Mars voor Toekomst in Limburg toont brede solidariteit

De schattingen van het aantal aanwezigen liepen traditioneel uiteen, het varieerde van 15.000 tot 25.000. Alleszins was er veel volk en een bereidheid om te strijden voor het behoud van jobs. De betoging trok van het centrum van Genk naar de site van C-Mine. Twintig jaar na de sluiting van de laatste Limburgse mijnen lijkt er nu een einde te komen aan de grootste tewerkstelling in de regio. We moeten ons echter niet neerleggen bij een uitvaartscenario.

De ‘Mars voor Toekomst’ bracht vooral duizenden gewone werkenden op de been. De media hadden meer aandacht voor de politici die er het ‘Limburg-gevoel’ mochten tentoonspreiden. Dezelfde liberale, sociaal-liberale, Vlaams-liberale of katholiek-liberale politici die gisteren nog pleitten voor aanvallen op de index en de lonen, kwamen nu hun ‘solidariteit’ betuigen met de getroffen arbeiders van Ford en onderaannemers. Het kwam vreemd over en versterkte eerder het ‘uitvaartgevoel’. Komiek Nigel Williams vroeg terecht aan wiens kant zij stonden. Als we hun liberaliseringen en Duitse modellen bekijken, weten we dat ze niet aan onze kant staan.

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Foto’s

• Foto’s door Tycho
• Foto’s door Jean-Marie
• Foto’s door Nico

Lees ook

• Ford Genk. Geen rouwplechtigheid maar actieplan! Nationalisatie en reconversie van de vestiging!
• Ford-arbeiders als criminelen behandeld bij protest in Duitsland
• Europese automobielsector in crisis. Voor een eengemaakte strijd voor het behoud van alle jobs!

[/box]

Het is logisch dat veel arbeiders vooral hopen op een uitgebreide afscheidspremie. Bij de onderaannemers wordt daar al veel minder op gerekend, zij dreigen ook uit die boot te vallen. De strijd tegen een multinational aangaan, lijkt niet evident. En bovendien is er effectief overproductiecapaciteit in de automobielsector. Als er de mogelijkheid van brugpensioen is, zullen velen dat met beide handen grijpen. Maar dat biedt uiteraard geen antwoord op de vraag wat de toekomst van de volgende generaties is. Als alle degelijke jobs verdwijnen, blijven voor jongeren alleen de tijdelijke onzekere en flexibele mini-jobs met mini-lonen over die worden afgewisseld met steeds langere periodes van werkloosheid.

Nochtans hoeven we niet te aanvaarden dat een industriële woestijn wordt aangelegd. Als Ford haar vestiging in Genk niet langer wenst te gebruiken, waarop wachten we dan om het bedrijf in publieke handen te nemen? Er is een performante fabriek met arbeiders die over een enorme know-how beschikken en al jarenlang aangetoond hebben dat ze bereid zijn om hard te werken. Laten we toe dat dit alles bij het grof vuil wordt gezet? Met een rouwkrans van de Limburgse burgemeesters er omheen? Of zullen we echt gaan voor een toekomst en dus voor het behoud van alle jobs zodat ook de volgende generaties een toekomst in de regio kunnen uitbouwen?

Mobiliteit is niet iets waar er morgen plots geen behoefte meer aan zal zijn. Zowel particulier als collectief vervoer zijn maatschappelijk erg belangrijke gegevens. De productie van betaalbare transportmiddelen, openbaar vervoer en het onderzoek naar milieuvriendelijke alternatieven kunnen perfect hun plaats vinden in de vestiging die Ford nu wil laten leegstaan in Genk. De eis van nationalisatie en reconversie van de site, zoals wij die naar voor brachten op de betoging, kon op een brede steun van de aanwezigen rekenen. De Mars voor de Toekomst toonde het potentieel van een brede strijdbeweging rond offensieve eisen. Het zal er echter op aankomen om deze strijd ook effectief te organiseren en in handen te nemen.

Op de betoging waren LSP en Rood! uiteraard van de partij, net zoals andere linkse partijen en groepen. We vormden een sterke delegatie die slogans riep en eisen naar voor schoof. In deze delegatie waren er heel wat jongeren van de Actief Linkse Studenten, maar ook syndicalisten. Nederlandstaligen en Franstaligen trokken samen op. Aan begin- en eindpunt waren er infostands. Onze militanten verkochten meer dan 100 exemplaren van ons maandblad en haalden ook zowat 250 euro strijdfonds op met politiek materiaal (vooral badges). Rood! had een affiche met de eis van de nationalisatie van Ford. Op de betoging benadrukten we ook het belang van de Europese actiedag op 14 november als mogelijkheid om strijd over taal- en nationale grenzen te verenigen en het perspectief van een echte Europese strijd te vestigen.