Enige uitweg zonder massale verarming is de politieke reorganisatie van de arbeidersbeweging!
Artikel door Anja Deschoemacker uit de mei-editie van ‘De Linkse Socialist’
We bevinden ons in de zoveelste “cruciale week”: zal NVA zich terugtrekken uit de onderhandelingen en wat doet CD&V dan? Gaan we naar verkiezingen of naar een nieuwe koninklijke missionaris? De cruciale momenten worden echter met steeds meer gelatenheid gevolgd.
Velen zullen een zucht van verlichting slaken als de soap zelfs maar voorlopig ophoudt. Maar die opluchting zal van korte duur zijn. Als gelijk welke regering zich wil houden aan de doelstelling om in 2015 een begroting in evenwicht te hebben, zal tegen dan een gelijkaardige besparing als het Globaal Plan moeten worden doorgevoerd, maar dan op een veel kortere termijn.
Waar zal gelijk welke regering die besparing zoeken? Ondanks de discussies rond de nucleaire rente en de PS-voorstellen voor beperkingen op de managersbonussen, zal achteraf weer blijken – net als dat de laatste 30 jaar het geval is geweest – dat wat aan de welstellende kleine minderheid wordt gevraagd ofwel hoedanook peanuts is ofwel door hen ontweken kan worden. Wie niet aan de bijkomende lasten zullen ontsnappen, zijn die mensen die leven van lonen en uitkeringen en zij die kwaliteitsvolle en betaalbare openbare diensten nodig hebben om aan hun behoeften inzake gezondheidszorg, onderwijs, mobiliteit,… te voldoen.
Als we nu nog enige maanden in de impasse blijven zitten, zal de regering in lopende zaken er nauwgezet op toezien dat de stroom van cadeaus aan het patronaat verder wordt gezet. Hun “zuinigheid” geldt enkel de openbare diensten en de sociale uitgaven, en dat overigens zowel op het federale vlak onder de regering van lopende zaken als op het vlak van de gewestelijke en de gemeenschapsregeringen. De impasse kost ons zweet, bloed en tranen terwijl de rijkste lagen van de bevolking verder blijven graaien. Een einde van de impasse…. zal betekenen dat deze politiek wordt voortgezet.
De laatste 30 jaar hebben ons aangetoond dat alle gevestigde partijen deze politiek verdedigen, met slechts enige nuances in de retoriek en de verpakking ervan. De N-VA die soms zo “anders” lijkt, is op dat vlak overigens duidelijk door de VOKA – in het verleden steeds de meest extremistische patroonsorganisatie – haar baas te noemen. Voor wat betreft het doorschuiven van de factuur van de crisis en de staatsschuld naar de grote meerderheid van arbeiders en armen, maakt het feitelijk weinig verschil of dit gebeurt met of zonder N-VA in de regering.
De enige uitweg uit de economische crisis, maar ook uit de sociale, de communautaire, de ecologische,… crisis, is dat die overgrote meerderheid van arbeiders en armen zich op het syndicale, maar ook op het politieke vlak organiseert en strijd voert tegen de systematisch aanhoudende aanslag op onze levensstandaard. Als we de komende decennia geen verdere toename van de armoede en de onzekerheid willen kennen, moeten we in die strijd een nieuw orgaan uitbouwen, een arbeiderspartij die in haar rangen brede en vrije discussie en debat toestaat, die even hard vecht voor de belangen van de grote meerderheid van arbeiders en armen als de andere partijen voor de belangen van de rijke minderheid.
De arbeiders en armen hebben er geen belang bij communautaire of andere verdeeldheid op te zwepen, maar kunnen de strijd voeren voor meer middelen om ieders sociale, culturele, politieke en andere rechten te verzekeren. Op het communautaire vlak zou ze kunnen verzoenen door effectief in ieders rechten te voorzien.