Ambtenaren, leraars en docenten stemden in groten getale voor stakingsacties op 30 juni. Daarmee wordt geprotesteerd tegen de harde besparingsplannen van de regering van Conservatieven en Liberaal-Democraten. In die besparingsplannen staan tal van aanvallen op de pensioenen en de dienstverlening. In de onderwijsbond NUT stemde 92% voor staking, bij de docentenbond stemde 83% voor de eerste staking ooit. Er wordt ook actie gevoerd door de bestuurders van de Londense metro.
Iemand stelde ooit dat de Tories (de conservatieven) nooit over klassenstrijd spreken omdat ze te druk bezig zijn met het voeren van die strijd. Deze crisis is het resultaat van bijna 30 jaar van totaal gedereguleerd kapitalisme, aangewakkerd door een explosie van krediet en roekeloze speculatie. De crisis is het excuus geworden voor een algemene aanval op zowat alle belangrijke sociale verworvenheden die de arbeidersklasse na de Tweede Wereldoorlog heeft afgedwongen.
De omvang en de ernst van de besparingen wordt erg duidelijk in de afschaffing van de studiebeurzen voor heel wat studenten, het sluiten van kinderopvangcentra of het bezuinigen op de uitkering van mensen met een beperking. Dit is een regering die alles onder vuur neemt.
De vakbonden blijven een belangrijk obstakel voor de plannen van de conservatieven en liberalen. Dat is waarom politici van de bedrijfswereld anti-vakbondswetten hebben ingevoerd. Het is ook waarom de media zo hard uithalen naar de vakbonden. Het is waarom de werkgevers delegees en activisten aanpakken. Er wordt zelfs gesproken over nog meer beperkingen op het stakingsrecht!
Deze regering is bang van de vakbonden. Er is een enorme en toenemende woede tegenover de redding van de bankiers en de financiële instellingen waarbij de gewone werkende bevolking de prijs moet betalen voor een crisis waarvoor wij niet verantwoordelijk zijn. Het ongenoegen bleek in de bijzonder grote studentenprotesten of de schitterende opkomst voor de vakbondsbetoging van 26 maart. De acties van 30 juni moeten een eerste golf van gecoördineerde actie vormen.
De PCS zal de druk blijven opvoeren om tot gecoördineerde stakingsacties te komen. We zetten druk op de vakbondsfederatie en discussiëren ook rechtstreeks met vakbonden. We hopen dat miljoenen personeelsleden uit de publieke sector in het najaar zullen deelnemen aan de tweede golf van aanhoudende stakingsacties die nodig zal zijn om tegen deze regering in te gaan.
Er zijn grote kansen om de meest uitgebuite lagen van de werkenden te bereiken, ook de miljoenen werkenden die nog niet bij de vakbond zijn. Als een vakbond bereid is om voor haar leden op te komen, dan sluiten velen zich bij die bond aan. Dat is de ervaring die we hebben met de PCS. Als de vakbond bereid is om bredere lagen te betrekken, dan zijn nieuwe mensen bereid om op de voorgrond te treden en delegees te worden voor hun vakbond.
We moeten ingaan tegen de dictatuur van de internationale markten die het beleid van de verschillende regeringen bepalen. We moeten aantonen dat internationale arbeiderssolidariteit geen utopisch idee is, maar het meest krachtige antwoord op de neoliberale consensus die heerst in Europa, onder de gevestigde partijen, in de traditionele media en op de internationale markten. Vanuit de stakingsacties moeten we ook de vraag stellen welke samenleving we willen. We moeten daarbij opkomen voor een echt socialistisch alternatief.
Lees ook:
- As the cuts bite, millions ask: ‘Does it have to be like this?’ (analyse door Peter Taaffe, 22 juni)
- Britse arbeiders op naar strijd van de eeuw (13 mei)
- Brits verzet tegen besparingen groeit. Strijdbare syndicalisten staan mee vooraan (25 maart)
- Britse studenten blijven actie voeren. “We kunnen winnen, escaleer de strijd” (2 december)