Brussel. “Zonder toekomst voor de ‘verloren generatie’, komt er geen verbetering”

De afgelopen weken werd Brussel in diverse media omschreven als een oorlogsgebied. Bepaalde wijken werden voorgesteld als no-go zones voor de politie. Dit beeld stemt niet overeen met de dagelijkse realiteit van de Brusselaars, ook al is onveiligheid een enorm probleem voor een grote meerderheid van de arbeiders en hun families. Zeker voor wie in de armste wijken van de stad woont.

Artikel door Aisha, voorzitter LSP Brussel/Waals Brabant.

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Sociale problemen (werkloosheid, armoede, enzovoort) worden als individuele problemen gezien die met een strenger repressief beleid moet worden aangepakt. Dit leidt tot simplistische beleidsmaatregelen, die zich vooral richten op symptoombestrijding: daklozen worden uit de metrostations verjaagd en spijbelende jongeren (en hun ouders) worden harder aangepakt. En de maatschappij blijft netjes buiten schot. Zolang er voor de zogeheten ‘verloren generatie’ geen betere toekomstbeelden ontstaan, zal de situatie ten gronde niet verbeteren.”

(Opiniestuk van Nadia Fadil, Sarah Bracke, Pascal Debruyne en Ico Maly in De Standaard)
[/box]

Het was in de armste wijken dat er de afgelopen maanden sprake was van rellen en meer geweld. Brussel kent sterke concentraties van armoede en onzekerheid in bepaalde wijken terwijl andere wijken worden gekenmerkt door een grote rijkdom. In de stad waar ook heel wat Eurobureaucraten werken en wonen, leeft een kwart van de inwoners in een wijk waar de werkloosheidsgraad meer dan 25% bedraagt. De Maritieme wijk van Molenbeek werd meermaals opgeschrikt door confrontaties tussen jongeren en politie. In deze wijk is er onder de –26 jarigen een werkloosheidsgraad van 70%!

Het enige antwoord van de regeringen op het geweld bestaat uit het versterken van het repressie-apparaat, het invoeren van een zero-tolerantie politiek,… Daarmee worden enkel de gevolgen van het probleem aangepakt zonder echte oplossingen aan te bieden. Het is noodzakelijk om de oorzaken voor het toenemend geweld aan te pakken door een antwoord te bieden op de sociale problemen in de hoofdstad.

Met 34% van de Brusselse jongeren die werkloos zijn en 20% van de totale bevolking, is er een enorm probleem. De verhouding tussen de opleiding van jongeren en de jobs die er wel zijn in Brussel, is eveneens verstoord. Meer dan 90% van de jobs zijn in de dienstensector. Naast problemen inzake opleiding en jobaanbod worden heel wat jonge migrante arbeiders ook nog geconfronteerd met discriminatie bij aanwervingen. Werkloosheid treft alle arbeiders van alle nationaliteiten, maar migranten kennen extra obstakels in de zoektocht naar werk.

De jongeren in deze wijken worden regelmatig geconfronteerd met discriminatie, racisme en politieprovocaties. De rellen zijn vaak een uitdrukking van een algemene woede onder de jongeren van deze wijken en een gebrek aan toekomstbeeld. Die woede wordt evenwel omgezet in acties met een contra-productief effect op de belangen van de arbeiders en hun gezinnen. De eerste slachtoffers van het zinloze geweld zijn de andere arbeiders die in de wijk wonen. Bovendien worden incidenten aangegrepen om een nog meer repressievere politiek te voeren tegen alle arbeiders. En het geweld biedt vooral een wapen in de handen van het patronaat en hun politici om de arbeiders te verdelen.

Het is noodzakelijk dat de arbeidersorganisaties tussenkomen. Het gebrek aan een antwoord en alternatief voor de arbeiders leidt tot een zoektocht naar individuele oplossingen, niet in het minst onder de jongeren zelf. Het is essentieel dat er een antwoord komt dat de arbeiders verenigt. De eis van een herverdeling van de arbeidstijd tot 32 uur per week zonder loonsverlies en met bijkomende aanwervingen kan een eis zijn die de arbeiders met en zonder werk uit verschillende wijken en van verschillende nationaliteiten verenigt.