De gevestigde partijen probeerden al het mogelijke om te vermijden dat de Linksen (Die Linke) in de regionale parlementen van Hessen en Nedersaksen hun intrede zouden maken. De inspanningen waren tevergeefs. De Linksen raakten wel in het parlement en kunnen zo het verzet in de bedrijven en protestacties op straat versterken.
Roland Kuch van de CDU in Hessen voerde een racistische campagne om steun te winnen. Hij haalde ook fors uit naar het “communistische blok van links”. Het heeft hem niet veel opgeleverd. Koch werd de rekening gepresenteerd voor zijn politiek van besparingen en sociale afbraak. Hij verloor 12% en zowat 320.000 stemmen.
De ontevredenheid en de draai naar links onder de werkenden weerspiegelde zich in de resultaten van de Linksen. De gevestigde partijen staan onder grote druk. Ze zoeken methoden om hun eigen politiek te verpakken. Vaak komen ze daarbij tot racistische hetzecampagnes.
Christian Wulff (CDU), de minister-president van Nedersaksen, koos daarentegen voor een socialer gezicht en stelde geen aanvallen door te voeren. Hij moest toch 470.000 stemmen inleveren tegenover 2003 (maar de CDU bleef wel goed voor 42,5%). Hij kwam er met de schrik van af en kan verder regeren met het liberale FDP (8,2%). De SPD bracht weinig in tegen het bestuur in de deelstaat en het resultaat was er naar: 3% verlies tot 30,3%. De Linksen haalden 7,1%.
SPD-oppositie tegen SPD-beleid
In Hessen voerde de SPD vooral campagne tegen de Linksen. Het lokale kopstuk Andrea Ypsilanti profileerde de partij opvallend sociaal. De topkandidaten spraken zich uit voor een minimumloon. Nochtans was het onder het kanselierschap van SPD-kopstuk Gerhard Schröder dat er een sterke uitbreiding kwam van het aantal laag betaalde jobs. De oppositie tegen het eigen beleid leverde de SPD vooruitgang op (36,7%, +7%). De CDU verloor 12% en de Linksen haalden 5,1%, nipt meer dan de kiesdrempel van 5%.
Te zachte linksen?
Tegenover de nieuwe deelstaatregeringen zullen de Linksen in het verzet moeten gaan met de arbeiders en jongeren. De verkiezingscampagne was slechts een stap in de opbouw van een krachtsverhouding tegen de gevestigde partijen en hun neoliberale beleid.
In de campagne stelden de Linksen zich erg voorzichtig op. Het racisme van Koch werd amper aangepakt. De houding van de SPD die afstand nam van het asociaal beleid waar die partij nationaal voor staat, zorgde er bovendien voor dat de Linksen aan profiel verloren. De zachte opstelling leidt er mee toe dat er wel een brede sympathie en steun is, maar nog geen sterke uitbreiding van de partij. Er is nood aan een strijdbaar socialistisch profiel voor de Linksen, onder meer om het verschil met de SPD duidelijk te maken. Die partij kan in campagnes beweren links te zijn, maar voert een rechts beleid.
Ook in de politieke discussies is er nood aan duidelijkheid. De linkse leiders Lafontaine en Gysi gingen in de discussies rond criminaliteit slechts oppervlakkig over de sociale kwestie. Ze beperkten zich tot een burgerlijke kritiek op Koch die enkel meer repressie kon voorstellen.
Op een verkiezingsbijeenkomst in Kassel stelde Gysi dat de Linksen vooral druk moeten zetten op de andere partijen. Hij gaf daarmee uitdrukking aan een brede stroming binnen de Linksen die de druk op de sociaal-democratie om naar links op te schuiven als centrale doelstelling van de partij zien. Daarmee hopen ze uiteindelijk coalities te kunnen vormen met de SPD in verschillende deelstaten en mogelijk zelfs op nationaal vlak.
Consequent verzet
De SAV (onze Duitse zusterorganisatie) heeft de campagne van de Linksen in Hessen actief ondersteund. We roepen op om actief te worden bij deze partij om ze te veranderen. De Linksen moeten hun partners niet zoeken bij de rijken en neoliberalen, maar bij diegenen die getroffen worden door de besparingen en sociale afbraak van Koch. Er is nood aan verzet op straat, stakingen en protest. De Linksen kunnen met hun parlementaire posities dat verzet versterken.