Volstaan de groene accenten in het regeerakkoord?

Volstaat de groene regeringsdeelname om de klimaatverandering te lijf te gaan? De ambities van de Vivaldi-regering met de Groenen lijken vooral intenties te zijn die ofwel niet in concrete daden gegoten zijn, ofwel op de lange baan worden geschoven. Alle dossiers die de groene partijen als hun accenten omschrijven, zijn bijzonder beperkt, voorwaardelijk of worden uitgesteld.

Artikel door Michael

Groene bedrijfswagens en onzekere kernuitsap

Co-voorzitster van Ecolo, Rajae Maouane, zegt dat ze van de kernuitstap geen dogma maakt. Volgens Tinne Van der Straeten zullen de kerncentrales in 2025 ten laatste sluiten, maar zullen er in een transitiefase misschien nieuwe gascentrales nodig zijn. Dat is te gek voor woorden. De kernuitstap wordt al op voorhand uitgesteld en gaat bovendien gepaard met het bouwen van CO2-uitstotende gascentrales, in plaats van publieke investeringen in duurzame energie. Voor die gascentrales gaat de minister nu in Europa op zoek naar subsidies om investeerders aan te trekken. De bewering dat het een transitiefase zou zijn, houdt geen steek: private investeerders zullen niet investeren in een splinternieuwe gascentrale om die een paar jaar later buiten dienst te stellen.

Rechts en extreemrechts stellen kernenergie graag voor als klimaatneutraal. Onze veiligheid en die van toekomstige generaties is voor hen ondergeschikt aan de belangen van de energiemultinationals. Dat kernenergie verre van CO2-neutraal is en uranium bovendien een eindige grondstof is, negeren ze. Helaas geeft de groene minister hen een stok om mee te slaan door het idee van stroomtekorten of de bouw van een gascentrale (die meer CO2 uitstoot dan kerncentrales) naar voren te brengen. De reden hiervoor? Een gebrek aan daadkrachtig alternatief in de vorm van massale investeringen in duurzame energiebronnen.

Voor de verkiezingen kon Kristof Calvo niet antwoorden op de vraag of het afschaffen van de bedrijfswagens tot inkomensverlies voor de werkenden zou leiden. In de plaats van te gaan voor massale investeringen in openbaar vervoer en omvorming van het voordeel van bedrijfswagens in echt loon, eindigen de groene regeringspartijen nu met een “vergroening” van de bedrijfswagens.

System change!

De uitdagingen zijn een pak groter dan de erg onzekere en beperkte maatregelen die de groenen wisten binnen te halen. De jonge klimaatbetogers die terecht system change eisten, komen hiermee bedrogen uit.

De klimaatdoelstelling die ertoe doet is om de uitstoot tegen 2030 te reduceren met 65% en tegen 2050 te herleiden tot 0. Dat is enkel te bereiken met reusachtige publieke investeringen. Investeringen die niet afhankelijk zijn van kortetermijnwinst. Dat was het idee achter de Green New Deal van Alexandria Ocasio-Cortez. De Europese ‘Green New Deal’ is iets compleet anders: het rekent op energiemultinationals die subsidies krijgen om in te zetten op groene technologie. De groene partijen zijn in hetzelfde bedje ziek: ze blijven binnen de marktlogica. Dat betekent echter dat de winsten op korte termijn altijd voorgaan op de belangen van de werkenden en hun gezinnen, waaronder de behoefte aan een leefbare planeet. De factuur van de beperkte maatregelen wordt schaamteloos doorgeschoven naar de werkende klasse.

Het debat over maatregelen tegen de dreigende klimaatcatastrofe wordt systematisch voorgesteld als een keuze tussen de levensstandaard van de werkende klasse en een duurzame toekomst. De groene partijen hebben die valse tegenstelling mee vorm gegeven door binnen het keurslijf van de marktlogica te blijven. Dat is echter niet onoverkomelijk.

De klimaatbeweging kan een bijzonder grote steun opbouwen als ze de noodzakelijke groene en publieke massa-investeringen koppelt aan een programma dat jobzekerheid biedt voor iedereen die in de energiesector werkt. Daarnaast kan de klimaatbeweging opkomen voor gratis en degelijk openbaar vervoer, meer publieke middelen voor democratisch en onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek en andere maatregelen die de basis vormen voor system change. Er is nood aan een ecologisch en democratisch geplande economie.

De werkende klasse ondergaat vandaag meer dan één crisis: een klimaatcrisis, een gezondheidscrisis, een sociale en een economische. Deze crises zijn met elkaar verbonden, het zijn allemaal uitingen van het kapitalisme. Een consequent groen programma is onmogelijk binnen dit systeem. Het inzetten van de beschikbare middelen en kennis voor een duurzame groene transitie, vereist een democratisch socialistische maatschappijverandering.