Your cart is currently empty!
Arbeiderseenheid nodig als antwoord op aanvallen
De dictatuur van de financiële markten houdt aan. De slachtoffers van dit dictaat zijn de arbeiders, gepensioneerden en armen in onder meer Griekenland. De scherpschutters van de neoliberale dictatuur – de hedgefunds, investeringsbanken en grote aandelenhouders bijgestaan door hun vrienden van de ratingkantoren – hebben de Griekse economie belegerd.
Het aanvalsplan was eenvoudig: voldoende onzekerheid, wantrouwen en onstabiliteit creëren om de Griekse regering een rentevoet op te leggen waarmee de woekerwinsten de hoogte werden in gejaagd. Dat was in de eerste plaats al het hoofddoel van de belegering van de Griekse economie.
Zoals in alle oorlogen is het de burgerbevolking die het eerste en het meeste te lijden heeft. Ook nu is het niet anders. De agressors verzamelen een enorme oorlogsbuit en laten dit betalen met woeste bezuinigingen op de lonen in de openbare sector, de pensioenen en door de belastingen te verhogen.
De vaststelling dat de waarheid doorgaans het eerste slachtoffer van de oorlog is, geldt ook hier. We zien doorheen de Europese media grove vertekeningen en regelrechte leugens. Er zijn tal van artikels die ons willen doen geloven dat de Griekse werknemers een volledig pensioen kunnen trekken vanaf 53 jaar of dat de personeelsleden uit de openbare sector in grote luxe leven onder meer omdat ze een dertiende en veertiende maand loon krijgen. De waarheid is helaas anders.
De zogenaamde “dertiende” en “veertiende” maand zijn twee extra lonen voor het personeel van de openbare sector. Het werd ingevoerd om de extreem lage lonen wat op te krikken. Het is net zoals bij ons een feit dat veel arbeiders van hun eindejaarspremie (dertiende maand) of vakantiegeld (veertiende maand) afhankelijk zijn om rond te komen.
De leugens over de pensioenleeftijd zijn het resultaat van het feit dat tienduizenden Griekse arbeiders werden afgedankt bij privatiseringen en “rationalisaties” de afgelopen tien jaar. Veel van deze arbeiders zullen geen nieuwe job vinden omdat er gewoon geen werk is. Ze werden dan maar noodgedwongen op pensioen gestuurd. Dit werd evenwel omschreven als “vrijwillige pensionering” op een vervroegde leeftijd. De officiële pensioenleeftijd is intussen nog steeds 65 jaar en wordt opgetrokken naar 67 jaar als onderdeel van de huidige kaalslag.
Een deel van de verkeerde interpretaties is het resultaat van een gebrek aan journalistieke ernst vanuit een bewuste verdraaiing van de waarheid om het idee te vestigen doorheen de EU dat een hard besparingsplan noodzakelijk en logisch is. Laag betaalde personeelsleden in de openbare diensten in andere landen zullen dit soort campagnes snel doorzien, niet alleen hun Griekse collega’s worden ermee geconfronteerd, zelf krijgen ze er ook mee te maken in eigen land.
De opeenvolgende Griekse regeringen dragen zeker en vast een verantwoordelijkheid voor de huidige situatie. Zij hebben Griekenland in de Eurozone binnen gebracht en het beeld van de economische realiteit wat bijgeschaafd daartoe. Zij hebben toegezien op een massale belastingsontduiking door de grote bedrijven in Griekenland en ze lieten toe dat de rijkste instelling van het land, de Orthodoxe kerk, zelfs geen enkele vorm van belastingen moet betalen. Dit was niet de verantwoordelijkheid van de Griekse arbeidersklasse die nu de rekening wordt gepresenteerd.
De capitulatie van de EU Commissie en alle regeringen van de lidstaten voor de “markten” wijst op het leugenachtige karakter van hun retoriek over de EU als verdediger van democratie, rechtvaardigheid en eerlijkheid, de zogenaamde “Europese waarden”. De regeringen zouden soeverein zijn maar tonen zich erg onderdanig aan de financiële jakhalzen wiens economische bloeddorstigheid wordt beloond. De Griekse premier Papandreou beweert dat hij tegen speculatie opkomt, maar hij hees meteen de witte vlag om zich over te geven aan de eisen van de speculanten om de gewone bevolking te laten betalen voor hun winsten.
De Europese Raad van Financieministers en de EU Commissie hebben niet de democratische rechten verdedigd, maar hebben zich opgeworpen als de verdedigers van de markten. Zij zijn diegenen die de hardste besparingen eisen op de openbare diensten en de levensstandaard. Het reddingsplan wordt voorgesteld als een “cadeau” aan Griekenland. De Europese commissaris Olli Rehn maakte duidelijk dat dit niet het geval is, de prijs die zal worden betaald door de Griekse bevolking zal “in ieder geval hoger liggen dan de rente die wordt betaald door de landen die een lening geven aan Griekenland.”
“De markten” hopen drie jaar superwinsten te kunnen krijgen en dat op de kap van de Griekse bevolking. Ze zullen nu hun werkterrein verleggen naar Portugal, Spanje en Ierland. Dat is op zich een reden waarom we de Griekse arbeiders niet alleen de strijd mogen laten aangaan. Op 1 mei trokken we in veel Europese landen nog de straat op met de slogan “arbeiderseenheid”. Het is tijd dat deze slogan een concrete uitdrukking vindt als antwoord op de dictatuur van de markt.