Aardbeving in Azië. De bureaucratie van stad Brussel doet ons kostbare tijd verliezen

Het is nu reeds 9 dagen sinds de aardbeving in Azië. Volledige regio’s zijn verwoest, dorpen zijn van de kaart geveegd. De officiële cijfers hebben het over meer dan 50.000 slachtoffers, maar dat cijfer zal omhoog moeten herzien worden. Er is immers nog geen volledig zicht op het aantal slachtoffers omdat heel wat gebieden enorm geïsoleerd zijn.

Er was geen enkel preventieplan voor een aardbeving en de hulp van de overheden is bijzonder beperkt, zeker als het vergeleken wordt met de omvang van de schade en de enorme bedragen die wel beschikbaar zijn voor imperialistische projecten zoals de bezetting van Irak.

2,5 miljoen mensen hebben geen dak boven het hoofd en duizenden mensen worden bedreigd door de honger en het gebrek aan voedsel, water en medicijnen. Er wordt gezegd dat in Kasjmir een volledige generatie verdwenen is. Zelfs de Verenigde Naties waarschuwt ervoor dat indien de hulp niet snel ter plaatse raakt, er een ramp van nooit geziene omvang zal ontwikkelen.

Diegenen die konden vluchten, voeren een overlevingsstrijd. De militaire bezetting en de corruptie van de lokale autoriteiten weegt enorm zwaar door. Hierdoor verloopt de hulpverlening niet efficiënt en is er ook geen transparantie. Het voorbeeld van de Tsunami toonde aan dat de vertrekplaats van hulp vaak wel gekend is, maar niet de aankomplaats.

Na de aardbeving werd onmiddellijk gestart met een solidariteitscampagne van de Kasjmiri gemeenschap in België. Er zijn zo’n 600 Kasjmiri in ons land, vooral in Brussel en Antwerpen. Sinds vorige week maandag wordt geprobeerd om in Brussel een urgentiecentrum op te zetten om hulp te verzamelen en informatie uit te wisselen. Er wordt van de stad Brussel toestemming gevraagd om zo’n informatiepunt op te zetten voor de Kasjmiri en de Pakistanen die in België wonen en vaak geen nieuws hebben van hun familie. Bovendien zou op deze manier de fondsenwerving goed kunnen georganiseerd worden met een zekerheid dat het terechtkomt waar het nodig is.

De stedelijke verantwoordelijken willen echter niet reageren, ze denken wellicht dat de situatie niet zo erg is en dat de vraag kan afgewimpeld worden. Sinds een week zijn we bezig met het doorlopen van allerhande bureaucratieën om toelating te krijgen, maar los van een bewijs van de traagheid van de administratie en vage beloften, hebben we niets gezien.

Iedere dag die we verliezen, weegt zwaar door. Als het om het inzetten van de politiemacht tegen een stakingspost gaat, dan zijn de autoriteiten er wel snel bij… Deze morgen trokken we nogmaals naar het stadhuis met een tiental Kasjmiri om er toelating te krijgen voor ons noodcentrum.

Er werd ons gezegd dat we wellicht moeten wachten op de bijeenkomst van het schepencollege komende donderdag… Al die uitvluchten houden geen steek. Vorige donderdag kwam het schepencollege al bijeen en was onze aanvraag al bekend.

Bovendien is er nu in Antwerpen wel toelating gekomen op basis van een gelijkaardige aanvraag. Het opzetten van een tent in het centrum van de stad lijkt ons nochtans niet zo moeilijk, het is vooral onaanvaardbaar dat er anderhalve week nodig is om hiervoor toelating te krijgen.

Het verbaast ons niet: de burgemeester en zijn kliek vertegenwoordigers van de burgerlijke partijen hebben geen oog voor de belangen van de bevolking. We twijfelen er niet aan dat de meerderheid van de bevolking voorstander is van een toelating voor het opzetten van een noodcentrum voor de Kasjmiri. Indien er geen toelating komt, zal een betoging volgen.