Vrouwen hard getroffen door koopkrachtdaling

Het regeerakkoord van de interimregering Verhofstadt III beloofde een “ondersteuning van de koopkracht”. Daar zal niets van in huis komen, er is namelijk geen geld voor. Dat bleek reeds uit de manier waarop het in het akkoord werd geformuleerd, daar was nooit sprake van een “verhoging van de koopkracht”. De regering heeft wel andere prioriteiten: een staatshervorming bijvoorbeeld.

Ivy Meert

Intussen blijven er maar cijfers komen die aantonen dat de koopkracht daalt en in de toekomst zal blijven dalen. Het Planbureau bijvoorbeeld meldt dat we in maart 2008 de grootste algemene prijsstijging zullen hebben sinds augustus 1991. Er zijn dringend maatregelen nodig, maar de regering doet enkel iets als de winsten van de bedrijven bedreigd worden. Dat intussen veel gezinnen verarmen of hun spaargeld moeten aanspreken, lijkt de politici niet te deren.

De prijsstijgingen wegen hard door bij mensen met flexibele, deeltijdse, tijdelijke en laagbetaalde jobs, zoals de jobs die gecreëerd zijn met dienstencheques. Dit soort jobs worden vooral door vrouwen uitgevoerd. Uit een studie van de OESO bleek dat België op het vlak van economische participatie van vrouwen veel neo-koloniale landen voor moet laten, terwijl economische participatie en onafhankelijkheid één van de voorwaarden is voor vrouwen om zich te kunnen bevrijden. Verder wordt ook vastgesteld dat de huishoudelijke en gezinstaken vooral op de schouders van de vrouwen terechtkomen en het daardoor voor hen vaak niet mogelijk is om economisch onafhankelijk te zijn zonder in armoede terecht te komen. Eén op drie van de alleenstaande moeders is arm in België. “Het glazen plafond” is ook nog altijd realiteit. Er zijn weliswaar veel vrouwelijke studenten die een diploma behalen, maar ze kunnen het niet in dezelfde mate verzilveren op de arbeidsmarkt, ondanks de positieve discriminatie die wordt gestimuleerd door de overheid.

Het is duidelijk dat er weinig heil zal komen van de positieve discriminatie, omdat het verdeeldheid zaait tussen mannen en vrouwen, wat dan weer gezamenlijke strijd bemoeilijkt. Gezamenlijke vakbondsstrijd is nodig om onder meer effectieve maatregelen te kunnen afdwingen om de koopkracht te verhogen voor iedereen. Er is niet alleen solidariteit nodig tussen mannelijke en vrouwelijke arbeiders van eenzelfde land maar ook over de grenzen heen. 8 maart is de jaarlijkse internationale vrouwendag, oorspronkelijk een dag van strijd voor vrouwenrechten en verandering. Dit jaar zal er ook in Brussel een strijdbare betoging plaatsvinden. Wij roepen op om samen te betogen op 8 maart, want de plaats van de vrouw is in de gezamenlijke strijd tegen het neoliberalisme en voor een socialistisch alternatief!