Artikel door Stéphane Delcros uit de zomereditie van ‘De Linkse Socialist’
Een nieuwe ronde van de financiële crisis dient zich aan. Dexia lijkt in slechte papieren te zitten. Het Amerikaanse ratingbureau Moody’s verklaarde, nadat ze vernam hoeveel Griekse staatspapieren Dexia in handen had (3,5 miljard euro): “Dexia is de nagel aan de doodskist van België en kan mogelijk het einde van de eurozone betekenen.”
Een faillisement van Dexia zal de Belgische belastingbetaler een pak geld kosten. Niet enkel vanwege de injectie door de federale en regionale overheid in 2008 (2,5 miljard euro die vandaag nog 500 miljoen euro waard is), maar ook omdat onze steden en gemeenten, wij allen dus, 14,4% van de Dexia-aandelen bezitten.
De vertegenwoordigers van onze steden en gemeenten die in de Raad van Bestuur van Dexia zetelen, zijn volledig meegestapt in de speculatieve en uiterst risicovolle bankpraktijken waarvoor we vandaag en morgen de prijs zullen betalen. Ondertussen financierden die steden en gemeenten hun citymarketing met de jaarlijkse dividenden van het zieke financiële systeem.
Bonuscultuur blijft overeind
Het ACW heeft, als belangrijke aandeelhouder, in mei geprotesteerd tegen de blijvende bonussencultuur bij Dexia. De CEO heeft voor 2010 een bonus van 800.000 euro ontvangen bovenop zijn loon van 1.000.000 euro. Hij verdiende dus een slordige 9.000 euro per werkdag. In diezelfde periode werd bekend gemaakt dat Dexia 3,6 miljard aan slechte activa afschreef of een waardevernietiging gelijk aan 20.000 sociale woningen.
Gemeenteholding legt gemeenten droog
In 2008-2009 hebben de gemeenten de Gemeenteholding van nieuw kapitaal voorzien, daarbij werd hen een onrealistisch hoog rendement van 13% vooropgesteld. Heel wat lokale verantwoordelijken van de gemeenten hadden vooral oog voor die potentiële opbrengst en gingen in naam van hun gemeente schulden aan om in de Gemeenteholding te investeren.
Omwille van de situatie bij Dexia zal het dividend dit jaar evenwel beperkt worden tot 7%, ook al stond die 13% ingeschreven in de begrotingen.
Dit is nog maar het begin voor mogelijke financieringsproblemen voor de gemeenten, een jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012.
Ondertussen wijzen talrijke studies aan hoe de kost voor wonen voor velen onbetaalbaar aan het worden is. De goedkoopste woningen werden op vijf jaar tijd 30% duurder. Ook studentenkoten in de grote steden werden 30% duurder in diezelfde periode.
In plaats van te investeren in betaalbaar wonen, speculeerden steden en gemeenten in het dolgedraaide casino met superwinsten op korte termijn als gevolg en dus geld voor prestigeprojecten allerhande. Nu volgt de ontnuchtering en zal er geen geld zijn voor sociale diensten, tewerkstelling en betaalbaar wonen.
Zowel op lokaal, regionaal als nationaal vlak mogen de middelen van de gemeenschap niet worden aangewend om door speculatie of via de wetten van de markt in de zakken van een kleine elite te verdwijnen. De gemeenschap moet zelf controle kunnen uitoefenen over de besteding van haar middelen.
We moeten een einde maken aan de greep van de speculanten en bankiers over de gemeentefinanciën. Enkel op deze manier kunnen gemeenten beslissingen nemen in functie van de bestaande behoeften.