We publiceren een verklaring van de vrouwencommissie en het Uitvoerend Bestuur van LSP over de vrouwenbetoging op 7 maart en de redenen waarom wij niet langer wensen deel te nemen aan deze mobilisatie. In de plaats hiervan zullen we op 8 maart, de internationale vrouwendag, een conferentie organiseren.
Waarom wij ons terugtrekken uit het front
Na een laatste discussie met vertegenwoordigers van het Comité voor Onderdrukte Migranten (COI) en het Vrouweninitiatief van de Federatie van Koerdische Verenigingen (Fek-bel) in België hebben wij op zondag 25 januari beslist om ons terug te trekken uit het front die had gevormd rond Internationale Vrouwendag. Een eigen campagne en activiteit voor Internationale Vrouwendag is in volle voorbereiding.
Vorig jaar nam LSP/PSL samen met de Iranees/Afghaanse 8 march organisation het initiatief voor een betoging op Internationale Vrouwendag die een protest aan de Iranese ambassade en aan het Europese parlement combineerde. In de laatste weken voor de betoging kwamen we in contact met organisaties die hierboven werden genoemd. De samenwerking verliep zeer vlot omdat deze organisaties – die zeer verschillend zijn van ons op zowel ideologisch vlak als op vlak van de politieke partij – met ons de wil deelden om Internationale Vrouwendag terug op de agenda te plaatsen. Ook over het programma was er een vrij grote overeenstemming. We delen de mening dat wettelijke verandering alleen niet volstaat en dat er voor echte vrouwenbevrijding een einde moet worden gemaakt met dit kapitalistische systeem dat leeft van de verdeeldheid dat het zaait binnen de arbeidersbeweging.
Dit jaar was het dan ook vanzelfsprekend om die samenwerking opnieuw op te nemen, wat in november 2008 al leidde tot een gezamenlijk seminarie op de Internationale Dag tegen Geweld op Vrouwen. De voorbereidingen voor een gezamenlijke betoging op zaterdag 7 maart rond de thema’s geweld, seksistische beeldvorming en armoede waren al vergevorderd. Een onderdeel van die voorbereidingen was het aanspreken van andere organisaties om het front uit te breiden. En daarmee is dan een ernstige kink in de kabel gekomen.
Concreet werden door COI en Fek-bel ook Secours Rouge uitgenodigd, een groep waarmee zij regelmatig werken rond een aantal concrete projecten, maar waaraan LSP/PSL zich niet kan noch wil verbinden. We hebben deze organisaties jammer genoeg niet ervan kunnen overtuigen dat samenwerking met dit soort groepen de opbouw van een breder front niet vooruitbrengt maar juist onmogelijk maakt.
Secours Rouge is een weinig bekende en vrij kleine organisatie, die vorig jaar vooral in de Franstalige pers aan bod is gekomen toen twee van hun leden (o.a. het voormalige lid van de CCC Bertrand Sassoie) werden gearresteerd in het kader van een onderzoek naar een Italiaanse groep terroristen. Uiteindelijk liep dit onderzoek op een sisser uit en werden ze beide vrijgelaten bij gebrek aan bewijzen. Waarschijnlijk ging het hier effectief om een poging van de staat om hun nieuwe terreurwetten in de praktijk te toetsen.
De leden van Secours Rouge bleven echter wel in de media het individuele terrorisme verdedigen en Sassoie verdedigde ook expliciet de aanslagen die hij in de jaren ’80 met de CCC heeft gedaan. Dat daarbij twee brandweermannen – niet echt de “grote onderdrukkers” van de arbeiders en andere onderdrukte lagen van de bevolking – het leven lieten, is slechts een jammerlijk detail waarvoor zij hun verantwoordelijkheid tot op vandaag weigeren op te nemen.
Wij willen hier duidelijk stellen dat LSP/PSL zich verzet tegen de antiterrorismewetgeving die zowat overal in de wereld werd aangenomen na de aanslagen van Al Qaeda op de twin towers. Zoals we steeds duidelijk hebben gesteld zullen alle wetten die de vrije meningsuiting inperken en die het staatsapparaat versterken uiteindelijk worden gebruikt tegen de arbeidersbeweging. Het invoeren van dergelijke wetten toont juist dat de heersende klasse zich voorbereidt op een heviger klassenstrijd. Voor ons is er tussen dit standpunt en het reëel verdedigen van groepen en individuen die individueel terrorisme als methode gebruiken wel nog een groot verschil.
We zijn akkoord met COI en Fek-bel dat de kapitalistische staten zowat overal de gewoonte hebben aangenomen alle verzetsbewegingen als “terroristisch” te omschrijven en geen onderscheid maken tussen reële verzetsbewegingen van onderdrukte bevolkingsgroepen enerzijds en geïsoleerde individuen of groepjes anderzijds. LSP/PSL maakt dit onderscheid wel, hoewel we ons ook in een eerste geval – wanneer terroristische aanslagen deel uitmaken van een bredere verzetsbeweging zoals in het geval van het Koerdische of het Palestijnse verzet tegen de staten die het recht op onafhankelijkheid van deze volkeren ontkennen en actief belemmeren – verzetten tegen deze contraproductieve methode.
LSP/PSL heeft van deze afwijzing van individueel terrorisme nooit een geheim gemaakt. Onze Internationale heeft in het verleden consequent geweigerd om de terreuraanslagen van o.a. IRA, ETA of PLO te verdedigen, ook wanneer deze nog over een bredere steun onder hun bevolking beschikten. Waar in deze gevallen nog begrip kan bestaan voor deze acties gezien de brutale onderdrukking waaraan de Noord-Ierse katholieken, de Basken en de Palestijnen blootgesteld werden, is dat helemaal niet het geval wanneer we spreken over terreurbewegingen als de CCC of de RAF, die vooral in de jaren ’80 van de vorige eeuw actief waren.
Deze organisaties konden dan wel drijven op een meer algemeen verzet in de samenleving in die periode, ze maakten geen deel uit van dat verzet. Het waren geïsoleerde groepjes van kleinburgerlijke elementen die de arbeidersbeweging een lesje wilden leren, die wel eventjes door hun individuele en geïsoleerde activiteit de arbeidersklasse tot revolutie zou aanzetten. De arbeidersbeweging – die door deze organisaties meestal als een domme massa wordt beschreven, die moet worden aangezet tot meer radicaliteit door de acties van deze “verlichte radicale intellectuelen” – heeft geen enkele reden waarom ze deze individuen en/of organisaties zou verdedigen.
“Het doel heiligt de middelen” kan gezegd worden, maar voor ons dan toch enkel als die middelen ook leiden tot het doel. Wij zien individueel terrorisme niet als een mogelijk middel, geweld in de strijd wordt door ons enkel verdedigd als dit een collectieve beslissing is die door de brede lagen van de onderdrukte bevolkingsgroepen wordt georganiseerd en gecontroleerd als een antwoord op een gewelddadige onderdrukking. Wij zijn geen pacifisten en we verdedigen het recht, bijvoorbeeld in Palestina, van een onderdrukte bevolking om zich te verzetten tegen deze onderdrukking, ook met gebruik van geweld. Voor onze oproep en het programma dat wij verdedigden in de laatste oorlog in Gaza, kun je volgend artikel lezen.
Individueel terrorisme kan niet enkel het doel van maatschappijverandering niet bereiken, maar werkt een proces naar maatschappijverandering net tegen. Revolutie is geen zaak van de individuele intellectueel, maar een zaak van de massa’s. Deze massa’s worden door deze organisaties aan de kant gezet, krijgen de boodschap dat deze zelfuitgeroepen “leiders” het varkentje wel zullen wassen – “leiders” die niet door het moeizame proces willen gaan om door die massa’s ook als leiding te worden aanvaard op basis van bewezen verdiensten. Het duwt de bredere lagen regelrecht in de armen van de heersende klasse en discrediteert en demoniseert meer radicale stromingen in de arbeidersbeweging, terwijl het tegelijkertijd de heersende klasse een excuus biedt om haar repressie-apparaat sterk uit te breiden.
Het spijt ons dat een goed project rond Internationale Vrouwendag hiermee in het water valt. De weigering van COI en Fek-bel om de samenwerking met Secours Rouge binnen dit front te stoppen, komt echter neer op een keuze tussen de pest en cholera voor ons: ofwel trekken we ons terug, waardoor de betoging het karakter krijgt van een betoging enkel van de migrantengemeenschap, ofwel blijven we erin maar wordt de opbouw van een breder platform voor vandaag en morgen in gevaar gebracht. Op een moment dat het ongenoegen en de woede tegen het kapitalistische systeem ook binnen bredere lagen van de bevolking begint toe te nemen en steeds meer duidelijk wordt dat er ook bij de emancipatie van de grote meerderheid van vrouwen nog een flink stuk van de weg moet worden afgelegd, willen wij de uitbouw van een breder front rond vrouwenrechten niet bemoeilijken door samenwerking met groepen die onverdedigbare methodes toepassen en verdedigen.
Hieronder vind je de brief die wij aan COI en Fek-bel over deze kwestie hebben geschreven en waarin wij onze beslissing motiveren.
Aan de deelnemers aan het front voor een betoging op Internationale Vrouwendag
Beste,
Op de laatste vergadering waren de vertegenwoordigers van LSP/PSL een beetje verrast en wisten we niet goed wat we met de situatie aan moesten. Na overleg met onze leden en discussie in onze leidinggevende structuren kunnen we echter niets anders dan de afspraken die op die vergadering met betrekking tot de samenwerking met Secours Rouge/Bloc ML zijn gemaakt opnieuw intrekken, alvast wat ons zelf betreft.
Iedereen is ervan op de hoogte dat er grote verschillen bestaan, zowel op vlak van politieke praktijk als ideologisch, tussen de organisaties die aan dit front deelnemen. Dit is voor ons op zich geen probleem. We zijn immers steeds voorstander geweest van samenwerking in actie indien we op die manier (een deel van) de strijd van de arbeidersbeweging kunnen vooruitbrengen. In dezelfde zin sloten we allianties rond verkiezingslijsten, samenwerkingsverbanden in de strijd tegen het Vlaams Belang of in de anti-oorlogsbeweging, enz. De enige voorwaarden die we hierbij stelden, waren een degelijk eisenpakket en/of correcte slogans, waarover tot een akkoord moest gekomen worden, en de vrijheid van iedere deelnemer om zijn/haar eigen ideeën en programma te verdedigen.
In sommige gevallen wordt samenwerking echter iets dat de strijd niet vooruithelpt, maar juist integendeel meer obstakels opwerpt om bredere steun te krijgen. We bedoelen daarmee niet bredere steun onder de vakbondsleiding of bij de sociaal-democratische partijen, in de burgerlijke vrouwenorganisaties, bij officieel links enz., maar onder de lagen van strijdbare vakbondsmilitanten en andere mensen die actief betrokken zijn in de strijd tegen de asociale politiek van de regering. We denken dat samenwerking met organisaties als Secours Rouge/Bloc ML daar een voorbeeld van is.
LSP/PSL heeft steeds principieel standpunt ingenomen tegen individueel terrorisme, door wie die methode ook wordt gebruikt. Dit is geen moralistisch standpunt, LSP/PSL is geen pacifistische organisatie.We verdedigen het recht om zich te verzetten tegen geweld, als het moet met geweld, maar dan wel onder controle en met deelname van de arbeidersbeweging en de arme en onderdrukte lagen van de bevolking. Dit is iets totaal anders dan individueel terrorisme, waar kleine of minder kleine groepen beslissen in plaats van die brede bevolking hoe de strijd zal verlopen. Groepen die zich bezighouden met individueel terrorisme stellen zich in de plaats van de massa’s en de massastrijd, nochtans het enige dat kan leiden tot maatschappijverandering.
Individueel terrorisme is bovendien sterk verdelend voor de arbeidersbeweging. Het kan kleine groepjes van radicalen eventjes enthousiasmeren, maar het demoraliseert de brede lagen en duwt hen in de armen van de gevestigde macht. De acties van het CCC in België – waarvan Secours Rouge/Bloc ML geen afstand wil nemen en die ze tot vandaag tenvolle verdedigen – hebben dat in geruime mate gedaan. Het resultaat was een voordien ongeziene en onverdedigbare versterking van het staatsapparaat. Na de acties van de CCC, versterkt door de daarvan lossstaande aanslagen van de Bende van Nijvel, zagen we voor het eerst in België “robocops” verschijnen op de straat. Het werd het excuus om meer middelen vrij te maken voor de rijkswacht, een speciale snelle interventiemacht werd opgezet, enz.
Nog belangrijker misschien is de dood van twee brandweerlui. Het heeft het bovendien mogelijk gemaakt voor de vakbondsleiding om volop in te spelen op die afkeer van wat ze “links radicalisme” noemden (wij noemen dat zelf crimineel avonturisme) en om de invloed van uitgesproken linkse figuren in de vakbondsbeweging in te perken. We kennen het excuus van de CCC: ze hebben hun aanslag aangekondigd en dat die brandweerlui daar desondanks aanwezig waren kwam doordat de politie haar werk niet heeft gedaan. Als je eerst bommen legt om dan op het burgerlijke staatsapparaat te vertrouwen om het leven van eventueel aanwezige arbeiders te beschermen, moet je je achteraf echter niet beklagen als dat staatsapparaat de kansgrijpt om de terroristen te diskrediteren in de ogen van de brede bevolking. En met de terroristen van CCC werd meteen de hele beweging links van de sociaaldemocratie gedisdrediteerd en gedemoniseerd.
Wij willen niet op één platform staan met individuen en groepen die het voor het platform onmogelijk maken om ook bredere lagen te bereiken met de boodschap die we willen overbrengen. De doelstellingen van LSP/PSL met de campagne rond Internationale Vrouwendag is juist het naar bredere lagen toestappen om duidelijk te maken dat die strijd noodzakelijk is. Het programma dat wij op vlak van vrouwenrechten verdedigen heeft de bedoeling de verdeeldheid, die door de positie van de vrouw in de samenleving en de constante burgerlijke seksistische propaganda ook binnen de arbeidersbeweging bestaat, ongedaan te maken door te pogen tot een gezamenlijk programma en een gezamenlijke strijd te komen: mannen en vrouwen uit de arbeidersbeweging en andere onderdrukte lagen van de samenleving samen voor een einde aan vrouwendiscriminatie en voor socialisme.
Wij zijn van oordeel dat samenwerking met Secours Rouge/Bloc ML deze doelstelling – het terug breder op de agenda zetten van de strijd voor vrouwenrechten – in de weg staat en zijn hiertoe dan ook niet bereid. We vragen de andere partners in het platform om de samenwerking verder te zetten zonder Secours Rouge/Bloc ML – wij kunnen eventueel de discussie hierover verderzetten met het oog op verdere samenwerking na 8 maart 2009. Indien echter beslist wordt verder te werken met Secours Rouge/Bloc ML trekt LSP/PSL zich terug uit deze samenwerking. We hebben lang gebouwd aan een revolutionair socialistische partij in België (en met het CWI in de wereld), die via een overgangsbenadering een reële inplanting in de brede massa’s van de arbeidersklasse kan verkrijgen. Verschillende van onze leden hebben als syndicaal afgevaardigde het respect van hun collega’s afgedwongen of spelen een belangrijke rol in hun buurt. Wij weigeren dit op het spel te zetten voor een handvol avonturiers.
Voor LSP/PSL,
Anja Deschoemacker