerste tien maanden van 2014. De regering weet dat heel goed, want van de dividenden die Bpost uitkeert, vloeit de helft naar de overheid. Geen enkele minister wil trouwens zeggen hoeveel jobs het besparingsplan dan wel zal opleveren: “We leven niet in een planeconomie, maar in een markteconomie waarin geen garanties mogelijk zijn.” Dat betekent zoveel als dat een planeconomie wel garanties kan bieden, LSP is het daarmee eens, op voorwaarde dat het democratisch georganiseerd wordt en niet van bovenaf opgelegd zoals destijds in het Oostblok.

Meer dan ooit hebben we argumenten om onze collega’s te overtuigen. Pamfletten en discussies op de werkvloer zijn daarbij onontbeerlijk, maar vooral algemene personeelsvergaderingen: om de regeringsmaatregelen toe te lichten, het actieplan te evalueren, de acties voor te bereiden, maar ook om duidelijk te maken dat dit geen staking is van ‘de’ vakbonden, maar van elk van ons, hierin bijgestaan door de vakbonden. De vakbonden hebben van hun kant belang bij een dynamiek om iedereen bij de organisatie van het actieplan te betrekken. Waarom in de sectoren en de gewesten geen open algemene vergaderingen in gemeenschappelijk vakbondsfront om de staking te evalueren en te bespreken hoe we van 15 december een weergaloos succes zullen maken? Waarom niet meteen ook algemene vergaderingen inplannen om na 15 december op democratische wijze te evalueren hoe het in het voorjaar verder moet?

Het zwakste punt uit ons actieplan blijft: welk alternatief? De rechtse coalitie wijst er fijntjes op dat ook de vorige regering heeft nagelaten om een vermogensbelasting in te voeren. Het klopt dat als we Michel I kunnen wegstaken, we meteen de afbraakpolitiek van een volgende regering, of ze nu Di Rupo II, Peeters I of hoe ook heet, sterk afremmen. Maar deze beweging heeft een veel groter potentieel, gewoon de tripartite terug aan de macht brengen, dat zou maar een afknapper zijn. We hebben integendeel een regering nodig die even hard de belangen van de werknemers verdedigt als de huidige regering die van de werkgevers. Onze personeelsvergaderingen hoeven zich niet te beperken tot evaluatie en voorbereiding van de acties, ze zouden kunnen bijdragen aan het uitwerken van een echt alternatief door per bedrijf en per sector van onderuit een eisenprogramma van de arbeiders stilaan tot leven te brengen.

Door steeds terug te vallen op het minste kwaad, de sociaal-democratie voor het ABVV, de christendemocratie voor het ACV en de groenen voor sommige anderen, hebben we slechts het bedje gespreid voor rechts om aan de macht te komen.De arbeidersbeweging verdient betere vertegenwoordigers. Het ABVV van Charleroi-Zuid-Henegouwen roept al twee jaar wie zich links van de sociaal-democratie en de groenen bevindt op om zich te verenigen in een brede linkse strijdpartij. LSP blijft daar haar volle medewerking aan te verlenen.

De Linkse Socialistische Partij staat voor:

• Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
• Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
• Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
• Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
• Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
• Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
• Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
• De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratische opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie, voor een modern en democratisch socialisme!

[divider]

[box type=”info” align=”aligncenter” ]SYNDICAAL DEBAT LSP BRUSSEL Het zijn de werknemers die de rijkdom produceren Hoe verder na de algemene staking van 15 décember om Michel 1 en heel het besparingsbeleid weg te staken? Kom en discussieer mee ! Woensdag 17 december 19u00 in Pianofabriek (35 Fortstraat, 1060 Sint-Gillis) Iedereen welkom![/box]