“Geen enkel land zou toelaten dat er van over de grens raketten op haar burgers worden afgestuurd”, verklaarde Obama toen hij zijn steun aan het Israëlische regime uitsprak voor de bombardementen van Gaza. Met deze uitspraak verdraait hij bewust de realiteit dat de Gazastrook al jarenlang onder een brutale bezetting door het Israëlische regime gebukt gaat.
De situatie is erger dan wat het woord ‘bezetting’ doet vermoeden. Gaza heeft geen enkele controle op de grenzen of op de buitenlandse handel. Het volledige gebied wordt veroordeeld tot een verschrikkelijke armoede als gevolg van een militaire blokkade aan de grenzen en op zee. Deze blokkade duurt intussen al zes jaar. De Gazastrook is regelmatig het slachtoffer van militaire interventies, moorden, aanvallen en willekeurige arrestaties.
In de andere bezette Palestijnse gebieden (vooral de Westelijke Jordaanoever) voert het Israëlische regime een politiek waarbij huizen van Palestijnen worden verwoest om plaats te maken voor Joodse kolonies en voor infrastructuur van de Israëlische staat. Alles wordt eraan gedaan om de creatie van een Palestijnse staat te stoppen.
Terwijl het aantal Palestijnse militanten in Gaza op 35.000 wordt geschat en deze doorgaans niet goed bewapend zijn, beschikt het Israëlische regime over een leger van 175.000 soldaten en nog eens 45.000 reservisten. Dat leger beschikt over een luchtmacht, helikopters, onbemande bommenwerpers en de meest moderne wapens.
Wij sluiten de ogen niet voor de aanvallen op Israël. Die leiden soms tot onschuldige doden en slachtoffers. Een aantal aanvallen reiken tot in Tel Aviv en Jeruzalem. Deze aanvallen brengen de Palestijnse zaak niet vooruit. Maar deze aanvallen gebruiken om het massale bloedbad goed te praten, is een poging om de ware redenen voor het bloedbad te verdoezelen.
Wapenstilstand
De operatie ‘Defensiepijler’ heeft geleid tot dood en terreur in Gaza. Er werden meer troepen gemobiliseerd dan tijdens de oorlog van 2008-2009. De minister van Buitenlandse Zaken, Avigdor Lieverman, verklaarde dat de grondinvasie “deze keer” wel tot “het einde” zou gevoerd worden. De regionale en wereldmachten zetten evenwel druk om tot een wapenstilstand te komen. Obama stelde dat hij liever geen grondinvasie zag. De beslissing van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu om een wapenstilstand te sluiten, kwam er echter niet door de internationale druk. Er was een opiniepeiling die aangaf dat 80% van de Israëlische bevolking de bombardementen steunde, maar dat slechts 30% een grondinvasie zou steunen.
De regering verklaarde dat het haar taak is om de aanvallen vanuit Gaza te stoppen. Dat was ook het doel van het bloedbad in 2008-2009, maar dit beoogde doel werd niet bereikt. Geen enkel wapenvertoon zal vermijden dat de bewoners van Gaza zich verzetten tegen de bezetting en opkomen voor een beter leven. Samen met het groeiende aantal slachtoffers in Gaza neemt ook de woede onder de bevolking van het Midden-Oosten en elders toe.
Wat Netanyahu wil bereiken
Op 14 november waren er Israëlische aanvallen waarbij de militaire leider van Hamas, Ahmed Jabari, omkwam. Vlak voordien had Jabari nog ingestemd met een wapenstilstand. Netanyahu en zijn kliek hadden echter andere plannen.
Ondanks tegenkantingen van delen van het establishment wilde Netanyahu een versnelling hoger schakelen in het conflict. Het doel van Netanyahu blijft een mogelijke militaire aanval tegen Iran. Zo’n aanval lijkt pure waanzin, maar Netanyahu vertrekt wel degelijk van de belangen van de Israëlische kapitalistische klasse. Die kapitalisten zijn bang dat Hamas nieuwe steunpunten in de regio vindt na de overwinningen van de Moslimbroeders in Egypte en Tunesië en de groeiende steun vanuit Turkije. Enkele weken geleden was er een bezoek van de emir van Quatar aan Gaza waar hij 400 miljoen dollar wil investeren. De elite van Quatar wil zich opwerken tot een regionale machtsfactor, daartoe wordt gebruik gemaakt van de wanhoop onder de Palestijnen. Hamas-leider Khaled Meshaal greep het alvast aan om uit Syrië weg te trekken en zich in Doha, in Quatar, te vestigen.
De Egyptische president Mohamed Morsi van de Moslimbroeders wil de Amerikaanse en Europese steun behouden en wil geen conflict met Israël. Hij werkt met de Israëlische veiligheidsdiensten samen om Gaza te blokkeren. De Egyptische bevolking is echter woedend en zet druk op de regering om Gaza te steunen. De Israëlische leiders zijn bovendien erg bezorgd omwille van de ontwikkelingen in Syrië en de gevolgen ervan in Libanon. Er waren ook stakingen, betogingen en rellen tegen het Jordaanse regime, nog een buur van Israël. Verder is het Israëlische establishment niet opgezet met de herverkiezing van Obama die een vredesproces met de Palestijnen wil. En er is de poging van de Palestijnse Autoriteit om door de VN erkend te worden.
Maar de echte reden voor de timing van de aanval ligt bij de verkiezingen van januari, als die verkiezingen tenminste niet worden uitgesteld. De twee rechtse partijen van Netanyahu en Lieberman willen hun zetelaantal in het parlement, de Knesset, opdrijven. Ze hebben de handen in elkaar geslagen en hoopten electoraal voordeel te halen uit het offensief tegen Gaza. Peilingen geven echter aan dat het effect beperkter is dan werd gehoopt. De rechterzijde hoopte dat het militaire geweld de aandacht zou afleiden van de besparingen en de afbraak van de levensstandaard van de gewone werkende bevolking in Israël. Een groot deel van de bevolking volgt de enorme propaganda van het regime, maar er is een belangrijke minderheid die tegen de oorlogsvoering ingaat.
Nood aan arbeidersorganisaties
De wapenstilstand zorgt voor wat ademruimte, maar volstaat niet om de verwachtingen van de Palestijnse bevolking in te lossen. De kapitalistische leiders langs beide kanten van de grens hebben geen programma dat beantwoordt aan de echte behoeften en ze hebben evenmin een oplossing om een einde te maken aan het bloedvergieten.
Voor de Palestijnse bevolking komt er geen uitweg met Hamas, een rechtse islamitische organisatie, of met de leiding van Fatah op de Westelijke Jordaanoever. Er is nood aan eigen democratische organisaties om de verdediging van de bevolking te organiseren en offensieve maatregelen te kunnen nemen op basis van massastrijd.
Na de nooit geziene sociale beweging met honderdduizenden betogers in Israël in 2011 is er ook daar nood aan een nieuwe arbeiderspartij die de eisen rond diensten, lonen en huisvesting kan concretiseren.
De opbouw van nieuwe arbeidersorganisaties in de regio is nodig om de kapitalisten aan de kant te schuiven en om socialistische ideeën ingang te laten vinden. Dat is hoe een stap kan gezet worden in de richting van de opbouw van twee socialistische staten: een socialistisch Palestina en een socialistisch Israël als onderdeel van een socialistische confederatie van het Midden-Oosten. Dat zou de basis vormen voor een toekomst zonder oorlog, terreur of armoede.