Wie ziet nog verschillen tussen de gevestigde partijen?

Onze politici hebben er meer dan 500 dagen over gedaan om een regering te vormen. De discussies die het vormen van een regering verhinderden, hadden voornamelijk betrekking op communautaire zaken als de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, enkele burgemeesters in de Brusselse rand, de zogenaamde responsabilisering van de gewestelijke overheden en dergelijke.

Artikel door Jarmo (Antwerpen) uit de februari-editie van ‘De Linkse Socialist’

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Iedereen doet het met iedereen…

De kartelvorming voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2012 bevestigt dat de verschillen tussen de partijen beperkt zijn. Iedereen doet het met iedereen. In Antwerpen is er een kartel van SP.a en CD&V met een open uitnodiging aan Open Vld waar samenwerking met N-VA maar ook met Groen niet wordt uitgesloten. In Gent is er een kartel SP.a-Groen, in verschillende Antwerpse districten is dat ook het geval. In Mechelen trekken Open Vld en Groen samen naar de kiezer. N-VA wil zoveel mogelijk op eigen krachten naar de kiezer trekken. Niet omdat de partij anders is, maar wel omdat gehoopt wordt op forse vooruitgang met bijhorende postjes. Dat is meteen ook waar het bij de kartelvorming van de anderen om gaat.
[/box]

Daarbij werd de schijn gewekt dat er gediscussieerd werd over wie er zou moeten opdraaien voor de tekorten in de Belgische begroting: Vlamingen of Walen. In werkelijkheid waren alle gevestigde politieke partijen het er op dag één al roerend over eens aan wie ze de rekening zouden presenteren: de werkende bevolking van heel België.

Ondanks de voorzichtige kritiek van PS-topman Paul Magnette op het Europese besparingsbeleid – dat er vooral op gericht is nog enige geloofwaardigheid te behouden tegenover zijn electoraat – is het duidelijk dat de traditionele politieke partijen in België er nog geen seconde aan gedacht hebben om de werkelijke schuldigen voor de crisis te doen betalen. Ettelijke miljarden werden op luttele dagen tijd gevonden om zowel Fortis als Dexia van de ondergang te redden en de waanzinnige carroussel van overdreven bonussen voor topmanagers draaiende te houden. Ondertussen werd geprobeerd om de geesten al klaar te maken voor de besparingen die ons te wachten staan: het is crisis, dus moeten we inleveren op onze lonen, onze voorzieningen, onze pensioenen, onze openbare diensten, ons onderwijs, onze gezondheidszorg, … kortom: op onze levensstandaard. ‘We zullen het allemaal met iets minder moeten doen’: dat was en is de algemene teneur van de politici. Als we het regeerakkoord van Di Rupo erop nalezen, zien we dat dit in elk geval al deels klopt: wij moeten het met veel minder doen. De bazen, bankiers en kapitalisten worden eens te meer met rust gelaten.

Het is frappant dat geen enkele politieke partij – ook de PS niet – in ons land van deze redenering afweek. De noodzaak van een collectieve verarming van onze levensstandaard is voor deze politici een in steen gebeitelde werkelijkheid. De besparingspolitiek in andere landen, vooral Griekenland, toont reeds waartoe deze politiek zal leiden: een verdieping van de recessie, een groeiende werkloosheid en een neerwaartse spiraal van armoede en ellende.

Diegenen die zich vandaag verzetten tegen dit perspectief, krijgen de wind van voren. Er is immers geen enkele gevestigde politieke partij die hen in dat verzet steunt. Op de piketten tijdens de staking van de openbare diensten op 22 december zagen we geen politici van de gevestigde partijen. Als wij opkomen voor onze pensioenen, dan krijgen we een veeg uit de pan van een groot deel van de politici. Het is echter niet het verzet tegen sociale afbraak dat onverantwoord is, het is de sociale afbraak zelf die niet te verantwoorden valt.

Een partij die resoluut de kant van de werkende mensen zou kiezen en een sociale politiek zou nastreven, zou dus ook op 30 januari zeker niet ontbreken op de algemene staking. De PS en de sp.a moeten we er niet verwachten: zij hebben al lang de weg van het neoliberalisme en de sociale achteruitgang gekozen. Dit toont aan hoezeer de werkende bevolking in België om politieke vertegenwoordiging schreeuwt. Het komt erop aan tegenover deze verenigde asociale politiek een verenigd verzet te plaatsen, mét een politiek verlengstuk. Het is in dat kader dat LSP meewerkt aan Rood!