Gezondheid of winst: De Standaard kiest kant…

In de krant vandaag schrijft Inge Ghijs een editoriaal waarin de platgetreden paden van de neoliberale dogma’s nog eens volledig afgewandeld worden in wat enkel als een niet-essentiële verplaatsing kan omschreven worden. Onder de titel “Aan welke kant staan de vakbonden?” worden alle andere oproepen in de krant tot voorzichtigheid en naleving van de quarantaine overboord gegooid. Het is volgens De Standaard de taak van de vakbonden om de winsten te herstellen door ook in niet-essentiële sectoren zo snel mogelijk normaal te draaien. Als dit een gezondheidsrisico met zich meebrengt, dan is dat maar zo.

Reactie door Geert Cool

De titel van het editoriaal is in vraagvorm, maar voor Inge Ghijs staat het antwoord vast. Als de vakbonden de belangen van de bazen niet verdedigen, dan zijn ze contraproductief en maken ze de crisis van het kapitalisme erger. Om de schijn van inschikkelijkheid hoog te houden, schrijft Ghijs dat er voor de vakbonden die de patronale politiek hard genoeg verdedigen misschien wel wat kruimels van tafel zullen vallen. En dat is toch goed voor iedereen, lijkt ze te denken.

Aanleiding van het editoriaal is de discussie in de chemiesector waar de vakbonden stellen dat enkele chemische bedrijven niet essentieel zijn en uit gezondheidsoverwegingen beter stilgelegd worden. In de bouw verzetten de vakbonden zich tegen een volledige heropstart. Volgens De Standaard is dat onverantwoord: de economie moet heropgestart worden om een verdere verdieping van de economische neergang tegen te gaan. Er wordt aan toegevoegd dat dit in het belang van de werkenden is: zij draaien immers op voor de gevolgen van elke crisis.

Waartoe dienen alle oproepen om in ons kot te blijven als dit volgens De Standaard betekent dat we de achterdeur van ons kot stevig op slot moeten houden, terwijl tienduizenden noodgedwongen elke dag door hun voordeur naar de werkvloer gejaagd worden? Waarom wordt uitgehaald naar mensen die in het weekend naar de parken trekken, als ze de rest van de week wel op hun werkplek verwacht worden? De virologen roepen op dat we moeten volhouden, maar de editorialisten weten het blijkbaar beter. Volhouden, dat geldt enkel voor wat economisch niet nuttig of belangrijk is. Ook werkplekken die niet essentieel zijn om deze gezondheidscrisis door te komen, moeten terug open volgens de krant. Gezondheid is duidelijk ondergeschikt aan de winst.

Een amper meer brutale versie van dit standpunt werd eerder gebracht door de Amerikaan Dick Kovacevich, voormalig CEO van Wells Fargo en nu topman bij Cisco en Cargill: “We zullen de mensen geleidelijk aan terugbrengen en zien wat er gebeurt. Sommigen van hen zullen ziek worden, sommigen zullen zelfs sterven, ik weet het niet… Wil je een economisch risico nemen of een gezondheidsrisico? Je mag kiezen.”

Het neoliberale beleid dat in de krant verdedigd worden, heeft ons in deze crisis al veel doden gekost. De afbouw van de zorgsector omdat dit nodig was voor de economie maakt dat het zorgpersoneel in gevaar werd gebracht en dat de sector in verschillende landen deze crisis niet aankon. Enkel dankzij het harde werk van zorgpersoneel is dit in ons land tot hiertoe vermeden. Aan welke kant zal De Standaard staan als dit personeel nog eens op straat komt om meer middelen te eisen? Het neoliberale beleid dat de winsten voor alles plaatst, heeft de rusthuizen in ons land overgeleverd aan multinationals die staan voor ‘minimale zorg, maximale winst’ (aldus een reportage van Pano hierover in 2017). Pas als het duidelijk was dat een aantal rusthuizen sterfhuizen geworden zijn, kwam minister Beke met een plan dat verre van voldoende is. Aan de op winst georganiseerde organisatie wordt uiteraard ook niet geraakt. Overheidsinitiatief om productielijnen op te eisen om mondmaskers en medische apparatuur te voorzien, werd niet eens overwogen. Vier weken na het begin van de quarantaine zouden we blij moeten zijn omdat minister De Backer enkele bereidwillige ondernemers gevonden heeft die binnen enkele weken mondmaskers kunnen maken. ‘Met alle Chinezen, maar niet met den deze’, luidt een volkse spreuk. De regeringen op alle niveaus in dit land maken er een potje van. Niet omdat ze zelf zo onbekwaam zijn (al speelt dat ongetwijfeld mee), maar vooral omdat ze vastzitten in neoliberale dogma’s. Waartoe ons dit brengt, zien we vandaag: gebrek aan voorbereiding en planning als dit de winsten niet uitkomt, brengt meer doden en meer ellende.

Voor Inge Ghijs van De Standaard moeten de vakbonden een patronale koers ondersteunen, zoals ACV-topman Houthuys het in de jaren 1980 deed met het beleid dat ons meerdere indexsprongen en andere aanvallen op onze levensstandaard bracht. Waarom hebben we vakbonden nodig als hun rol zou beperkt zijn tot het verdedigen van de bazen? Wie verdedigt dan onze belangen, die van de werkenden? In deze crisis is juist aangetoond hoe belangrijk die verdediging van onze belangen is: het waren de werkenden die de eerste beschermingsmaatregelen op de werkvloer afdwongen, het zijn de werkenden die weten welke productie essentieel is en welke niet. Het is historisch op basis van arbeidersstrijd dat bescherming en preventie op het werk een issue werd. Dat is vandaag niet anders. Onze gezondheid verdedigen botst immers nog steeds op het winstbejag van de bazen.

Tot slot merkt Inge Ghijs in De Standaard op dat niemand gebaat is bij een economische depressie: “Het zullen de werknemers zijn die daar de prijs voor betalen.” Zo ging het inderdaad na de vorige crisissen van het kapitalisme: de werkenden werden onder vuur genomen, terwijl aan de andere kant de rijkdom opgestapeld werd tot een ongelijkheid die ook in De Standaard regelmatig aangeklaagd wordt. Waarom zouden de gevolgen van deze crisis afgewenteld worden op de helden van vandaag, het laagbetaalde en overwerkte personeel in de ziekenhuizen of de supermarkten die al jaren voor respect en meer collega’s opkomen? Waarom zouden zij moeten betalen voor de gevolgen van de crisis terwijl elk jaar miljarden naar belastingparadijzen worden versluisd? De 8 rijksten op deze planeet hebben evenveel rijkdom als de armste helft van de bevolking. Maar wie moet volgens De Standaard de prijs betalen voor een crisis waarvan de gevolgen erger werden gemaakt door de hebzucht van een kleine elite? Juist: die armste helft. Wij staan duidelijk niet aan dezelfde kant als De Standaard!

[button link=”https://nl.socialisme.be/maandblad-de-linkse-socialist” type=”big” color=”red”] Een ander soort media is nodig! Steun socialisme.be en het maandblad ‘De Linkse Socialist’. Neem vandaag nog een abonnement op onze krant![/button]