Bouw mee aan een sterke Jongerenmars voor werk

De jongerenmars voor werk en tegen racisme is ons antwoord op het neoliberaal offensief van de regering en het patronaat. Hieronder geven we aan waarom deze campagne een belangrijke stap vooruit kan betekenen en waarom het belangrijk is om het thema van werkloosheid naar voor te brengen.

Jan Vlegels, ALS-krant "Actief Links"

Met dit initiatief, dat reeds gesteund wordt door de jongerenafdelingen van het ABVV en het ACV, willen we de woede van alle lagen van de bevolking kanaliseren in een grote nationale betoging die kan dienen als springplank voor een veralgemeende strijd van jongeren en arbeiders in de komende periode.

Dat die strijd noodzakelijk zal zijn, blijkt uit de belabberde economische realiteit waarin de wereld, en dus ook België, verkeert. De beloofde heropleving van de economie blijft uit, of blijkt alvast niet voldoende om mensen aan werk te helpen en dus de algemene levensomstandigheden te verbeteren. Het kapitalisme als wereldsysteem bevindt zich in een fundamentele crisis van overproductie, wat uit de tegenstelling tussen arbeid en kapitaal die ene cruciale vraag doet opborrelen: wie betaalt de crisis, de arbeiders of de burgerij?

Jonge arbeiders rukken zich los uit het burgerlijk keurslijf

Met de val van de Muur in 1989 startte de burgerij een sterk ideologisch offensief om het verzet vanuit de arbeidersbeweging te breken. Ze besefte dat de sociale basis voor haar allesoverheersende rol in de economie en de politiek in gevaar kwam door de crisis, die begin de jaren ’70 toesloeg als gevolg van overproductie, wat oa uitgedrukt wordt in een massale aangroei van het werklozenleger (van 2% werklozen in 1970 tot ongeveer 20% vandaag) Het kapitalisme werd voorgesteld als het enige werkbare systeem, de vrije markt als het toonbeeld van een economisch model dat tegemoet komt aan de behoeften van de bevolking, winst maken als een noodzaak om te kunnen investeren…

Als heersende klasse beschikt de burgerij over machtige propaganda-instrumenten zoals de media, het onderwijs, de reclame-industrie… om deze ideeën te verspreiden.. We merken dat dit alles nog altijd zijn weerslag heeft op de mate waarin de werkende mensen reageren op de grove besparingen in sociale uitgaven en de aanvallen op de verworvenheden: passiviteit overheerst, bv in de vorm van een proteststem voor het Vlaams Blok, en daar waar mensen in beweging komen (stakingen, betogingen) is de laag die actief zoekt naar een politiek alternatief nog vrij beperkt.

Maar de impact van het burgerlijk offensief is niet absoluut, integendeel, elke uitdieping van de economische crisis leidt tot verscherpte tegenstellingen en een groeiende laag van mensen die zich afscheurt van de passieve mainstream. De antiglobaliseringsbeweging die haar pieken kende aan het begin van dit millennium, voornamelijk aangedreven door radicale jongeren, gaf een eerste waarschuwing aan de kapitalistenklasse dat ze haar ideologische greep op de maatschappij niet voor eeuwig zal kunnen behouden.

De recente bewegingen onder de Europese arbeiders tonen nu ook aan dat het politiek karakter van de strijd verhoogt. In Duitsland heeft dit geleid tot een concreet initiatief ter oprichting van een nieuwe brede arbeiderspartij, links van de SPD. 700 vakbondsmilitanten, ongeorganiseerde arbeiders, linkse activisten… kwamen reeds bijeen op het stichtingscongres in juni waarbij een nationale structuur werd opgezet.

De toekomst zal natuurlijk moeten uitwijzen of het project een werkelijk politiek verlengstuk voor de beweging kan vormen.

Een antwoord op de plannen van de burgerij en de regering is nodig

De werkloosheid in de ontwikkelde kapitalistische wereld legt een ware tijdbom onder de economische verhoudingen. In België zijn er op dit moment volgens de RVA officieel 536.662 niet-werkende werkzoekenden, onder wie 426.071 volledige werklozen met een uitkering. Als we hierbij het aantal deeltijdse werklozen, bruggepensioneerden, schoolverlaters en iedereen met een nepstatuut bijtellen, komt het aantal op meer dan 1 miljoen, wat ongeveer 25% van de beroepsbevolking is. In december 2003 waren er ongeveer 74.801 jongeren officieel werkloos, wat ongeveer 1 op 5 is. Een stijging met 4501 tegenover december 2002.

De federale regering beloofde tegen 2007 200.000 nieuwe jobs gecreëerd te hebben, echter, bedrijven willen slechts nieuwe mensen aannemen als er een flexibilisering van de arbeidsvoorwaarden tegenover staat. En zelfs dan nog blijft het onwaarschijnlijk dat er tewerkstelling gecreëerd wordt: de reeds tewerkgestelde mensen moeten langer werken (discussie rond de 40-uren werkweek), de werkdruk wordt verhoogd en contracten worden meer en meer tijdelijk (in 2003 waren er 314.838 mensen met een interim-contract, tegenover 142.776 tien jaar geleden). Hoewel een 32- urenwerkweek zonder loonverlies, m.a.w. een spreiding van het werk over de gehele bevolking, de enige mogelijkheid is om de werkloosheid op een structurele manier aan te pakken, kiest de burgerlijke regering ervoor om de winsten ongemoeid te laten en de werklozen aan te pakken.

Zo bleek uit een interne nota van de regering, die begin dit jaar in de Tijd verscheen, dat de toenmalige minister van werk Frank Vandenbroucke van plan is om tegen 2007 ongeveer 30.000 mensen te schrappen van de dop. Het establishment tracht de antisociale maatregel te verkopen door de werkloze voor te stellen als een slachtoffer van zijn eigen onwil om te werken, en dit terwijl er voor elke job (officieel) 18 werklozen klaar staan om ze in te nemen. Van een perverse manier van ‘opinion-making’ gesproken!

Deze aanvallen op de werklozen moeten we kaderen binnen een radicale wijziging in de benadering van de arbeidsmarkt door de burgerij als gevolg van de overproductiecrisis vanaf begin de jaren ’70. Terwijl men aanvankelijk probeerde de werkloosheidspiek te counteren door een Keynesiaanse politiek van overheidsinvesteringen (tussen ’74 en ’80 werden er 200.000 jobs bij de overheid bijgemaakt) schakelde men vanaf ’82 over op een gigantisch besparingsprogramma omdat de peperdure ‘tewerkstellingsprogramma’s’ geen reële economische groei voorstelden maar eerder de crisis op de lange baan schoven.

De besparingen houden tot op vandaag hoofdzakelijk een ontmanteling van de staat als regulator van welvaartsverdeling in. Vooral openbare diensten zoals De Post, de NMBS, de Lijn…staan de laatste jaren bloot aan gigantische herstructureringen om ze klaar te stomen voor privatisering.

Maar ook heel het sociaal zekerheidssysteem wordt stap per stap verder ontmanteld. Al sinds het Maribelplan in ’81 is men bezig met een systematische afbouw van de loonkosten die het patronaat moet ophoesten. De mensen wijsmakend dat deze besparingen de concurrentiekracht van de bedrijven moet opdrijven, is men in feite bezig met drastisch te snoeien in de lonen door de patronale bijdragen te verminderen.

De jongerenmars voor werk als katalysator van de woede

Overal in ons land, en daarbuiten, zien we massale protesten ontstaan tegen allerlei besparingen. Zo staakten reeds tientallen postkantoren tegen de invoering van georoute, een systeem dat ervoor moet zorgen dat de postmannen met minder volk meer werk kunnen verzetten dmv van het verhogen van de werkdruk. De stakingen van de tram- en buschauffeurs van de MIVB, de enorme protesten van Waalse en Brusselse studenten tegen de tekorten in het onderwijs… Tevens in de privé-sector stijgen de spanningen: de mars voor werk georganiseerd door de DHL-arbeiders, de staking bij Sonaca die een week duurde ondanks de dwangsommen en de intimidaties, de snel uitbreidende werkonderbrekingen bij Cockerill..

Naast lokale stakingen en betogingen die vandaag reeds georganiseerd worden is er nood aan een nationale acties die de weg openleggen voor een verbreding van de beweging en de slagkracht van de eisen van de werkende mensen versterken. De jongerenmars voor werk lijkt ons een initiatief waarmee we de strijd van werklozen, werkende arbeiders, studenten, migranten…één kunnen maken en het idee van een algemene staking op het voorplan kunnen plaatsen.

We zullen met de Actief Linkse Studenten, Blokbuster en de Linkse Socialistische Partij in de komende maanden bouwen aan mobilisatiecomités voor de jongerenmars, zowel in universiteiten en hoge scholen als in bedrijven en onder werklozen.

We roepen iedereen op om het initiatief te ondersteunen en actief mee te werken aan de campagne!