Geen regering die ons de crisis doet betalen

“Waar de mensen zich zorgen over maken, dat is hun koopkracht!” Aldus ABVV-topman Thierry Bodson naar aanleiding van de recente regeringsonderhandelingen tussen N-VA en PS. Hij heeft gelijk!

door Els Deschoemacker

We hebben zowat alle mogelijke combinaties zien passeren in onderhandelingen. Paars-geel, paars-groen, Arizona, Vivaldi, lopende zaken, volmachten … Geen illusies! Als ze er in slagen een nieuwe regering te vormen, zal het een combinatie zijn van dezelfde partijen die ons in de eerste plaats in deze malaise brachten.

Allemaal hebben ze hun duit in het zakje gedaan door te besturen in het belang van het kapitalisme. Het is hun afbraakpolitiek van zo weinig mogelijk staat en bescherming, die de werkende klasse zo kwetsbaar heeft gemaakt, zowel voor de effecten van de gezondheidscrisis als voor de economische depressie.

Van VOKA tot VBO: de organisaties van de bazen zetten natuurlijk druk. Vorm een regering om de uitdagingen die op ons afkomen de baas te kunnen, zeggen ze. Maar wij zijn niet stom. Hun uitdagingen zijn de onze niet. De zorgen van de werkende klasse zijn niet dezelfde als die van de bezittende klasse. Dat heeft de coronaviruscrisis wel heel duidelijk gemaakt.

Als er van hun zijde al een bereidheid is om terug wat meer te investeren in zorg – 1 miljard euro extra is ruim onvoldoende in vergelijking met wat de afgelopen jaren is weggesneden – dan is dat alleen maar omdat hun economie niet kan functioneren zonder gezonde werkkrachten. Een minimale gezondheidszorg is voor hen nodig om het systeem te doen draaien. Wij willen geen minimale, maar maximale gezondheidszorg!

De extra middelen komen er ook omdat het establishment aanvoelt dat besparingen niet meer gepikt worden. Het was Verherstraeten die dit het best uitdrukte: “Sociale vrede in die sector mag een prijs hebben.” Dat komt van een CD&V’er, de partij die in de Vlaamse regering steevast de minister van Welzijn levert en zowel op Vlaams als federaal niveau mee verantwoordelijk is voor harde besparingen in de zorgsector. Federaal kwam er een miljard extra, de Vlaamse regering van Jan Jambon had wat meer overtuiging nodig, al lijkt ook daar een akkoord te zijn om dezelfde voorwaarden te bieden aan de Vlaamse zorgverleners.

Er is maar één taal die ze begrijpen: die van strijd en organisatie!

De waarschuwing van de socialistische vakbondstop kwam niets te vroeg. Het wantrouwen tegenover de N-VA is terecht. Er was tegelijk een boodschap aan de onderhandelaars van SP.a en PS. Zoals Miranda Ulens van het ABVV opmerkte, willen we na de Zweedse afbraak “opnieuw kunnen onderhandelen over meer koopkracht. De uitkeringen moeten boven de armoededrempel, een collectieve arbeidsduurvermindering moet mogelijk zijn, precaire staturen zoals die van freelancers moeten beter, er moet geïnvesteerd worden in openbare diensten.”

Woorden zijn belangrijk, maar die moeten we omzetten in organisatie van de strijd voor onze noden.

De kaarten liggen meer dan voordien in ons voordeel. De maatschappelijke waardering en het inzicht in de essentiële rol die de werkende klasse vervult in het functioneren van de maatschappij zijn gegroeid in de coronaviruscrisis. Vooral de collega’s in de essentiële sectoren tonen wat ze waard zijn: veel meer dan ze betaald worden! Terwijl de CEO’s en grote bonzen van thuis uit in hun villa veilig hun zaken overzien, staan wij met de werkende klasse in de frontlinie.

Het zorgpersoneel van de actiegroep ‘De Zorg in Actie’ (La Santé en Lutte) gaf het voorbeeld door in mei reeds de datum van 13 september naar voren te schuiven als actiedag voor meer middelen, meer collega’s en meer zorg. De gezondheidssituatie beperkt de mobilisatiemogelijkheden nog steeds, maar actie en strijd zijn nodig. Waarom de actiedag van het zorgpersoneel niet aangrijpen als startpunt van een actieplan over de verschillende vakbonden en de taalgrenzen heen, met concrete data voor mobilisaties?