Italië. Geen consensus over extreemrechtse haat

“Het patriarchaat bestaat niet meer… Seksueel geweld is toegenomen door illegale migratie”, durfde de Italiaanse minister van Onderwijs, Giuseppe Valditara (Liga, uiterst rechts), te verklaren bij de presentatie van de Giulia Cecchettin Stichting, opgericht ter nagedachtenis van een jonge vrouw die in november 2023 door haar partner werd vermoord. Deze misogyne en racistische opmerkingen – die kort voor de Internationale dag tegen geweld op vrouwen kwamen – leidden tot een golf van verontwaardiging.

door Giulia (Luik) 

In reactie hierop stelden activisten deze valse beweringen aan de kaak: op sociale netwerken, maar ook in de openbare ruimte, met graffiti op officiële gebouwen zoals ‘104 doden door de staat, het is niet migratie maar uw onderwijs’. Bij feminicides spreken activisten vaak over ‘doden door de staat’ omwille van het falende beleid. Cijfers van Istat, het Italiaanse bureau voor de statistiek, tonen dat 94% van de feminicides gepleegd worden door Italiaanse mannen. 

Een vijandig klimaat georkestreerd door de regering Meloni

Onder de regering van Giorgia Meloni (van het extreemrechtse Italiaanse Broederschap) floreren misogynie en xenofobie. Dit wordt gevoed door retoriek zoals over de “wederopbouw van een Italië bevolkt door echte Italianen.” Deze ideologie valt de zelfbeschikking van vrouwen, LGBTQIA+ mensen en migranten aan en maakt deel uit van een nationalistische visie waarin vrouwenlichamen politieke instrumenten worden. Sinds het begin van haar mandaat heeft Giorgia Meloni de aanvallen op vrouwen, LGBTQIA+ mensen en buitenlanders opgevoerd.

Een van de eerste maatregelen was om geld vrij te maken voor ‘pro-life’ (d.w.z. anti-abortus) verenigingen en hen toegang te geven tot centra voor gezinsplanning. Dit is volledig in strijd met de filosofie van deze centra, die zijn opgericht dankzij de strijd van onze moeders en grootmoeders, om essentiële steun te bieden aan vrouwen, LGBTQIA+ mensen en zwangere vrouwen. Deze structuren bieden een concrete politieke basis om onze lichamen terug te winnen.

Deze aanvallen vinden plaats in een context waarin de openbare gezondheidszorg in duigen ligt na de jaren van Berlusconi en het neoliberale beleid, zoals voor de ogen van de wereld duidelijk werd tijdens de pandemie. Private gezondheidszorg is voor veel mensen de belangrijkste optie geworden, ten koste van enorme financiële offers om er toegang toe te krijgen. Het is duidelijk dat Meloni op geen enkele manier een partij van verandering vertegenwoordigt. Ze houdt een moorddadig besparingsbeleid in stand en gebruikt een methode om de bevolking te verdelen om dit te bereiken.

Het met terugwerkende kracht ontnemen van ouderlijke rechten aan regenbooggezinnen en het draagmoederschap wettelijk omschrijven als een ‘universele overtreding’, onderstrepen dat deze regering vrouwen terug wil sturen binnen de muren van het huis, waar geweld verborgen en onzichtbaar blijft.

“Sorella facciamoci spazio” (Zuster, laten we wat ruimte maken)

De feministen vechten terug. In tegenstelling tot wat de media ons willen doen geloven, is er geen sprake van een consensus voor extreemrechtse standpunten. 

Het verzet is er: we zagen het vorig jaar, op 25 november, toen 2 miljoen mensen in Italië de straat op gingen uit protest tegen het patriarchaat dat ons elke dag doodt, en met de liefde van het zusterschap tegenover de zoveelste vrouw die door haar partner werd vermoord.

Op 8 maart 2024, ter gelegenheid van de trans-feministische staking, en in deze golf van kracht en solidariteit, bezetten de feministen van Non Una Di Meno in Padua een verlaten kliniek voor gezinsplanning die in 2019 gesloten werd.

De oprichting van de Consultoria (het Italiaanse woord consultorio ofte gezinsplanning in een vrouwelijke vorm) zorgt voor toegang tot diensten – gynaecologen, bekkentherapeuten en andere externe werkers – die verloren gingen met de sluiting van de oude gezinsplanningen. Door de politieke daad van bezetting vertegenwoordigt het een proces van het terugwinnen van onze lichamen en de ruimtes waar we kunnen discussiëren, onszelf kunnen bijscholen en waar er naar ons geluisterd kan worden. Het breekt met de puur administratieve visie op zorg voor vrouwen in moeilijkheden.

Non Una Di Meno toont concreet dat onze ruimte heroveren, zorgen voor elkaar en solidariteit daden van verzet zijn in een systeem dat ons tegen elkaar opzet. Deze feministische bezetting is onvermijdelijk een echo van de bezetting van de GKN-fabriek door stakers, die ook systematisch aanwezig zijn in feministische mobilisaties. Deze solidariteit aan de basis zal de drijvende kracht zijn achter de revolutie die nodig is.