Wat na 23 maart? Zeker is alleen dat de politieke crisis verdergaat…

Het politieke steekspel gaat onverminderd door. De teller is dan misschien wel gestopt, maar het is voor een buitenstaander zeer moeilijk te begrijpen wie nu in de oppositie, dan wel in de regering zit. Wie nog kan volgen, steekt zijn hand op. Een nieuwe (tijdelijke) regering en het voortduren van de huidige interim-regering (mits een herschikking van de posten) zijn beiden mogelijk, maar in feite maakt dat weinig verschil uit. LSP/MAS stelde onmiddellijk na de verkiezingen dat de enige mogelijke regering onstabiel zou zijn, ongeacht haar samenstelling.

Anja Deschoemacker

Bij CD&V wordt naarstig gewerkt aan een koerswijziging. Vooral door die oude garde die weet hoe je op een nog enigszins “waardige” manier je broek afsteekt. Ze zoeken een pragmatisch compromis. De dwarsliggers in hun partij én bij hun kartelpartner staan steeds meer onder druk: het is duidelijk dat de bevolking er genoeg van heeft en dat zij die schuldig worden bevonden voor de chaos er ook een prijs voor zullen betalen. De CD&V wil, bij monde van haar voorzitter Schouppe, geen one-issue-partij zijn – alles op alles zetten op het communautaire vlak zou haar belangrijke sociale positie in gevaar brengen door een steeds verdergaande breuk met ACV/ACW.

De VLD heeft slechts één doel: haar electoraat versterken. Samen met de MR dat ook stemmen verloor op 10 juni, maar door de aderlating van de PS toch de grootste Franstalige partij werd, willen ze hun positie als grootste politieke “familie” vooreerst behouden en versterken. Hun angst om de minderheid te vormen in een regering met voor de rest allemaal “vakbondspartijen” en op langere termijn het risico te lopen door deze opnieuw naar de oppositie te worden verwezen, voert hun irrationele gedrag aan.

De PS wil het leiderschap terugwinnen, vandaar hun hypocriete aanval op de notionele intrestaftrek, die ze nochtans zelf binnen de paarse regering heeft goedgekeurd. De PS zal datgene doen waarin ze zich de laatste 20 jaar heeft gespecialiseerd: een imago koesteren van een oppositiepartij binnen de regering. Ze zal daarin de hulp krijgen van de CDH, dat als doel heeft terug een middengrote partij te worden i.p.v. een kleintje. Alle partijen hebben één horizon voor de ogen: 2009. Samenvallende regionale en federale verkiezingen geven hen de tijd en de mogelijkheid om daarna orde op zaken te stellen – frontale confrontaties met de arbeidersbeweging zijn des te moeilijker als de verkiezingen om de hoek liggen.

Het is waarschijnlijk dat een zekere gefaseerde staatshervorming wordt uitgewerkt omdat die partijen, die allemaal hun eigenbelang voor ogen hebben, ook tegelijk aan elkaar zijn vastgeklonken door de belangen die ze allemaal dienen: die van de rijke elite, die van de heersende klasse. Het zal geen big bang zijn, maar een klassiek Belgisch compromis, waarbij het zogenaamde “algemeen belang” (in feite dat van hun rijke broodheren) centraal zal staan, zeker eens de economische crisis zich inzet. De bedoeling zal zijn om besparingen zoveel mogelijk te regionaliseren – d.m.v. de befaamde responsabilisering – en de strijd ertegen op te breken.

En we zullen gevraagd worden om “bij te dragen” door maatregelen op de rug van de ambtenaren, door de zoveelste oefening in “loonmatiging”, door een verdere jacht op de werklozen, door nog hogere individuele bijdragen van de zieken aan de gezondheidszorg,… En al die partijen zullen dat geld bij “iedereen”, behalve bij het patronaat zoeken. We hernieuwen dan ook onze waarschuwing: socialisten, syndicalisten, activisten allerhande moeten hun oog op de bal houden – op datgene waarrond die partijen het eens zijn – en zich niet laten verblinden door de diverse rookgordijnen die worden opgehangen.