Klassenjustitie: 400 miljoen euro frauderen en daar een schadevergoeding voor krijgen…

‘Boer’ Roger De Clerck krijgt een schadevergoeding van 22.500 euro omdat de procedure inzake de fraude van Beaulieu te lang heeft aangesleept. Die procedure handelde over een fraude van 400 miljoen euro bij textielgroep Beaulieu. De zaak sleept al 21 jaar aan. De rijken in ons land kunnen straffeloos voor 400 miljoen euro frauderen. Meer nog: ze krijgen er een schadevergoeding voor.

Geert Cool

De familie De Clerck heeft een machtige positie uitgebouwd met een grote invloed in alle kringen van het establishment. Het was geen toeval dat de 75ste verjaardag van Roger De Clerck in aanwezigheid van de neoliberale stormrammen George Bush sr en Margaret Thatcher werd gevierd. ‘Boer’ De Clerck was steevast een van de financiers van de verkiezingscampagnes van dergelijke asociale politici. Het zakenimperium van de familie beschikte over een zwarte spaarpot van 40 miljard Belgische franken, 1 miljard euro!

Dat alles is geen probleem in ons systeem. Door de trage werking van het Belgische gerecht is heel de kwestie stilaan verjaard. Het zakenimperium heeft alle mogelijke juridische spitstechnologie ingezet om de procedure te laten aanslepen. Op een bepaald ogenblik was er zelfs discussie om het dossier te laten vertalen naar West-Aramees. Het dossier telt zo’n 330.000 bladzijden. Moest effectief tot vertaling zijn beslist, dan hadden tenminste enkele vertalers nog een goede job gehad. Het jarenlange procederen zorgt ervoor dat de familie De Clerck nu vrijuit gaat. Dit is de norm voor alle grote fraudedossiers, van KBLux tot het nieuwe dossier van diamantfraude in Antwerpen. Geen enkele politicus of magistraat reageert hiertegen, hier geen forse mediagenieke verklaringen over de ondermijning van onze sociale zekerheid. De goede banden met de vrienden van de familie De Clerck gaan voor.

In juni besliste de rechter al dat Roger De Clerck een schadevergoeding van 22.500 euro kreeg omdat de procedure te lang heeft aangesleept. De Belgische overheid kon tot gisteren in beroep gaan, maar doet dit niet. Hierdoor wordt de schadevergoeding definitief. Justitieminister Stefaan De Clerck, verre familie van Roger, stelde dat de strafprocedure verder gaat maar tegelijk wordt erkend dat de kans op een veroordeling erg klein. De advocaat van Roger De Clerck bevestigt: “Er is geen mogelijkheid meer om op een rechtsgeldige manier deze strafzaak verder te zetten”. Dat zijn cliënt een schadevergoeding van de staat krijgt, vindt de advocaat niet abnormaal: “Het is niet omdat iemand rijker is dan een ander, dat hij niet dezelfde rechten heeft”. Wablief? Als er in deze zaak één element zo klaar als een klontje is, dan wel dat Roger De Clerck vrijuit gaat omdat hij ‘rijker is dan een ander’. Hierdoor kon hij op grote schaal kan frauderen, dure advocaten met juridische spitstechnologie inzetten om de procedure te rekken en beroep doen op vrienden in politieke en gerechtelijke kringen om vrijuit te gaan. Klassenjustitie noemen we zoiets.

Als deze zaak nog iets aantoont, dan wel dat er sprake is van enorme fraude in de hoogste regionen van dit land. Belastingontduiking door grote bedrijven is vandaag grotendeels gelegaliseerd, dankzij fiscale cadeaus moeten ze immers amper nog belastingen betalen en valt er dus niet veel meer te ontduiken (het gemiddelde tarief voor de grootste bedrijven is de afgelopen tien jaar gehalveerd tot nog 11,9%). Maar toch is er nog steeds sprake van fraude. Hoe kan dat aangepakt worden? Enkele maatregelen in de marge zullen niet volstaan. De fiscale fraude wordt op een jaarlijks bedrag van zowat 30 miljard euro geschat. Er is een harde aanpak van deze fiscale fraude nodig samen met een stopzetting van de fiscale cadeaus van de afgelopen jaren. Dat zou samen zowat 100 miljard euro opbrengen. Het argument dat er geen middelen zijn voor een sociaal beleid is een ideologisch argument dat niet klopt en er enkel op gericht is om ons te laten betalen zodat zij hun zakken verder kunnen vullen.

Een harde aanpak om fiscale fraude volledig uit de weg te ruimen, kan enkel op basis van een ernstige investering in de mogelijkheden van de fiscus om de rekeningen van bedrijven te controleren. Enkele jaren geleden verklaarde een belastingscontroleur dat iedere ervaren controleur gemiddeld een half miljoen euro per jaar binnen haalt: “De overheid wil een miljard euro halen uit de strijd tegen de fiscale fraude? Dat ze dan 2000 bijkomende controleurs aanwerft.” Maar dat is uiteraard niet de optie van de traditionele politici. Het openen van de boekhouding of de afschaffing van het bankgeheim horen al evenmin thuis op het prioriteitenlijstje van de politici.

Op de gevestigde politici of de rechters moeten we niet rekenen als we de strijd tegen fiscale fraude willen voeren. Wij denken dat het noodzakelijk is om de syndicale en politieke instrumenten te creëren om het geld te halen waar het echt zit: bij de grote aandeelhouders en kapitalisten.