Het is niet aan ons om hun crisis te betalen
LSP-pamflet. Hier vind je de pdf-versie
De gouverneur van de Nationale Bank, Guy Quaden (PS), bevestigt: voor de werkenden en hun gezinnen moet “het ergste van de crisis nog komen”. Er wordt een groot aantal afdankingen verwacht (de OESO verwacht 220.000 extra werklozen in ons land!) en daarnaast worden de geplande besparingen op onze kap afgewenteld. De geplande bijdragen van de banken of de elektriciteitsproducenten zullen “symbolisch” zijn (aldus Quaden) of “worden doorgerekend aan de gezinnen” (aldus besparingsdeskundige Fons Verplaetse). Resultaat: wij worden gevraagd om hun crisis te betalen.
Alles wijst er op dat wordt geprobeerd om ons de crisis te laten betalen en dit wordt al concreet met de aangekondigde besparingen in het onderwijs, gezondheidszorg, bij de ambtenaren of de afdankingsgolf waarmee we steeds meer worden geconfronteerd. Alle regeringen – ongeacht hun samenstelling – zijn besparingsplannen aan het smeden. Welk antwoord bieden de vakbonden hierop?
Waarom zouden we aanvaarden dat wij moeten betalen voor de massale reddingsoperaties voor de grote kapitalen, banken en financiële instellingen? Zonder tegenbeweging zullen de winsten van de grote bedrijven en de banken hersteld worden, terwijl wij er collectief armer op worden. Nu reeds wordt de champagne bij de bankiers terug uit de koelkast gehaald, net als hun bonussen.
Het patronaat wil fors besparen op onze jobs, arbeidscondities, lonen, sociale zekerheid,… In plaats van een krachtsverhouding op te bouwen, beperkte het syndicale antwoord zich er tot nog toe helaas toe alternatieve, minder brutale besparingen uit te dokteren. Wij denken dat we dit als een boomeramg terug zullen krijgen.
- Als antwoord op het verlagen van de groeinorm van 4,5% in de gezondheidszorg, schuiven de bonden het kiwimodel naar voor: ook deze besparing zal door de farmabazen echter aan de werknemers in de sector worden doorgerekend. Bovendien is voor sommigen, helaas ook in de vakbonden, een verlaging van de groeinorm wel bespreekbaar. We gaan toch niet aanvaarden dat de zieken opdraaien voor de crisis van de speculanten?
- Vermindering van de fiscale aftrekbaarheid bij pensioensparen en dienstencheques vinden wij geen “sociale” vorm van besparen. De afbouw van het wettelijk pensioen heeft juist geleid tot een brede verspreiding van pensioensparen (met het sparen via verzekeringsformules erbij gaat het om 2,5 miljoen mensen). Die mensen daarvoor straffen omdat de hulp aan de bankiers een gat in de begroting heeft geslaan, kunnen wij toch niet aanvaarden.
De rol van de vakbonden is niet om een sociaal “aanvaardbare” besparingsplannen op te maken. We moeten integendeel de belangen van de arbeiders en hun gezinnen met evenveel ijver verdedigen als de patroonsorganisaties die van hun klasse verdedigen. Dat vereist een interprofessioneel actieplan.
Jammer genoeg is de militantenconcentratie in Tour en Taxis beperkt door minimalistische quota per vakbond en regio. In Charleroi is er vandaag het initiatief voor een interprofessionele betoging. Op die manier wordt de basis ten minste actief betrokken.
De militantenconcentratie hier zou het voorbeeld van Charleroi kunnen aangrijpen om met een nationaal intersectorieel actieplan naar buiten te komen. Een actieplan met duidelijke, offensieve ordewoorden die duidelijk maken dat het niet de arbeiders en hun gezinnen zijn die moeten opdraaien voor de crisis.
- Wij willen niet betalen voor hun crisis
- Verdeel het beschikbare werk: 32-urenweek zonder loonsverlies en met bijkomende aanwervingen
- Handen af van het brugpensioen
- Pak de werkloosheid aan, niet de werklozen
- Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons: stop racisme, seksisme,…
- Nationaliseren om jobs te redden
Op welke politiekers kunnen we rekenen?
De regeringen in dit land zijn asymmetrisch samengesteld. Langs Vlaamse kant zijn het CD&V, SP.a en N-VA die fors willen besparen op onder meer onderwijs en openbaar vervoer. Met een minister-president die voorheen de patroonsorganisatie Unizo leidde, een begrotingsminister die recht van patroonsorganisatie Voka komt en een “socialistische” minister die directeur bij De Lijn was, is de werkgeverswereld alvast goed vertegenwoordigd.
Langs Franstalige kant zou er een “progressievere” regering zijn met PS, Ecolo en CDH. Behalve wat retoriek, zien we echter niets progressief van deze partijen komen. Minister Simonet (CDH) wil fors het mes zetten in het onderwijs (door o.a. de leraars langer te laten werken voor een zelfde loon). Zij zet daarmee de politiek verder die we eerder ook zagen bij Onkelinx en Di Rupo (PS). Bij de intercommunale Tecteo in Luik wordt al wekenlang geprotesteerd tegen een fors besparingsplan van de (PS-)directie.
Om onze eisen te realiseren zullen we moeten bouwen aan een eigen politiek instrument. Waarop wachten we om de banden met de traditionele partijen door te knippen en met de vakbonden het initiatief te nemen voor de vorming van en partij die ons standpunt op straat, in de media en in het parlement verdedigt?