Een besparingslawine stop je best voor ze op dreef komt!
Di Rupo doet een Papandreou-tje. Hij laat de werkende bevolking opdraaien voor de staatsschulden waarmee de gokzieke banken overeind gehouden werden. Daarvoor legt hij ons het grootse besparingsplan uit onze geschiedenis op. Dat zal volgend jaar meermaals verstrengd worden. In 2013 wacht ons een even grote inspanning en ook de twee jaren daarop. Er is dus niets voorbarig aan de reactie van de vakbonden, een besparingslawine stop je best voor ze op dreef komt, nadien wordt het enkel moeilijker.
De zwaksten worden eerst gepakt. De werklozen, de zieken en diegenen die op hun leeftijd aan snelheid inboeten. Accijnzen op alcohol en tabak nemen toe, BTW op deurwaarders ook. Voor de trein en De Post wordt minder uitgetrokken. Worden actieve werknemers daar beter van? Vergeet het. Er is geen betere basis om alle lonen te drukken dan een lage loonsector gevoed met geschorste schoolverlaters en 50 plussers. En de middenstanders? Volgens kruideniersbaas Van Eetvelt gaan die allen harder werken en zouden de arbeiders dat ook moeten doen, in plaats van te betogen en te staken? Om het resultaat van al dat extra werk aan de straatstenen te slijten?
Di Rupo had nochtans een andere keuze. Het geld halen bij wie meest verdient, meest bezit, bij wie het verstopt en de staatskas leegzuigt. De extra belastingen treffen echter vooral kleine spaarders, grote vermogens blijven buiten schot. Er wordt meer gegrist uit de gezondheidszorg, dan de aalmoes die bedrijven moeten inleveren op de schandalige notionele intrestaftrek. En de fiscale fraude wil men te lijf gaan met nog minder ambtenaren. LSP vindt dat de financiële sector en ook de sleutelsectoren van de economie best genationaliseerd worden en onder controle gebracht van de gemeenschap. Alleen dan kan de economie georganiseerd worden om de reële behoeften van allen te bevredigen, niet slechts de superwinsten van enkelen.
Een betoging is een goede opwarming, maar zal niet volstaan om te vermijden dat men ons doet opdraaien voor de crisis. Het actieplan dat Nico Cué van de Waalse en Brusselse metallos voorstelt, een 24urenstaking in januari, gevolgd door 48 uur in april en als het moet 72 uur in juni, kan daarvoor wel een krachtsverhouding opleveren. Als het democratisch wordt uitgewerkt, met informatie- en consultatievergaderingen op de werkvloer en werkonderbrekingen. De syndicale delegaties zouden beroep kunnen doen op de sympathie van de gemeenschap en haar te betrekken. Waarop wachten de vakbonden trouwens voor een Europees actieplan? Het is toch duidelijk dat werknemers overal in Europa geraakt worden.
Di Rupo beroept zich op verantwoordelijkheidszin, net zoals de voormalige Griekse, Portugese en Spaanse “sociaaldemocratische” premiers. “De markten” zouden hem geen keuze laten. Tot zover de democratie. Hoeveel voorbeelden nog vooraleer Di Rupo begrijpt dat een “linkse” regering met een rechts beleid, slechts de weg vrijmaakt voor de “zachte dictatuur” waarvoor sommige patroons openlijk pleiten in de pers. We hebben een andere regering nodig, een regering van de 99% die de echte verantwoordelijken laat opdraaien voor de crisis.
Maar daarvoor moeten de vakbonden breken met de “bevriende” partijen en bouwen aan een echte, grote nieuwe arbeiderspartij met politici die werken aan het loon van een collega, niet dat van een manager. Bestaat dat soort politici niet? Haal ze uit de tienduizenden syndicale militanten die zich dagelijks geheel belangloos inzetten voor hun collega’s. De werknemers hebben de numerieke kracht. In Vlaanderen is Rood!, de beweging van Erik De Bruyn, voormalig kandidaat voor het voorzitterschap van SP.a, die met die partij gebroken heeft, daartoe een aanzet. In Brussel en Wallonië bestaat dat potentieel eveneens. LSP wil daaraan meehelpen maar denkt ook dat het kapitalisme niets meer te bieden heeft en ijvert voor democratisch socialisme.