Met actieplan strijden voor meer loon en minimum €14/u

De loonmarge bevestigt nogmaals het gebrek aan respect voor ons. Een actieplan om alle lonen te verhogen en een einde te maken aan hongerlonen lager dan 14 euro bruto per uur, is nodig. Als we strijden, kunnen we winnen. Als we niets doen, hebben we al verloren!

LSP-pamflet voor de staking van morgen. Hier vind je de pdf

Breek het keurslijf

De loonwet dwingt ons in een keurslijf die ervoor zorgt dat onze lonen met maximaal 0,4% mogen stijgen de komende twee jaar. Dat is wat de bazen voorstellen. Ze zeggen dat dit nu eenmaal moet omdat we in de grootste economische crisis sinds de oorlog zitten. Looneisen stellen en ervoor staken, vinden ze onverantwoord. Als het aan argumenten ontbreekt, halen ze chantage boven. Wil je meer loon? Dan zullen er extra afdankingen volgen. De traditionele media lopen dit standpunt kritiekloos achterna. Het moet gezegd: ook in de vorige periode vonden ze staken onverantwoord.

Nochtans zitten we in een andere periode. Het herstelplan van Biden in de VS is erg beperkt, maar het omvat een cheque van 1400 dollar voor elke Amerikaan. Welk relanceplan stellen de regeringen in dit land voor om de economie te stimuleren?

De besparingen en cadeaus aan de bedrijven en rijken hebben er na de vorige crisis enkel voor gezorgd dat het herstel langzamer en moeilijker was. Ditzelfde recept herhalen, wordt opnieuw voorgesteld door het VBO in deze loononderhandelingen. Het is nochtans eigenlijk niet meer van deze tijd.

Het afschaffen van de loonwet om een ernstige loonsverhoging en een minimumloon van 14 euro bruto per uur door te voeren, zou een goede eerste stap zijn!

Strijd voeren

Dit zal er echter niet zomaar komen, we moeten ons organiseren. Alle sociale vooruitgang die we afdwongen, is bekomen door ons te organiseren en strijd te voeren. Ook in periodes dat het economisch moeilijker ging was en is dit mogelijk. Het stakingswapen is essentieel omdat het toont wie de winsten maken: wij, de werkende klasse!

De vakbondsleiders, de PVDA en Marc Goblet (PS-parlementslid en voormalig ABVV-voorzitter) pleiten voor een aanpassing van de loonwet van 1996. Ze willen de loonnorm facultatief maken in plaats in plaats van de huidige dwingende loonnorm met sancties op het overschrijden van de norm. Dat zou een stap vooruit zijn, zeker indien de wet door strijd op straat afgedwongen wordt. Na strijd zouden sterkere sectoren de rol van locomotief kunnen spelen om ook sectoren met lagere lonen mee te trekken. Als het debat over het wetsvoorstel Goblet-Hedebouw beperkt blijft tot het parlement, zal het louter gezien als druk van de PVDA op de PS. Andere partijen zullen het vervolgens gewoon wegstemmen.

De acties van vandaag zorgen ervoor dat de regering en de bazen niet zomaar hun agenda kunnen doordrukken. Maar er zal meer nodig zijn. Een informatiecampagne gekoppeld aan mobilisaties zou de buitenparlementaire druk opvoeren. Hedebouw en Goblet kunnen samen met de vakbonden een initiatief hiertoe nemen: open algemene vergaderingen in alle regio’s gevolgd door verdere acties. De algemene vergaderingen kunnen gebruikt worden om het eisenplatform verder uit te werken op basis van wat de werkenden en hun gezinnen nodig hebben, niet wat aanvaardbaar is voor het establishment.

Sterkere sectoren, waar de arbeiders beter georganiseerd zijn, kunnen hun krachtsverhouding gebruiken om zwakkere sectoren mee te trekken. De eis van een minimumloon van 14 euro moet onlosmakelijk verbonden worden aan gelijk welk akkoord.

Vechten voor alle lonen en elke job!

We vechten voor alle lonen en elke job. Er is een ernstig actieplan nodig met een zo groot mogelijke betrokkenheid van onderuit, om alle krachten van de arbeidersbeweging te verzamelen. Het doel moet zijn om het minimumloon van 14 euro per uur af te dwingen en het volledig schrappen van de wet van 1996, zodat er een loonnorm kan komen met een minimale loonsverhoging in plaats van een maximale.

Als bedrijven zeggen dat ze zich geen loonsverhogingen kunnen veroorloven, moeten ze de boeken openen zodat we ze kunnen controleren. Als bedrijven dreigen met collectieve afdankingen, moeten we deze in publieke handen brengen. Als er onvoldoende werk voor iedereen is, moet het beschikbare werk verdeeld worden via collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen.

Het opbouwen van een krachtsverhouding is niet alleen nodig om een overwinning te boeken, maar ook om deze nadien te verdedigen. Op een ogenblik van crisis staat elke hervorming meteen onder druk. Dat is waarom LSP de strijd voor verbeteringen steeds koppelt aan de noodzaak van een socialistisch alternatief. Socialisme is niet iets om elk jaar op 1 mei te vermelden, maar een onderdeel van onze dagelijkse campagnes. Om degelijke lonen, pensioenen en openbare diensten te bekomen, moet de werkende klasse de economie zelf beheren en controleren.