Your cart is currently empty!
De bezetting van Royal Boch gaat verder
Intussen wordt bij de porseleinfabriek Royal Boch in La Louvière al drie maand actie gevoerd door de 49 personeelsleden. We brachten eerder reeds verslag uit van de bezetting van dit bedrijf (zie ons artikel uit februari). We trokken opnieuw met een delegatie naar Royal Boch om er met de arbeiders te praten over hun strijd.
Aan het gebouw zijn zowat overal syndicale vlaggen opgehangen. Binnen in de fabriek gaat de bezetting verder. Er staat koffie, er liggen sigaretten, boeken, kranten en tal van pamfletten. Er wordt heel wat gediscussieerd. We komen rond de middag als veel bezetters even het bedrijf verlaten om te gaan eten. De bezetting verloopt rustig.
“Aanvankelijk hadden we een aanwezigheidsbord om zeker te zijn dat er altijd iemand zou zijn. Maar dat is niet meer nodig. Er is niemand gekomen om ons weg te jagen, we maken niets kapot en staan niemand in de weg. De fabriek is toch gesloten. We zijn enkel aanwezig. We discussiëren wat, lezen de krant, lezen boeken waarvoor we nooit de tijd hadden. Soms zijn er woordenwisselingen tussen de roden en de groenen. Dat is stom, maar het gebeurt soms. Los daarvan is er een goede sfeer. We staan niet alleen, er komen heel wat vrienden en familieleden langs om ons te bezoeken en een koffie met ons te drinken.
“We werden afgedankt op 27 februari. We wisten er al op voorhand van en begonnen al op 17 februari met de bezetting. Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt bij Royal Boch. In 85 hebben we de volledige raad van bestuur vastgehouden om te protesteren tegen de sluiting. Tja, we zijn intussen aan onze vierde sluitingsplan toe. We beginnen het gewoon te raken!
“Ze hebben ons toen hard aangepakt, maar ook nadien kwam er nooit een correcte leiding voor het bedrijf. De directeurs volgden elkaar om de paar jaar op, sommigen werden afgedankt omdat ze niet competent waren, anderen vertrokken zelf omdat ze het onheil zagen aankomen. Maar ze hadden allemaal iets gemeen: ze kenden er niets van, er waren er zelfs die dachten dat we hier koken en ons vroegen waar onze oven stond. We hebben het dan eens goed uitgelegd wat we hier doen. Dat werd niet altijd geapprecieerd, wij moesten maar begrijpen dat zij gestudeerd hadden en dat ze dus niet van ons te leren hadden.”
Een andere arbeider komt tussen in het gesprek. “Er was toch die Van Coppenoele, die was toch goed. Het was hij die de duiven heeft verjaagd die in het gebouw kwamen wonen. Maar er zijn er wel meer die niet begrijpen wat we hier doen. Zo is er een toeristische gids die met een groep langs kwam om het bedrijf te bezoeken. We luisterden naar wat hij de mensen vertelde en dat was grappig, die gids vertelde om het even wat. En ja, er komen toeristen naar hier. Dat maakt deel uit van het circuit om op zoek te gaan naar overblijfselen van de industriële revolutie, of iets dergelijk. Er komen soms groepen die foto’s nemen van ons, alsof we beesten uit de zoo zijn.”
Op de vraag of het bedrijf niet zou kunnen worden heropgestart onder arbeiderscontrole, wordt geantwoord dat het niet makkelijk is om een zicht te krijgen op het bedrijf. De zetel bevindt zich in Antwerpen en er is geen boekhouder. “We hebben wel een personeelsvergadering gehad waar ons werd gevraagd om het werk te herorganiseren zodat er meer winst zou worden gemaakt, wat de fabriek moest redden. We hebben een beetje meegewerkt met dat initiatief, maar dat heeft ons niets opgeleverd. Misschien hebben we wat langer kunnen werken, maar dat maakte weinig verschil.”
“De toegang tot de boeken is niet eenvoudig: we zitten al acht jaar zonder ondernemingsraad en zonder sociale verkiezingen. We hebben nochtans recht op een CPBW. Maar zonder een mandaat van de ondernemingsraad is er geen toegang tot de boekhouding. We moesten wachten tot de laatste sociale verkiezingen van een jaar geleden. Dan hebben we de boekhouding eens kunnen inzien. We moesten wel aandringen. En dan nog kregen we een samenvatting en geen volledig zicht.
“Wat de steun van buitenaf betreft, krijgen we wel veel steun van de lokale bevolking. We hebben affiches verspreid in de stad (met de slogan “Allemaal solidair met de arbeiders van Royal Boch”) en gingen rond met een petitie die door 2100 mensen werd getekend. Guy Dewier van Antenne Centre organiseert een cultureel festival in de gebouwen. Er kwam een theaterstuk, muziek en poëzie. Dat was goed, er kwam veel volk. Er waren ook twee rommelmarkten en andere activiteiten. De steun is vandaag wat minder zichtbaar, maar die is nog altijd aanwezig. Er waren veel vrijwilligers die met de petitie zijn rondgegaan. Er komt ook een boek uit op 26 mei.
“De Waalse regio bezit 51% van het bedrijf, maar het is de privé die over alles beslist. Voor de regionale overheid is het uitgesloten om de fabriek terug te kopen, er zouden niet genoeg middelen zijn. En zelfs bij een nationalisering zonder schadevergoeding, moeten we erkennen dat de kosten voor het heropstarten van het bedrijf vrij hoog zouden liggen. De fabrieksgebouwen bijvoorbeeld dateren van 41. En dan niet van 1941, maar wel degelijk van 1841! Als het buiten één dag regent, dan regent het binnen gedurende drie dagen.
“De vakbondsverantwoordelijken discussiëren met een mogelijke nieuwe overnemer die het private aandeel van 49% zou willen overkomen. We zullen wel meer vernemen in de komende weken. We gaan waarschijnlijk naar de betoging van vrijdag, daar moeten we nog over discussiëren. En intussen gaat de bezetting verder.”