De 1 mei optochten waren in de meeste regio’s kleiner dan vorige jaren, op een aantal plaatsen zijn de optochten stilaan wel erg klein. Tal van syndicalisten lieten hun ongenoegen tegenover het gebrek aan inhoud merken door niet langer aanwezig te zijn. Anderzijds mogen we de rijke traditie van 1 mei als dag van internationale solidariteit en strijd voor het socialisme niet aan de SP.a overlaten. Dat zou het einde van 1 mei betekenen.
Traditie van 1 mei terug vestigen
Op een ogenblik dat de wereldwijde economische crisis verre van voorbij is, maar net zoals de vele natuurrampen van de afgelopen maanden geregeld opnieuw op vernietigende wijze toeslaat, is er nood aan een internationaal antwoord van de arbeidersbeweging. De traditie van 1 mei is gevestigd op een moment dat nog niet werd gesproken over globalisering en toen er nog geen sprake was van internet en andere moderne communicatiemiddelen. Maar ook toen was een internationale actiedag van de arbeidersbeweging een krachtig wapen.
Vandaag verdwijnt de betekenis van 1 mei in veel gevallen naar de achtergrond. De fanfares spelen nog wel eens het strijdlied ‘De Internationale’, maar daar houdt het element van strijddag zowat op.
In de toespraken haalden de sociaal-democratische kopstukken traditiegetrouw uit naar de rechterzijde: van de toplonen en bonussen over de Nieuw-Vlaamse Arrogantie tot de woekerwinsten van Electrabel. Dat de sociaal-democraten intussen al bijna 25 jaar onafgebroken (PS) of met een korte tussenpauze (SP.a) in de federale regering zitten, heeft op die punten geen verschil gemaakt. De Wever vroeg zich af of de SP.a de retoriek op 1 mei wel meende en daar de conclusie uit zou trekken dat het voortzetten van de gezamenlijke coalitie in de Vlaamse regering geen nut heeft. Hij heeft natuurlijk een punt: de SP.a haalt één keer per jaar, op 1 mei, uit naar rechts maar voert de rest van het jaar zelf een rechts beleid. Bruno Tobback slaagde er in om zijn uithalen gelijkmatig te verdelen waardoor ook de kameraden van de PS ervan langs kregen omdat zij uit conservatisme geen staatshervorming zouden willen.
Vanuit de vakbondsleiding kwam er geen of amper kritiek op de SP.a. Integendeel, de boodschap van onder meer Rudy De Leeuw leek te zijn dat de plooien volledig zijn glad gestreken. Eerder haalde De Leeuw uit naar Erik De Bruyn omdat die uit SP.a is gestapt. Op de redenen die De Bruyn daarvoor aanhaalde, werd niet geantwoord. Het enige verwijt was de “verdeeldheid” die dit zou veroorzaken. Alsof het niet de rechtse politiek van SP.a is die de gewone werkmens al jarenlang van die partij heeft weg gejaagd. De beslissing van De Bruyn en SP.a-Rood om een nieuwe beweging onder de naam Rood te lanceren, zorgde alvast voor discussie en stelde de kwestie van een politieke vertegenwoordiging van onze eisen. Dat is een positief gegeven, ook al blijft het natuurlijk afwachten wat Rood zal geven.
De traditionele syndicale eisen tegen de verdere ondermijning van de index of tegen de gouden bonussen voor de topmanagers, werden nogmaals herhaald door de vakbondsverantwoordelijken en het zijn uiteraard terechte elementen. Maar wat denkt de ABVV-leiding daar concreet rond te doen? Zullen ze ieder jaar hetzelfde herhalen of komt er ook eens een offensief actieplan voor het behoud en de verbetering van onze lonen en sociale verworvenheden?
LSP op 1 mei
Militanten van LSP waren aanwezig in 17 steden: Oostende, Brugge, Kortrijk, Gent, Aalst, Dendermonde, St-Niklaas, Antwerpen, Mechelen, Herentals, Leuven, Diest, Brussel, Jemappe, Charleroi, Verviers en Luik. We verkochten daar ons maandblad en verdeelden ook een pamflet met ons standpunt over Rood. Dat deden we op de vooravond van 1 mei ook. We organiseerden dan zelf activiteiten in Aalst en Gent. In Gent waren er een 50-tal aanwezigen voor een aantal discussies en het feest. In Antwerpen trokken militanten naar het politieke debat tussen Erik De Bruyn (Rood), Peter Mertens (PVDA) en Freya Piryns (Groen) waar er een 120-tal aanwezigen waren, meteen een uitdrukking van de interesse in discussie over Rood en de roep naar een sterk en eengemaakt politiek initiatief ter linkerzijde. Het potentieel was duidelijk, maar veel aanwezigen bleven wat op hun honger zitten.
Op 1 mei trokken we in Charleroi mee op in een delegatie van ‘Jeunes en lutte pour l’emploi’, samen met de ABVV-Jongeren. Dit gaf meteen een strijdbaar en dynamisch karakter aan deze optocht. We verkochten er 47 exemplaren van ons maandblad. Ook in Gent en Antwerpen namen we deel met delegaties van ‘Jongeren in strijd voor werk’, in Antwerpen aangevuld met een mooie delegatie van Tamils die betoogden onder de slogan “Tamils tegen oorlog en racisme” (een spandoek met deze slogan in het Tamil en het Nederlands werd meegedragen door LSP-leden en andere Tamils).
Traditioneel verkochten we een groot aantal exemplaren van ons maandblad in de provincies Oost-en West-Vlaanderen. In Gent waren dat er 70, in Aalst 63 en verder ook 49 in Oostende, 35 in Brugge, 20 in Sint-Niklaas, 16 in Kortrijk en 8 in Dendermonde. In Kortrijk werd het ons spijtig genoeg niet toegelaten om op het terrein van het festival campagne te voeren, de security werd ingezet om ons te melden dat niet aan politiek mocht worden gedaan op dat terrein. Toch wat vreemd op 1 mei! In Oostende haalden we 84 euro strijdfonds op, in Gent 280 euro en op onze stand verkochten we daar ook nog voor 186 euro boeken en brochures.
In de provincie Vlaams-Brabant trokken we naar Leuven en Diest, waar in beide steden de erg beperkte omvang van de betoging opvallend was. In Diest zijn er geen 100 betogers meer, amper de helft daarvan. In Leuven waren er met moeite een 400 aanwezigen. Hetzelfde fenomeen was ook in Mechelen opvallend, met een goede 200 betogers was dat een halvering tegenover vorig jaar. In Leuven en Diest was het niet gemakkelijk om ons blad te verkopen, we kwamen amper aan 15 exemplaren.
In de provincie Antwerpen waren we aanwezig op de betogingen in Antwerpen, Herentals en Mechelen. In Antwerpen vormden we een eigen delegatie van jongeren en migranten. In de drie steden samen werden 81 exemplaren van ons maandblad verkocht, het grootste aantal werd in Antwerpen verkocht.
In de provincie Luik waren onze militanten aanwezig in Verviers en Luik. We verkochten daarbij 71 exemplaren van ons maandblad en haalden 320 euro strijdfonds op. In Brussel tenslotte hadden we traditioneel een grote stand. We voerden de hele dag campagne met een uitstekend resultaat: 160 kranten verkocht en 250 euro strijdfonds opgehaald (na aftrek van alle onkosten). In Waals Brabant namen we ook deel aan de eerste optocht in Jemappe (5 exemplaren verkocht).
Alles samen komen we hiermee op een totaal van 640 verkochte exemplaren van ons maandblad. Dat is minder dan vorig jaar (704) als gevolg van de beperktere aanwezigheid op de 1 mei activiteiten. Maar het blijft een uitstekend resultaat voor de verspreiding van onze ideeën en het vestigen van een links-socialistische aanwezigheid. We bedanken alle militanten die zich hebben ingezet om van onze tussenkomsten een succes te maken en uiteraard ook iedereen die ons heeft gesteund door onze krant te kopen of ons financieel te steunen. We roepen onze lezers op om niet enkel op 1 mei een socialistische krant te kopen, maar om meteen een abonnement te nemen.
Foto’s van de 1 mei-activiteiten
- AALST. Foto’s van het mei-avondfeest
- ANTWERPEN. Foto’s door Jente
- ANTWERPEN. Foto’s in een youtube-filmpje van Collectivo Zudaka
- BRUGGE. Foto’s door Johan
- BRUSSEL. Foto’s door Pablo
- CHARLEROI. Foto’s door Emilie
- GENT. Foto’s door Jean-Marie
- LUIK. Foto’s door Antoine en Nico