Indische boerenacties tegen rechtse regime van Modi

Wekenlang al is er massaal boerenprotest in India. De aanleiding zijn de liberaliseringswetten waarmee het regime van Narendra Modi de landbouw verder wil openen voor big business. Tegelijk gaat de hindoe-nationalistische regering van de BJP, de partij van Modi, in het offensief tegen de werkenden met grootschalige privatiseringsplannen voor onder meer de spoorwegen, banken en havens. Het protest hiertegen wordt breed gedragen. Het regime antwoordt met repressie.

Artikel uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Goed georganiseerd verzet

Wie dacht dat Modi almachtig is, vergist zich. Het boerenprotest is al bezig van in het najaar en het kan nog maandenlang doorgaan. Het is bijzonder goed georganiseerd met actiecomités in de dorpen, afwisseling van wie op de protestacties blijft waarbij het werk op het land ondertussen verdeeld wordt onder de andere boeren. Protestsites worden constant bevoorraad van voedsel en andere benodigdheden. De samenwerking tussen de landbouwers is enorm en bijzonder efficiënt.

Het protest richt zich tegen drie wetten die de landbouw verder openen voor grote bedrijven. Het gaat onder meer over de afbouw van het publieke marktsysteem waarbij een minimale prijs voor geoogste producten wordt gegarandeerd. Die minimale prijs volstaat vandaag amper om rond te komen: armoede en ellende zijn alomtegenwoordig op het platteland. Elk jaar zijn er duizenden boeren die zelfmoord plegen omdat ze geen uitweg zien.

Leden van boerenorganisaties trokken van dorp tot dorp om de maatregelen uit te leggen en het protest ertegen te organiseren. Vooral in het noorden van India, in de provincies Punjab en Haryana, was er een grote actiebereidheid. De boeren trokken naar Delhi, omdat daar alle beslissingen genomen worden. “Delhi moet naar ons luisteren, we zullen Delhi doen luisteren,” verklaarden de boeren. Ze werden aan de invalswegen gestopt met traangas en repressie. Alle mogelijke excuses werden gebruikt door de autoriteiten: van Covid-19 tot de nationale kwestie, waarbij de Sikhs uit Punjab als landverraders werden voorgesteld. Er werden protestkampen opgezet en de boodschap van de protesterende boeren vond ingang in heel het land.

Solidariteit tegen repressie

De dynamiek van het boerenprotest was belangrijk in het succes van de algemene staking van de vakbonden eind november. Toen legden 250 miljoen mensen het werk neer!  Hiermee werd het aantal stakers van januari 2020 geëvenaard, ondanks de impact van Covid-19 en tegelijk omwille van de gevolgen van de pandemie in een land waar een groot deel van de bevolking geen of amper toegang heeft tot gezondheidszorg. De impact van het beleid in dienst van big business vergroot de jobonzekerheid en bouwt de openbare diensten verder af. De strijd van de werkenden en die van de boeren is dezelfde.

Op 26 januari, de nationale feestdag van India, trokken duizenden boeren met hun tractoren naar Delhi. Een poging tot verbod van deze tractorparade werd verworpen door het Hooggerechtshof, dat eerder ook de drie wetten opschortte met als reden dat er onvoldoende dialoog was geweest. Een verbod lukte niet, waarop de repressie en provocaties werden opgevoerd. Een deel van de boeren werd naar het Rode Fort geleid waar bij wijze van provocatie een nationalistische Sikh-vlag werd gehesen. Het protest werd voorgesteld als ‘rellen’. Honderden boeren werden opgepakt zonder dat hun familie op de hoogte werd gebracht. Rond de protestkampen aan de rand van de stad werd het internet afgesloten. De regering ging in het offensief met als doel de boerenbeweging te isoleren en twijfel te zaaien onder lagen die vanop enige afstand sympathiseerden met het protest.

Om dit te doorbreken, is het belangrijk dat de beweging zich niet beperkt tot Delhi. Maandenlang actie voeren vanuit protestkampen, eventueel aangevuld met hongerstakingen, kan nuttig zijn, maar voor een krachtsverhouding is het essentieel dat de beweging zoveel mogelijk lokaal georganiseerd wordt. International Socialist Alternative, dat pas begint met een werking in India op te bouwen, stelde de noodzaak van zoveel mogelijk lokale acties van werkenden en boeren uit solidariteit met het boerenprotest en om de eigen eisen naar voren te schuiven. Lokale actiecomités zouden de eisen verder kunnen verfijnen en de betrokkenheid zo groot mogelijk maken, waardoor zowel repressie als pogingen tot verdeeldheid minder effect hebben. Dat de autoriteiten hier bang voor zijn, blijkt uit de repressie tegen heel wat pogingen tot lokale solidariteitsacties. Covid-19 wordt vaak als excuus voor die repressie gebruikt, terwijl het in werkelijkheid gaat om het stoppen van een actieve organisatie van de solidariteit.

Heel het systeem moet weg

De betrokkenheid van de arbeidersbeweging is essentieel: de werkenden hebben de economische macht om alles te stoppen door het stakingswapen in te zetten. Bovendien worden ze met dezelfde aanvallen bedreigd. Na de spoorwegen wil de regering-Modi ook onder meer de banken privatiseren. Deze waren sinds de massabewegingen in de jaren 1970 genationaliseerd en ze vormen tot op vandaag een bastion van vakbondsactiviteit onder het personeel. Op 15 en 16 maart is een 48-urenstaking tegen de privatisering gepland.

De boeren en werkenden strijden tegen hetzelfde beleid dat de winsten van de grote bedrijven centraal stelt en daartoe tegelijk probeert de bevolking te verdelen, op basis van onder meer religie en afkomst. Een extreemrechtse partij aan de macht is niet in het voordeel van de meerderheid van de bevolking: het asociale neoliberale beleid wordt integendeel nog opgevoerd. Op de liberale oppositie van Congress kunnen de boeren en werkenden niet rekenen. De linkse partijen winnen sympathie en electorale steun, maar rijden zich vanuit hun reformisme vast in allianties met Congress.

Er is nood aan een stoutmoedig socialistisch programma, waarbij de sleutelsectoren in publieke handen onder de controle van de werkenden en de gemeenschap worden geplaatst. Dit zou een geplande aanpak van de economie mogelijk maken, inclusief van de voedselbevoorrading, op basis van de noden van de bevolking. De beschikbare rijkdom, technologische kennis en mogelijkheden planmatig aanwenden in het belang van de meerderheid van de bevolking, is de enige manier om de levensstandaard van miljoenen Indiërs te verbeteren. Dit betekent opkomen voor een socialistische samenleving.