Your cart is currently empty!
Het is hun crisis, waarom moeten wij betalen?
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
“Het neoliberalisme privatiseerde de openbare diensten, bouwde de sociale zekerheid af, ging verder met het commercialiseren van gezondheidszorg, onderwijs en gaf vele, vele cadeaus aan de rijken en de patroons. Ons werd beloofd dat we daar allemaal beter van zouden worden. Nu is duidelijk dat dit een illusie, een leugen was. Vandaag zijn de maskers gevallen. Zij gokten met ons geld en gingen lopen met de voordelen, wij blijven achter met de factuur. Tijd voor een echt alternatief ten dienste van ons, gewone werkenden, werklozen, jongeren, gepensioneerden,…”
Zij gokken. Wij betalen…?
De economische crisis heeft vele “zekerheden” onderuit gehaald. De huidige jonge generatie zal, voor het eerst sinds lang, slechter af zijn dan de voorgaande. Een vaste job – en dus vast inkomen – wordt een uitzondering. Vroeger was één inkomen genoeg voor het onderhouden van een gezin. Nu heb je er twee nodig en dan nog. Een pensioen op een leeftijd waar men nog van het leven kan genieten, behoort meer en meer tot het verleden. Een ongelukje in het leven, een gezondheidsprobleem,… kan al snel langdurige ellende met zich mee brengen.
Dit alles is het resultaat van de politiek van de laatste 25-30 jaar. Het neoliberalisme werd door alle traditionele partijen omarmd als de enige mogelijke manier om de samenleving te organiseren.
In die tijd verdubbelde de jaarlijks geproduceerde waarde in het land. Toch gingen de werkenden, werklozen, gepensioneerden, jongeren,… er hoofdzakelijk op achteruit. Wie ging er wel vooruit? Een kleine groep superrijken en grote aandeelhouders. In 2007 waren er 72.000 euromiljonairs in ons land, een verdubbeling in vergelijking met 2001. Nu hun systeem in crisis komt, zouden wij opnieuw moeten betalen?
Werk voor iedereen
Waarom zouden we bedrijven die dreigen met herstructurering en of sluiting niet van antwoord dienen? Als zij niet meer willen produceren (omdat er elders meer winst kan worden gemaakt), dan moet de gemeenschap de productie zelf in handen nemen. Om de belangen van de grote aandeelhouders te dienen, worden vandaag gemeenschapsmiddelen gevonden. Waarom niet om onze jobs te redden? Waarom zouden we de productie over laten aan de grillen van dit vernietigende kapitalisme?
Kapitalistische winsthonger leidt tot crisis
De drijfveer van het kapitalistisch economisch systeem is de maximalisatie van de winsten. De banksector overtuigde vele arbeiders hun spaargeld niet op een spaarboekje te laten staan en daarvoor maar een miezerige 2% intrest te ontvangen. We werden aangeraden om te investeren in allerhande producten die ons veel meer zouden opleveren. Nu blijkt dat dit alles één grote illusie was. Elke serieuze econoom wist dat de zeepbellen waarop de economie groeide vroeg of laat zouden spatten. De professionele beleggers hadden hun middelen al lang in veiligheid gebracht toen de kleine spaarders de verliezen incasseerden.
Vandaag eist men zonder blozen dat onze belastingsgelden gebruikt worden om de banken en grote bedrijven te redden. Zou het niet veel efficiënter zijn om het volledige banksysteem in handen te brengen van de gemeenschap, om het winstmechanisme uit te schakelen? Het casino moet worden gestopt, haal ons spaargeld uit de handen van deze speculanten.
“Waarom mogen wij geen leven opbouwen met de zekerheid van werk en dus een vast inkomen? De topmanagers en grote kapitalisten veroorloven zich alle luxe van de wereld terwijl wij alsmaar meer onzekerheid kennen.”
Collectiviseren van de verliezen waarom niet van de winsten?
Tienduizenden verloren reeds hun job en nog vele andere zullen volgen. Honderdduizenden werden gedwongen in soms lange periodes van technische werkloosheid.
Als er minder werk is, moet dit werk volgens ons verdeeld worden. Dat kan op kosten van de patroons die de afgelopen jaren recordwinsten boekten. Waarom zouden wij moeten opdraaien voor hun crisis?
De regering kondigde reeds aan dat er hard zal worden bespaard. De cadeaus aan de patroons zullen niet sneuvelen. Deze lopen reeds op tot 7 miljard euro lastenverlagingen per jaar. De notionele intrestaftrek, een makkelijk systeem voor grote bedrijven om minder belastingen te betalen, kost ons jaarlijks nog eens 2 miljard euro.
Met dit geld zouden de wachtlijsten in de gehandicaptensector, bijzondere jeugdzorg, sociale huisvesting en andere sociale voorzieningen kunnen worden weggewerkt. In deze samenleving liggen de prioriteiten echter anders.
Bij Bekaert aanvaardden we enkele maanden geleden technische werkloosheid, zogezegd om onze job te redden. Net voor de kerstdagen kondigde de directie dan de sluiting aan.
Het bedrijf wil niet meer produceren omdat het elders meer winst kan maken dan de 10 miljoen euro winst die hier werd geboekt.
Waarom start de overheid de productie niet in eigen beheer? Of laten we onze toekomst in handen van diegenen die enkel in hun eigen winst geïnteresseerd zijn?
Regering en oppositie rijden allen voor het patronaat
wie heb jij in het parlement waarin je vertrouwen hebt?
Twee jaar politieke crisis waarin de traditionele partijen met elkaar over straat rollen over symbolen, perceptie en postjes. Achter dit schijngevecht heerst een politieke consensus. Leterme, Reynders, Van Rompuy en co waren uiterst efficiënt als het er op aankwam 25 miljard euro belastingsgeld te vinden voor de banken. Ditzelfde bedrag is de totale winst die de grootbanken incasseerden in 2006-2007. Winsten zijn in hun logica voor de privé, de schulden voor de gemeenschap. Niemand in het parlement protesteerde hiertegen.
Stop de communautaire oorlog
Het nationalistische opbod heeft het land verlamd. Het uitéénvallen van België zou vooral de solidariteit tussen de gewone werkenden breken. In zo’n situatie zouden concurrerende loonvoorwaarden, sociale zekerheidssystemen met elkaar moeten kampen om de bedrijven aan hun kant van de grens te krijgen. Voor onze sociale verworvenheden zou het leiden tot een spiraal naar beneden. Daar hebben we niets bij te winnen.
Verandering kan, maar moeten we afdwingen
De meerderheid van de bevolking zou vandaag graag verandering zien. In de VS stemde men voor Obama in de hoop dat hij verandering zou brengen. Maar kan men verandering verwachten van mensen die met handen en voeten gebonden zijn aan de macht van de grote bedrijven en banken? De verantwoordelijken voor deze crisis zullen opnieuw vrijuit gaan. De managers en beslissende eigenaars van grote bedrijven en banken hebben ons allemaal voorgelogen. Maar ook op het politieke terrein bevinden zich verantwoordelijken. Alle partijen hebben hun variant van het neoliberalisme proberen te verkopen. Ze hebben allen boter op het hoofd. Vanuit alle partijen zaten er dikbetaalde vertegenwoordigers in de raden van bestuur bij banken en grote bedrijven. Eén van die beheerders van Dexia is nu eerste minister, Herman Van Rompuy.
Dedecker en het VB proberen zichzelf voor te stellen als anders, als anti-establishment. De beide voorzitters komen recht uit het bedrijfsleven. Hun variant van het neoliberalisme, die meer in de lijn ligt van de politiek van Bush, zou een nog grotere ravage hebben aangericht.
De “socialisten” van SP.a verdedigden de laatste 20 jaar, vanuit de regering, de logica van de vrije markt en de kapitalistische concurrentie. Ook SP.a-ministers waren verantwoordelijk voor vele hervormingen waar we vandaag de prijs voor betalen: het Generatiepact van Freya Van Den Bossche, de liberalisering van Post en NMBS door Vande Lanotte, de hervorming van het hoger onderwijs door Vandenbroucke, … De vorige generatie “socialisten” werd reeds bedankt voor bewezen diensten. Je kan ze vandaag ontmoeten in de pluchen zetels van de Raden van Bestuur van bedrijven als Ethias, Dexia, Carrefour, BIAC,… Groen verdedigt haar groene en “progressieve” variant van het liberalisme. Haar regeringsdeelname heeft aangetoond dat ze weinig ruggegraat heeft en snel meestapt in de neoliberale logica.
Van deze partijen hoeven we geen verandering te verwachten. De geschiedenis toont dat verandering enkel kan worden afgedwongen door actie, beweging, strijd en door politieke organisatie van de gewone werkenden en hun gezinnen. Daarvoor zal een nieuwe partij moeten worden opgebouwd. Wij willen daaraan meehelpen.
Een nieuwe arbeiderspartij is nodig!
Marx had gelijk
Linkse socialisten gaan niet akkoord met de logica dat deze samenleving enkel maar kan draaien wanneer ze ten dienste staat van de superrijken.
Volgens ons kan enkel een democratisch socialistische samenleving een oplossing bieden voor de crisissen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Dit zou een samenleving zijn waar het product van onze arbeid geen privébezit is van de eigenaar van het bedrijf. In zo’n samenleving zou dit toebehoren aan de gemeenschap en de geproduceerde rijkdom ten dienste staan van de reële behoeften van de mens en milieu.
Zelfs neoliberale economen kunnen vandaag niet meer om Marx heen. Hij maakte meer dan 150 jaar geleden een wetenschappelijke analyse van het kapitalisme, haar kenmerken, haar crisissen en haar beperkingen. Maar vooral legde hij de basis voor wat een alternatief zou kunnen vormen op dit economisch systeem van winstbejag voor een kleine elite.
Om de huidige crisis te kunnen begrijpen is het noodzakelijk terug te keren naar de grondlegger van het wetenschappelijk socialisme, Karl Marx. Interesse? Neem eens een kijkje op onze site met meer theoretisch werk: www.marxisme.net
Laat politiek niet over aan de politiekers
We hebben in het parlement nood aan verkozenen die de belangen van de werkende bevolking verdedigen. LSP wil met anderen samenwerken om zo’n vertegenwoordiging te bekomen.
In andere landen ontstonden brede partijen als Die Linke in Duitsland of de SP in Nederland. Die nieuwe partijen slagen er in een succesvolle linkse oppositie op te bouwen. Het Comité voor een Andere Politiek, een initatief van o.a. oud-SP parlementslid Jef Sleeckx, heeft geprobeerd in die richting te gaan. Wij hebben daaraan meegewerkt, maar helaas is het op niets uitgedraaid. Dit betekent niet dat het niet mogelijk is om een partij uit te bouwen waarin alle verschillende stromingen van de linkse beweging samenwerken aan een project tegen de neoliberale eenheidsworst. Wij denken dat een initiatief moet groeien vanuit strijdbare delen van de vakbonden die breken met hun politieke partners in de SP.a en CD&V.
Ondertussen blijft LSP niet bij de pakken zitten. We deden een voorstel aan PVDA voor een gemeenschappelijke lijst, maar kregen geen antwoord. In Franstalig België komt er op ons initiatief een gemeenschappelijke lijst met LCR, dat in Frankrijk mee aan de basis lag van de NPA van Olivier Besançenot. Onze Franse zusterorganisatie maakt deel uit van de NPA.
Erik De Bruyn van SP.a-Rood eist een verkiesbare plaats op een SP.a-lijst. Wellicht zal SP.a daar niet op ingaan, maar indien De Bruyn toch een plaats zou bemachtigen, willen we met SP.a-Rood onderhandelen om onze lijst in de provincie Antwerpen in te trekken om haar kandidatuur te ondersteunen.
Wij denken niet dat er binnen SP.a ruimte is voor een succesvolle links oppositie. Volgens ons is het nodig om de krachten links van SP.a en Groen te bundelen. SP.a Rood zou haar mediapositie kunnen gebruiken om daarbij mee aan de kar te trekken.
Links Socialisme in de praktijk
Verkiezingen zijn voor ons geen doel op zich, maar een middel om onze ideeën bekend te maken. Het is de activiteit van de massa van de arbeidersklasse die reële verandering kan realiseren. Zonder strijd heeft de arbeidersklasse nog niets fundamenteel kunnen afdwingen. Daarom zijn we vooral daar actief waar we werkenden, jongeren en ouderen, uitkeringstrekkers,.. kunnen helpen in hun strijd.
Sluit aan bij LSP
LSP is actief op vele terreinen. Op onze website www.socialisme.be kan je dagelijks onze activiteiten en analyses volgen. Maar gezien onze doelstelling, een socialistische samenleving, hebben we veel helpende handen en geesten nodig voor een sterke socialistische beweging. We krijgen geen overheidssteun en hebben geen rijke donoren. We willen dat overigens ook niet, want wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
Wij kunnen enkel bestaan dankzij de inzet en steun van onze leden en sympathisanten. Om te kunnen deelnemen aan deze verkiezingen moeten we 14.000 handtekeningen verzamelen. Dat is een enorme opgave. Wil je hieraan meehelpen en/of ook later in de campagne helpen onze propaganda te verspreiden, laat ons dan iets weten. Met de inzet van velen dwingen we verandering af.