Toen ik aankwam op het terrein van Bekaert was er een gevoel van opluchting: er bleek toch wel veel volk op de been te zijn gebracht. Op het terrein stonden enkele stands, waaronder deze van LSP. Ik zoek naar collega’s van Trilco, een producent van betonnen vloerelementen waar 60 arbeiders en 15 bedienden werken (we komen van ongeveer 120), dat zich op amper enkele kilometers van Bekaert bevindt. Spijtig genoeg vind ik geen collega’s.
De kop van de stoet wordt gevormd door werknemers van Bekaert zelf, soms met vrouw en kinderen. De kinderen dragen protestborden mee, wat de sociale afbraak nog pijnlijker doet uitkomen. Daarachter volgt een bonte stoet van vakbondsmilitanten met veel vlaggen van de metaal, allemaal broederlijk door elkaar.
De notabelen – een vijftal burgemeesters uit de regio – maken hun opwachting en ook in de staart van de stoet zit venijn. Daar lopen enkele opvallend geel uitgeslagen figuren die zich niet durven mengen in de stoet zelf. Het is de N-VA met boegbeeld De Wever en vijf man en een pardekop (er wordt gefluisterd dat er ook twee VB’ers tussen liepen). Op hun spandoek een eis die bekend klink: “Werk in eigen streek”. Wat hebben die N-VA’ers hier te zoeken? Niets, maar de verkiezingen zijn in aantocht en dan is iedere media-aandacht meegenomen. Wie zich ook laat zien, is Caroline Gennez die bijna arm in arm opstapt met Herwig Jorissen. Ergens op het parkoers stond de media geduldig te wachten op De Wever die zich het interview laat welgevallen. Zijn doel is bereikt.
De betoging schuifelt vreedzaam door Hemiksem, het is allemaal te vreedzaam. Er is overigens weinig volk dat langs de kant staat toe te kijken. Op het einde van de betoging waren er de gebruikelijke toespraken met een even gebruikelijk beleefd applaus. Ik zoek een kameraad op die ABVV-delegee is bij Bekaert om te laten weten dat er toch één arbeider van Trilco bekommerd is om hun lot. Ik sprak even met Mohamed, jammer dat ik hem nu pas ontmoet als het eigenlijk gedaan is.
Op het podium zijn de toespraken gedaan, drie mannen waaronder Herwig Jorissen verlaten het podium. Er blijft nog één iemand achter die zich om de geluidsinstallatie bekommert. Even klinkt er wat muziek. Iemand beklimt het spreekgestoelte, het is iemand met een vestje van de PVDA aan. Hij begint een gloedvol betoog over de eenheid onder arbeiders, daar viel niets op aan te merken. Even later valt de stroom uit, de micro doet het niet meer. Enkele mensen gaan de stroomkabel die blijkbaar los was gekomen terug inpluggen. Er is terug klank, maar de geluidstechnicus lijkt geen goede klank te kunnen afleveren waardoor de spreker onverstaanbaar wordt en niemand nog kan luisteren.
Even later zie ik Walter van LSP-Antwerpen die me vertelt dat hij het straf vindt dat iemand zomaar de stroom had uitgetrokken. Ik ben verbaasd en vraag hem wie dat had gedaan. Walter kent de betrokkene niet, maar zag wel hoe een opvallende krullenbol de stroom uit trok. Aangezien ik al een vermoeden heb, wijs ik iemand aan die wat verder van ons staat. En inderdaad, Walter bevestigt, het was effectief Herwig Jorissen zelf. Hoe kunnen we de eenheid onder de arbeiders versterken, als we elkaar zelfs het woord niet meer gunnen?
Ik ga naar huis met gemengde gevoelens. Op televisie zullen we de politici zien, Bart De Wever, Gennez en Jorissen zullen de revue passeren. Wij zullen niet aan bod komen. De strijd voor solidariteit en eenheid zal bovendien nog lang en hard zijn.