Saneren tot we allemaal arm zijn?

De cijfers van het nieuwe jaarlijkse armoederapport zijn onthutsend. 1,5 miljoen Belgen leven in armoede of op de armoederisicogrens. Brussel behoort tot de top drie van rijkste regio’s van Europa, maar telt meer dan 100.000 werklozen. Meer dan een kwart leeft er in armoede. Een derde van de kinderen groeit er op in een gezin waar niemand werk heeft. Ook bij mensen die werken, groeit het armoederisico.

Door Els Deschoemacker

Het aantal werkende armen steeg tussen 2006 en 2008 van 4,2 naar 4,8%, van 180.000 naar 220.000! En dan worden nog niet alle armen meegeteld in de cijfers, mensen-zonder-papieren of mensen met torenhoge schulden werden niet opgenomen. Tenslotte wordt in de meest recente cijfers nog geen rekening gehouden met de gevolgen van de crisis. Het verlies aan jobs en aan arbeidsuren en loon door economische werkloosheid in 2009 en 2010 zal het volgende jaarrapport er niet rooskleuriger op maken.

De armoedecijfers zijn dramatisch, maar onze politici en patroons laten zich niet uit hun lood slaan. Ze blijven erbij dat een meer drastische loonmatiging en sanering van de overheidsuitgaven nodig is. Het beleid in Duitsland wordt ons door de Belgische patroonsorganisaties als lichtend voorbeeld voorgeschoteld. De Duitse patroons doen immers gouden zaken. Het beperken van de werkloosheidsuitkeringen dwingt mensen gelijk welke job te aanvaarden, aan gelijk welk loon en aan gelijk welke condities. Terwijl bij ons 40% van de werklozen in armoede leeft, is dat in Duitsland ondertussen opgelopen tot 50% en het aantal werkende armen blijft er stijgen. Een delegatie van het ACV die het Duitse model van dichtbij wilde bekijken, kwam geschokt terug. “Uiteraard is Duitsland meer competitief dan België”, zegt het ACV, “maar rekent men ook de sociale dumping mee?”.

Dezelfde politici die naar aanleiding van de Internationale Dag tegen Armoede hun mond vol hadden over de nood van een actieplan tegen armoede of die als stunt zelfs een nachtje in een daklozencentrum verbleven om hun bekommernis met de armen uit te drukken, zijn volop in onderhandeling om de Belgische arbeidersklasse een verdere sanering op te dringen. Hoe verdeeld ze ook mogen zijn over de manier waarop, al deze politici zijn ze het erover eens dat een staatshervorming België in staat moet stellen “de tering naar de nering” te zetten. Regionaliseren om te responsabiliseren, noemen ze het. Regionaliseren om te besparen, is een eerlijker en duidelijker benaming.

De druk op alle overheden om zwaar te snoeien op de uitgaven, bovenop het job – en loonverlies, zal de armoede niet verminderen, integendeel. De besparingsplannen die momenteel in andere landen op massaal verzet van de arbeidersklasse stoten, zijn ook hier volop in voorbereiding. Ook hier zal massaal verzet nodig zijn om de plannen tegen te houden. Op kapitalistische basis zal de armoede enkel maar toenemen. We mogen niet toelaten dat de arbeiders de crisis moeten betalen met een explosie van armoede tot gevolg. Onze vakbondsleidingen moeten breken met hun pro-kapitalistische politieke “vrienden”, een actieplan voorbereiden dat geen enkele sanering op kap van de werkende bevolking aanvaardt en stappen ondernemen om een nieuwe arbeiderspartij op te bouwen om zo de arbeiders uit alle delen van het land één te maken in strijd.