Your cart is currently empty!
Mouvement pour une Alternative Socialiste (MAS) wordt Parti Socialiste de Lutte (PSL)
Sommigen zullen het reeds opgemerkt hebben dat MAS/LSP beslist heeft om langs Franstalige kant haar naam te veranderen in PSL – Parti Socialiste de Lutte. Net zoals we dit eerder langs Nederlandstalige kant deden met de naam Linkse Socialistische Partij, willen we ook langs Franstalige kant expliciet een nieuwe partij vormen. Voor ons is een partij geen electorale machine en een instrument dat dient om carrières te bevorderen, dat laten we over aan de traditionele politici. Voor ons is een partij een groep personen die samen doorheen discussie werkt aan een programma en taktieken die het ook samen omzet in de praktijk.
We willen de verkiezingscampagne voor juni gebruiken om ons te profileren als Parti Socialiste de Lutte. In die campagne willen we onze nieuwe naam bekend maken. We denken niet dat we in staat zullen zijn om het vacuüm links van de PS en Ecolo op te vullen, geen enkele kracht is vandaag in staat om voor de komende verkiezingen een grootschalig en stevig alternatief aan te bieden. Wij verdedigen het idee van een nieuwe partij voor en door de arbeiders – in onze propaganda nemen we dit reeds op sinds midden jaren 1990 – en we denken dat de radicaal-linkse organisaties op zich daar niet toe volstaan. In afwachting van de ontwikkeling van zo’n formatie, willen we noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij naar voor schuiven als een belangrijke en noodzakelijke stap voor de arbeidersbeweging. Met de Parti Socialiste de Lutte willen we ook op een offensieve wijze onze socialistische opvattingen naar voor brengen, niet enkel bij de verkiezingen maar ook in concrete strijdbewegingen.
In 2001 namen we langs Nederlandstalige kant de naam LSP (Linkse Socialistische Partij) aan. Toen vonden we het nog te vroeg om ook langs Franstalige kant een gelijkaardige naam aan te nemen. Het feit dat we toen onze Nederlandstalige naam aanpasten, was geen toeval maar een noodzaak die voortkwam uit de nieuwe situatie die aan het ontwikkelen was en die nieuwe taktieken vereiste. De periode van de jaren 1990 was er één van een neoliberaal offensief waarbij socialistische opvattingen in het defensief zaten. Die periode begon haar einde te bereiken op het einde van de vorige eeuw, begin deze eeuw. De antiglobaliseringsbeweging draaide toen op volle toeren, deze beweging was een voorloper van bredere bewegingen van de arbeidersklasse. De zoektocht naar collectieve oplossingen begon opnieuw op het voorplan te treden.
Sindsdien is onze reputatie op nationaal vlak gegroeid. Dat is zeker onder jongeren het geval met onze studentenorganisatie EGA-ALS (Actief Linkse Studenten) en onze jongerencampagne Résistance Internationale – Internationaal Verzet. Tegelijk waren we op beperkte schaal actief in een aantal wijken (zoals met een campagne rond huisvesting die we samen voerden met sociale huurders in de wijk Droixhe in Luik of tegen de afbraak van arbeiderswoningen in de Brugsepoort in Gent). Onze deelname aan het Comité voor een Andere Politiek en onze tussenkomsten in acties van de arbeidersbeweging de afgelopen jaren (zoals met de stakingen tegen het Generatiepact, de beweging voor koopkracht of kleinschaligere bewegingen) lieten ons toe om ons socialistisch alternatief naar voor te brengen onder een grotere laag van arbeiders en dat met een organisatie die beschikt over jongeren en arbeiders, waaronder heel wat delegees, en dat zowel in Vlaanderen, Wallonië als Brussel.
Sinds kort worden we geconfronteerd met opvallende en angstaanjagende gebeurtenissen. De economische crisis luidt het einde in van het tijdperk van de vrije markt. De crisis heeft enorme sociale gevolgen. Bij het begin van de crisis hebben reeds duizenden arbeiders hun job verloren en is er steeds meer armoede. De levensvoorwaarden van de nieuwe generaties gaan er steeds verder op achteruit. De gevolgen van de crisis hebben een enorme impact op het bewustzijn van de arbeiders, maar niet op een uniforme wijze. Er is een enorme woede onder de bevolking, wat kansen biedt voor linkse krachten, maar het is ook mogelijk dat rechtse krachten een electorale opmars kennen op basis van kritiek op het establishment maar zonder het aanbieden van een collectieve oplossing.
De strijd zal in de eerstkomende periode grotendeels defensief zijn, maar we zien reeds hoe een groeiende minderheid het pure overlegsyndicalisme in vraag stelt om zich te oriënteren op een strijdsyndicalisme. Het feit dat het kapitalisme in vraag wordt gesteld, heeft gevolgen. Een groeiende, maar zeker nog altijd beperkte, laag zoekt naar een politiek alternatief en sommigen trekken daar socialistische conclusies uit.
De neoliberale politiek heeft van de rijken superrijken gemaakt. De 30.000 grootste bedrijven in ons land hebben in 2007 79 miljard euro winst gemaakt. Nochtans zijn het dezelfde grootverdieners die het minste bijdragen aan de inkomsten van de overheid dankzij de vele neoliberale cadeaus die aan het patronaat werden uitgedeeld. De regering aarzelt niet om miljarden euro’s uit te delen als het er op aankomt om de belangen van de bankiers en de kapitalisten te redden. De politici privatiseren de overheidsbedrijven voor enkele kruimels op een ogenblik dat deze winst maken. Als er verliezen worden gemaakt, worden dezelfde bedrijven genationaliseerd op de kap van de gemeenschap.
De kapitalisten beschikken over hun politici om de crisis te laten betalen door de arbeiders en hun gezinnen. De PS is vandaag hun beste instrument om dat te doen. De economische, sociale en politieke crisis toont het failliet van het kapitalistisch systeem, maar de PS beperkt haar alternatief als volgt: “neen aan het wilde kapitalisme en ja aan een gereguleerde markteconomie”. Er wordt niet geprobeerd om een alternatief aan de arbeiders aan te bieden, er wordt enkel gezocht naar een methode om het kapitalistisch systeem te beheren. Tegelijk worden de banden met de syndicale leidingen gebruikt om de arbeiders uit te leggen dat het opnieuw aan hen is om de broekriem aan te halen en om een breed verzet tegen de afdankingen en sluitingen te vermijden.
Met de Parti Socialiste de Lutte willen we refereren aan de tradities van de Belgische arbeidersbeweging. De creatie van een onafhankelijke arbeiderspartij eind 19e eeuw bood een enorm instrument aan voor de arbeidersbeweging. Die partij vormde een strijdinstrument voor de basis, zelfs indien de reformistische leiding toen reeds alles deed om strijd in de kiem te smoren. Het socialisme was het natuurlijke alternatief waarnaar de basismilitanten naar streefden. Maar het parlementarisme van de reformistische leiding heeft de socialistische beweging naar een impasse gebracht waardoor de partij kwam vast te zitten.
Vandaag zijn de PS en SP.a volledig burgerlijke partijen geworden en treden ze op om de kapitalistische winsten veilig te stellen. De PS heeft het neoliberalisme omarmd in de 20 jaar dat ze intussen in de regering zit. Als arbeiders in strijd gingen, was dit vaak tegen sociaal-democratische ministers: tegen Onkelinx toen zij minister van onderwijs was in de Franstalige gemeenschap of tegen Freya Van den Bossche en het Generatiepact toen zij minister van werk was.
Wij willen de beste tradities van de arbeidersbeweging verdedigen, niet deze van het reformisme maar wel deze van revolutionaire strijd. We denken dat de namen LSP langs Nederlandstalige kant en PSL langs Franstalige kant de beste uitdrukkingen zijn van de tegenstelling tussen het revolutionaire socialisme en deze van het reformisme, waarbij rekening wordt gehouden met het huidige bewustzijn. De term “links” heeft verschillende connotaties in beide landsgedeelten, langs Nederlandstalige kant heeft het eerder een rebels element terwijl het langs Franstalige kant niet voldoende wordt gezien als iets dat ingaat tegen het establishment. De term “strijd” refereert aan de tradities van strijdsyndicalisme die sterk aanwezig zijn onder de Waalse arbeidersklasse. PSL en LSP vormen uiteraard wel één en dezelfde nationale partij.
Als socialisten komen we op voor iedere verbetering voor de arbeiders en hun gezinnen. Zodra de krachtsverhoudingen het hen toelaten, willen de kapitalisten er alles aan doen om iedere stap vooruit voor de arbeidersbeweging in vraag te stellen. Om de door de arbeiders geproduceerde rijkdom te gebruiken voor de gemeenschap en niet voor de winsten van een handvol kapitalisten, zullen we ons moeten ontdoen van dit systeem en bouwen aan een socialistische samenleving.
PSL-LSP komt tussen in strijd van arbeiders en jongeren, we voeren campagnes en verdedigen een syndicale oriëntatie die gericht is op strijdbare en democratische vakbonden. We bouwen samen aan de basis voor een kleine revolutionaire socialistische massapartij, een immense opdracht waaraan iedereen kan bijdragen. Help ons om deze partij bekend te maken tijdens de verkiezingscampagne. Sluit aan!