Leuven. Betoging 9 november: Hoe kunnen we het Vlaams Blok stoppen?

Op dinsdag 9 november valt de uitspraak van het Hof van Cassatie over het Vlaams Blok als racistische partij. Diezelfde dag wordt er in Leuven een betoging gepland voor “democratie, gelijke rechten en solidariteit”. Het initiatief wordt onderschreven door ACV, ABVV, LOKO, Animo, Jong Groen, Prego (jongerenorganisaties van respectievelijk de SP.a, Groen en Spirit),… naast een aantal radicaal-linkse organisaties.

ALS-pamflet

Petitie tegen KUL-lokalen voor het NSV

Op woensdag 27 oktober kreeg het aan de KUL omwille van zijn racistische en gewelddadige karakter nooit officieel erkende NSV opnieuw een zaal voor een meeting ter beschikking. ALS organiseerde toen een protestactie. Het NSV is geen normale studentenorganisatie. Vanaf het moment dat ze kunnen groeien, zie je dat ze tot geweld tegen andersdenkenden beginnen over te gaan, wat bijvoorbeeld in Gent het geval was. We startten ook met een petitie die we eind deze maand aan studentencoördinator Van Gerven willen bezorgen, om zo de universitaire overheden tot een andere aanpak te bewegen. We roepen ook andere organisaties op om in de toekomst samen met ons te protesteren tegen de openlijke aanwezigheid van fascisten aan onze universiteit. Verspreid mee de petitie!

Actief Linkse Studenten (ALS) juicht het toe dat er actie wordt ondernomen tegen extreem-rechts. De laatste jaren was ALS, samen met de Linkse Socialistische Partij, een belangrijke kracht in succesvolle betogingen tegen het NSV, de officieuze studentenorganisatie van het Vlaams Blok. We denken echter dat het proces en de betoging cruciale vragen opwerpen over de strijd tegen het Vlaams Blok. Is een veroordeling van het Blok een fundamentele overwinning op extreem-rechts? Op welk programma moet een beweging die de voedingsbodem voor het Blok wil aanpakken, zich baseren? Wat moet onze houding zijn tegenover organisaties die de regeringspolitiek van paars (of in het verleden paarsgroen) ondersteunen?

Vlaams Blok: dubbele tactiek blijft

Het kader van het Vlaams Blok komt uit een fascistische traditie, maar wist bij verkiezingen vooral met rechts-populistische thema’s door te groeien tot de grootste partij in Vlaanderen. Ze teren op problemen van om zich heen grijpende werkloosheid, groeiende armoede en werkonzekerheid, privatiseringen,… en bieden daarvoor de migranten en asielzoekers als zondebok aan. Het Blok heeft echter geen enkel alternatief op de kapitalistische afbraakpolitiek.

Onder druk van haar electorale basis is het zuiver populistische element in het programma en de tactieken de laatste jaren versterkt. Een mogelijke naamsverandering na de uitspraak van 9 november zal dit verder onderstrepen. Tegelijk behoudt het Blok een neofascistische kern die – als de krachtsverhoudingen het toelaten – bereidt is tot geweld tegen andersdenkenden, migranten, syndicalisten,…

Dewinter was aanwezig op de betoging van het gewelddadige NSV op 11 maart in Antwerpen, broederlijk naast de voetbalhooligans en skinheads. De fascistische actiegroep Voorpost is de officiële ordedienst van het Vlaams Blok. Als Dewinter vandaag zegt dat de “neofascisten en geschiften” eruit moeten, heeft hij het enkel over de avonturiers die niet vechten op zijn bevel. Enkel die avonturiers moeten eruit, niet de op commando agerende vechtersbazen van Voorpost, NSV, etc.

Een veroordeling van het Vlaams Blok zal ook niets veranderen aan de voedingsbodem waarop de partij teert.

Antiracistische beweging: de lessen van de jaren ‘90

Van bij de doorbraak van het Vlaams Blok begin jaren ’90 wees ALS op de sociale problemen die aan de basis liggen van de opmars van het Vlaams Blok. Begin jaren ’70 waren er 71.000 mensen afhankelijk van een uitkering voor werkloosheid. Vandaag zijn dat er meer dan een miljoen. Deeltijds werk groeide in diezelfde periode van 3% naar 20% van de loontrekkenden. De flexibiliteit werd immens opgedreven; privatiseringen bij Belgacom, De Post, NMBS,… doen duizenden banen in rook opgaan en ondermijnen het statuut van het personeel. 3 op de 10 Belgen lijdt permanent aan stress op het werk. De jacht op de werklozen stelt de werklozen zelf verantwoordelijk voor hun werkloosheid, in de plaats van het systeem in crisis.

In zo’n situatie mogen we niet meer vaag blijven over wat “democratie, gelijke rechten en solidariteit” voor ons betekenen. Als we niet enkel de overtuigden willen samenbrengen, als we de kiezers van het Blok willen terugwinnen voor een links alternatief, moeten we ons onafhankelijk opstellen van de asociale afbraakpolitiek van de opeenvolgende regeringen, en de burgerlijke partijen die die politiek verdedigen – inclusief SP.a/Animo, Groen en Spirit/Prego.

Begin jaren ’90 mobiliseerden de “Hand in Hand”-betogingen, ondersteund door de grote vakbonden en bijna alle partijen, een aantal jaren na elkaar tot 100.000 mensen die betoogden voor “verdraagzaamheid en solidariteit”. Jammer genoeg werd er door de vakbondsleiding geen veralgemeende strijd gevoerd in de bedrijven tegen de afbraakpolitiek: het bleef veelal bij “sociaal” begeleide achteruitgang. Er kwam ook geen breed politiek verlengstuk voor arbeiders en jongeren die zich wilden verzetten tegen de asociale politiek, waar zowel de SP.a als Groen de laatste jaren mee voor verantwoordelijk waren. De vakbondsleiding (ABVV en ACV) hield vast aan haar banden met SP.a en CD&V, waardoor de strijd werd afgeremd en een nieuwe, brede arbeiderspartij uitbleef. Hierdoor kon het Vlaams Blok, ondanks massale betogingen, bij de verkiezingen van succes naar succes blijven gaan.

Voor een nieuwe arbeiderspartij

Is de beweging dus alles en het programma niets? Wij denken van niet. Een beweging zonder duidelijk programma is een nederlaag. Die les zouden we moeten trekken uit de antiracistische beweging van de jaren ’90. Vandaag moeten we meer doen dan de overtuigden samenbrengen. We moeten op basis van concreet verzet tegen het neoliberaal beleid opkomen voor een linkse oppositie tegen het rechtse beleid. De jongerenorganisaties van huidige of gewezen regeringspartijen als SP.a, Spirit en Groen hebben ongetwijfeld hun eigen, neoliberale en dus nogal mysterieuze invulling van “democratie, gelijke rechten en solidariteit”. Wat moeten de werknemers van De Post, NMBS, DHL, de geschorste werklozen,… hiervan denken?

Onze eenheid is er een met de slachtoffers van het beleid. Daardoor kan ALS jammer genoeg het platform voor deze betoging niet onderschrijven. We zullen echter wel met al onze krachten voor de betoging mobiliseren, om de idee van een onafhankelijke linkse oppositie en de nood van een nieuwe arbeiderspartij op een echt socialistisch programma te versterken. We roepen ook op voor de “Jongerenmars voor Werk, tegen Racisme” op 19 maart volgend jaar om de verschillende strijdbewegingen die we vandaag al zien één te maken, en willen hiervoor mobilisatiecomités oprichten in de scholen, wijken en bedrijven. Ondersteun ALS en LSP in deze doelstellingen en werk met ons mee!

Betoging voor “democratie, gelijke rechten en solidariteit”: dinsdag 9 november, 19u, Ladeuzeplein

0
    0
    Your Cart
    Your cart is emptyReturn to Shop