De dood van de stalinistische dictator van Noord-Korea maakt geen einde aan de verschrikkelijke situatie van de arbeiders in dat land. Die arbeiders hebben eerst jaren geleden onder de Japanse bezetting (1905-1945), vervolgens onder de Koreaanse oorlog (1950-1953) en daarna onder jaren van brutale stalinistische heerschappij. De Noord-Koreaanse economie had hard te lijden onder de val van de Sovjetunie. Naar schatting kwamen eind jaren 1990 meer dan twee miljoen mensen om als gevolg van hongersnood. Noord-Korea is momenteel een van de armste landen ter wereld, maar tot een eind in de jaren 1970 was het inkomen per hoofd van de bevolking er hoger dan in Zuid-Korea.
Het stalinistische bewind in Noord-Korea baseert zich op de “Juche”-ideologie van ‘zelfvoorziening’. Het noorden van het land is niet geschikt voor voedselproductie omwille van de bergen en de kou. Er zitten wel heel wat mineralen in de grond, waaronder zeldzame mineralen. De Chinese regering verkiest het huidige regime omdat ze zo relatief gemakkelijk toegang heeft tot deze mineralen. Bovendien biedt Noord-Korea een buffer tussen China en Zuid-Korea, een land met een grote aanwezigheid van Amerikaanse troepen.
Voor Japan en Zuid-Korea is het bestaan van het stalinistische regime in Noord-Korea vervelend, maar het biedt tegelijk een uitstekend excuus om de militaire uitgaven verder op te drijven. Een van de militaire troeven van Noord-Korea is het feit dat het over een kernbom beschikt. Wellicht gaat het om een erg primitieve versie, zoals de eerste Amerikaanse kernbommen die werden ontwikkeld. Wellicht gaat het om een exemplaar dat te groot is om met één vliegtuig vervoerd te worden. Maar Noord-Korea hield wel twee testen met kernbommen. Dit gebeurde vlak na de Amerikaanse inval in Irak. Het regime wilde aan de wereld tonen dat het over de bom beschikte. Het grote grondleger in Noord-Korea dient om het grondgebied te beschermen, maar ook om de bevolking onder de knoet te houden. Er is geen uitgebreide luchtmacht of zeemacht.
Het grootste deel van de uitgaven van Noord-Korea gaat naar het leger. Daar zal geen verandering in komen. De nieuwe leider, Kim Jong-un, is jong en ongetwijfeld zal de militaire top de touwtjes stevig in handen willen houden. Als er geen onderlinge twisten ontstaan, kan de legertop de macht mogelijk een langere tijd in handen houden. Het regime heeft al aangetoond dat het erg hardnekkig is. Het land werd in de praktijk afgesloten en iedere vorm van onafhankelijke arbeidersactiviteit werd de kop ingedrukt.
Het leven in Noord-Korea is een nachtmerrie voor de arbeiders. Die voeren een harde overlevingsstrijd in een land met bijna geen verwarming en extreem lage temperaturen in de winter, weinig en/of erg primitieve voeding, bijna geen verlichting (soms is er maar één lamp in een appartement). Zelfs los van de verschrikkelijke repressie, de concentratiekampen, de controle op de gezinnen en de werkvloer, het totale gebrek aan informatie (gsm’s en internet zijn verboden) en de alomtegenwoordige geheime politie, is het leven in Noord-Korea geen lachertje.
De dood van de tiran Kim Jong-il biedt de vertegenwoordigers van het kapitalisme nogmaals een excuus om het idee van socialisme te besmeuren. Nochtans is het duidelijk dat dit verschrikkelijke en onderdrukkende despotische regime niets met socialisme te maken heeft. Wij verdedigen de noodzaak om de brutale en corrupte stalinistische dynastie door middel van massastrijd omver te werpen als onderdeel van een internationale strijd tegen armoede, onderdrukking, dictatuur en conflicten in de Aziatische regio. Een dergelijke massastrijd is noodzakelijk om arbeidersdemocratie en echt socialisme te vestigen in Korea, waarbij de bevolking de touwtjes in handen neemt. Dat kan vandaag nog veraf lijken. Maar net zoals het geval was met de Noord-Koreaanse voetbalploeg, zouden de Koreaanse arbeiders wel eens voor een verrassing kunnen zorgen.