Voor het begin van de spoorstaking was er ook in Antwerpen een ploegje LSP-militanten dat campagne voerde naar de reizigers. Vijf kameraden verdeelden enkele honderden pamfletten aan het station Antwerpen Centraal. Later op de avond trok een ploeg naar Berchem station waar het stakingspiket de afgelopen jaren traditioneel steeds beter georganiseerd is. Het resultaat was dat er ook een hogere opkomst was.
Om 22u werden de treinen gestopt en werd het stakingspiket gevormd. Er waren tientallen aanwezigen, om 22u waren er wellicht een 100-tal aanwezigen en velen bleven tot in de vroege uurtjes. Tal van militanten, personeelsleden en sympathisanten kwamen langs om hun solidariteit te betuigen. Aan het piket zorgde een goed georganiseerde groep militanten voor een hapje en een drankje. Waar er enkele jaren geleden doorgaans slechts kortstondig een beperkt piket stond, was dat nu wel anders. De traditie van goed georganiseerde en druk bijgewoonde stakingspiketten wordt verder versterkt in Antwerpen.
Dat is geen detail. Tegenover de vloedgolf van propaganda tegen de staking – het lijkt iedere keer of de propaganda nog platter wordt – is het van cruciaal belang dat de personeelsleden de tijd nemen om onder elkaar op collectieve wijze te discussiëren over de acties, de plannen van de directie en de wijze waarop het verzet kan versterkt worden.
De propaganda neemt steeds grotere vormen aan. Nu hoorden we zelfs op televisie iemand verklaren dat er gestaakt werd tegen een tweedelige structuur omdat er in eengemaakt bedrijf gemakkelijker kan gestaakt worden. Staken om beter te kunnen staken dus. Qua kwakkel kan dat tellen, het is bijna even lachwekkend als een van de directeurs, de man met de macht dus, die kwam verklaren dat de vakbonden staken om hun machtspositie te behouden terwijl ze met hun tijd mee moeten. ‘Met onze tijd meegaan’ betekent in de Europese besparingscontext dat we voor een appel en ei onze nikkel afdraaien om de private winsten te vergroten – ‘de markten geruststellen’ – terwijl jongeren geen toekomst kunnen uitbouwen.
De stakingsactie gaat regelrecht in tegen de logica van diegenen die de winsten naar de privé willen doorschuiven en de verliezen naar de gemeenschap. Vanuit hun logica moet de gemeenschap – wij allen dus – een eerste keer betalen voor de schuldenberg op zich (die ook al grotendeels een politieke keuze is en het resultaat van wanbeleid door managers zoals CD&V’er Schouppe), een tweede keer met een afbouw van de dienstverlening aan duurdere prijzen (het logische gevolg van een liberalisering en mogelijk nog versterkt door een eventueel faillissement van de NMBS na een opsplitsing van het bedrijf), een derde keer voor de toenemende mobiliteitsproblemen (onder meer door de afbouw van de dotaties voor het goederenverkeer en de dreigende privatisering die onvermijdelijk meer vrachtwagens op de weg zal sturen of de afbouw van de dienstverlening van het personenvervoer die ook tot meer verkeer over de weg leidt) en een vierde keer door de algemene afbouw van de arbeids- en loonsvoorwaarden.
Als we dat niet aanvaarden, moeten we in verzet gaan. Spoorpersoneel en reizigers hebben daarbij dezelfde belangen. Ze kunnen voor de verdediging van hun belangen niet rekenen op de gevestigde partijen of de gevestigde media. Maar dat betekent niet dat het standpunt dat zo dominant is bij die politici en media ook algemeen wordt gedeeld. Alle LSP-ploegen die campagne voerden onder de reizigers kregen gemengde reacties met enerzijds wel tegenstanders van de staking maar anderzijds toch ook opvallend veel goede reacties.
Een discussieonderwerp dat op het piket leefde, was uiteraard de recente ontwikkeling bij Logistics waar de directie nu alsnog bereid is om te onderhandelen op basis van verregaande toegevingen aan het personeel. Dankzij libreparcours.net zijn de details daarvan ook publiek bekend gemaakt waardoor het voor de directie moeilijker wordt om er op terug te komen, ook al zal dat mogelijk geprobeerd worden. De acties van de goederenmachinisten hebben alvast aangetoond dat het op basis van degelijke informatie en discussies over de grenzen van taal en vakbondskleur heen mogelijk is om een ernstige strijd te voeren en dat het daarmee mogelijk is om overwinningen te bekomen.
Aan het piket in Berchem waren er solidariteitsdelegaties van Rood! en PVDA. Er was ook een delegatie werknemers van De Lijn die solidariteit kwam betuigen. Rood!-kandidaat en afgevaardigde voor ACOD Spoor, Wouter Gysen, liet zich eens te meer opmerken door zijn gedrevenheid bij het organiseren van het piket. Strijdbare delegees maken een verschil.