G7: kapitalistische leiders blijven op koers voor klimaatramp

Telkens wanneer de G7-leiders bijeenkomen, is dat om een reeks hopeloze oplossingen te bespreken voor een steeds groter wordende berg crises die door het kapitalisme worden opgeworpen. Nog voor het eerste geval van Covid-19 in 2019 werd gemeld, kwamen de G7-leiders in Frankrijk bijeen om te bespreken hoe ze de diepe economische recessie die op komst was – en nog steeds is – konden afwenden.

Door Sam Belton (Socialist Party – ISA in Ierland)

In 2020 werd de G7-top afgelast wegens Covid-19. Dit jaar stonden zowel de pandemie als klimaatverandering centraal op de G7-top in Cornwall waarvoor Boris Johnson strandfeesten organiseerde, cruiseschepen inhuurde, royals liet opdraven en een verering van David Attenborough hield. Dit gebeurde tegen de achtergrond van een politieoperatie die 70 miljoen pond kostte en met verschillende klimaatprotesten in naburige steden en op de stranden.

Grotere crisis maar zelfde futiele reactie

De nadruk op de klimaatcrisis was beïnvloed door een recent rapport van Oxfam, waarin stond dat als er geen verandering van klimaatbeleid komt, de economieën van de G7-landen tegen 2050 elk jaar met 8,5% zullen krimpen, dubbel zoveel verlies als dat door Covid-19. Voor de grote economieën in landen die nu al de gevolgen van extreme weersomstandigheden beginnen te voelen, zoals die van India en Australië, zal de schade naar verwachting nog groter zijn.

Aangezien het BBP onder het kapitalisme meestal een maatstaf is voor de winsten van de superrijken – iets wat zeker geldt voor het Ierse BBP – hadden de kapitalistische politici op de G7-top alle regels overboord moeten gooien om echte plannen tegen klimaatverandering op te stellen. Niets van dat alles gebeurde.

In plaats daarvan konden de wereldleiders alleen vage “toezeggingen” en “beloften” doen om de emissies tegen 2030 te halveren. Er werd toegezegd om 100 miljard dollar uit te trekken (slechts een fractie van wat nodig is) uit ‘openbare en private bronnen’ voor de armere landen en om geleidelijk een einde te maken aan steenkool als energiebron. Waarom zouden we hen echter geloven? Zelfs met beloften van een ‘groen herstel’ en ‘een betere wederopbouw’ na Covid-19, bleek dat de G7-landen uit de herstelfondsen na Covid 42 miljard dollar meer hebben uitgetrokken voor fossiele brandstoffen dan voor schone energie.

De meer dan ontoereikende reactie op het klimaat is een afspiegeling van de reactie op Covid-19: de belangen van het grootkapitaal blokkeren snelle actie en de grootste slachtoffers vallen in de werkende klasse en onder de armen in de neokoloniale wereld.

Waarom komt er met  de G7 geen radicale verandering?

Deels natuurlijk omdat dit niet de taak van de G7 is. De kerntaak van de G7 was steeds om de toegang tot de markten voor de kapitalisten te beschermen en uit te breiden, wat nu een hoge prioriteit heeft gezien de dreiging van het Chinese kapitalisme. Daarnaast komt het ook omdat de slachtoffers van de klimaatverandering vooral onder de werkende klasse en de armen vallen, niet onder de grote kapitalisten en hun politieke vertegenwoordigers.

Nog fundamenteler is dat het soort maatregel dat nodig is op korte termijn de winstgevendheid van verschillende kapitalistische sectoren zou bedreigen. Het zou investeerders afschrikken en vrijwel zeker een economische recessie veroorzaken die alle voorgaande zou overschaduwen. De kapitalisten worden door hun eigen systeem gedwongen om de winsten op korte termijn te maximaliseren, zelfs als dit ten koste gaat van een enorm aantal doden onder de arbeidersklasse, de planeet waarop wij leven, en uiteindelijk zelfs van de kapitalisten zelf. Dit is de suïcidale logica van het kapitalisme.

Een socialistische benadering onder leiding van de arbeidersklasse

Er is nood aan massale publieke investeringen in hernieuwbare energiebronnen en technologie, massale uitbreiding van het openbaar vervoer en energiezuinige sociale woningbouw. Dit zou ook een massaal programma moeten omvatten om bestaande huizen en gebouwen aan te passen, zodat ze energie-efficiënt zijn. Uitbreiding van publieke grond om uitgestrekte openbare bossen aan te planten om de biodiversiteit te verbeteren. Dit alles zou heel wat groene jobs creëren, als onderdeel van een overgang naar een koolstofneutrale economie op socialistische basis. Personeel uit vervuilende sectoren moet omgeschoold worden en jobgarantie hebben in nieuwe groene energiesectoren.

De rijkdom om dit alles te betalen is vandaag aanwezig, zelfs meerdere malen. De grootste bedrijven in de wereld hebben maar liefst 6 biljoen dollar aan winsten in offshore belastingparadijzen geparkeerd. Individuele miljardairs hebben enorme middelen vergaard. Deze rijkdom moet in beslag worden genomen van de vervuilende parasieten, niet in de laatste plaats omdat het letterlijk gecreëerd is door de meerwaarde die gegenereerd is door de arbeid van de werkende klasse. Het is opmerkelijk dat de 50 grootste wereldeconomieën zomaar voor tenminste 14,6 biljoen dollar aan Covid-stimulusgeld hebben vastgelegd, waarvan het leeuwendeel rechtstreeks naar grote bedrijven ging om hen, en het kapitalistische systeem, draaiende te houden. Stel je voor dat deze aanpak werd gekozen om de klimaatverandering te bestrijden!

Hun systeem moet worden vervangen door een democratisch geplande economie, waarin de belangrijkste en dominante onderdelen in handen zijn van de overheid en worden gerund voor en door mensen uit de arbeidersklasse, omdat zij het meest te verliezen hebben van de klimaatverandering. Op deze basis kunnen we de middelen van de maatschappij richten op het bestrijden van deze dreigende nachtmerrie voor de mensheid en onze planeet. Niets minder dan socialistische verandering zal de klimaatramp afwenden.