Rusland: schijnverkiezingen vergroten de macht van Poetin

Op 24 februari ontsloeg president Vladimir Poetin de premier Mikhail Kazyanov en de regering. Dit gebeurde drie weken voor zijn herverkiezing als president. Hij zegt dat hij dit deed om een nieuwe regering te kunnen aanstellen zodat de kiezers duidelijker zouden weten voor wie ze kiezen.

Rob Jones, Moskou

Op 1 maart duidde Poetin Mikhail Fradkov, gedurende jaren een loyale bureaucraat, aan als premier. Fradkov is nauw verbonden met de staatsveiligheid, een centraal onderdeel van het machtsblok achter Poetin. Poetin wil een premier die de centralisatie van de macht versterkt en die een kapitalistisch beleid voert.

Een aantal commentatoren stellen dat het verwijderen van Kazyanov erop wijst dat Poetin een einde maakt aan het tijdperk van Jeltsin. Maar uiteraard is Poetin zelf een gevolg van het regime van Jeltsin.

In het eerste nummer van het blad dat we publiceren in de voormalige Sovjetunie, in mei 1990, schreven we dat het herinvoeren van het kapitalisme de verwachtingen niet zou kunnen inlossen, waarop de heersende elite meer en meer in de richting van dictatoriale Bonapartistische methoden zou gaan ["bonapartisme" verwijst naar de 19e eeuwse Franse dictator Louis Napoleon Bonaparte]. Die methoden zijn nodig om haar macht en rijkdom te behouden. Poetin werpt zich meer en meer op als een Bonaparte.

Het "democratisch" karakter van Rusland werd duidelijk bij de presidentsverkiezingen. Het was op voorhand duidelijk dat Poetin minstens 70% zou halen. Hij weigerde om in publieke debatten te treden met andere kandidaten. Die andere kandidaten worden bovendien bedreigd.

Het bedreigen van alle oppositie is een wijd verspreide methode. In Yaraslavl werd een nieuwe verantwoordelijke voor de anti-terrorisme groep aangesteld en één van diens eerste daden was het ondervragen van CWI-lid Sergei Kozlovskii. Op die manier wil men onze leden intimideren.

Bij de presidentsverkiezingen waren er formeel gezien 7 kandidaten (die elk 2 miljoen handtekeningen moesten ophalen om te kunnen deelnemen). Eén van hen, Ivan Rybkin, vluchtte naar Londen en beweerde dat hij ontvoerd werd en verdoofd waarop hij van Moskou naar Kiev werd gebracht.

Drie andere kandidaten, Khakamada, Glaziev en Kharitonov, deze laatste vertegenwoordigt de ‘communistische’ partij (CP), dachten er ernstig over na om zich terug te trekken uit protest tegen het gebrek aan democratie.

De verkiezingen brachten geen echte keuze tussen kandidaten, maar enkel een mogelijkheid om de president te steunen of niet te steunen. Het was een plebisciet in de beste traditie van Bonapartisten die hun heerschappij ‘legitiem’ willen maken.

Om de nodige opkomst van 50% te halen werden lokale overheden opgelegd om ervoor te zorgen dat minstens 70% zou gaan stemmen.

Hoewel Poetin de volledige regering ontsloeg op 24 februari, bleven alle ministers aan de macht en zullen de meesten ook opnieuw aangesteld worden in een nieuwe regering. Die nieuwe regering zal ervoor zorgen dat de "hervormingen" van de belastingen, banksysteem en administratieve structuren plaatsvinden.

Poetin wil een beleid met nieuwe overeenkomsten met de energie-monopolies en een verdere deregulering zoals geëist wordt door de Wereldhandelsorganisatie. Het parlement, dat loyaal is aan de president, zal zich daar niet tegen verzetten. Die ‘hervormingen’ zullen ervoor zorgen dat Westerse investeerders er zeker van kunnen zijn dat hun geld veilig is.

Bij de parlementsverkiezingen in december waren er miljoenen mensen die niet gingen stemmen. Ook nu was er slechts een opkomst van 62%. Dat komt vooral omdat er geen echte oppositie is tegen Poetin. De Communistische Partij is intern verdeeld en zal wellicht een splitsing kennen. De andere oppositiepartijen bevinden zich in een crisis. Zelfs de partij ‘Rodina’, die goed scoorde bij de parlementsverkiezingen van december, is nu verdeeld in een pro-Poetin fractie en een andere fractie.

Het lijkt erop dat Poetin erin geslaagd is alle macht in zijn handen te concentreren, maar dat zal niet noodzakelijk leiden tot een stabiele toekomst voor de heersende elite in Rusland. Ook de VN voorspelt een tragere economische groei in Rusland de komende periode.

Vroeg of laat zullen de arbeiders in actie komen tegen het regime. Poetin en de ‘nieuwe kapitalisten’ in Rusland zullen dan ondervinden dat ze niet voldoende krachten hebben om de machtige arbeidersklasse te stoppen. Om echte verandering te kunnen afdwingen, zullen de arbeiders zich moeten organiseren in een massale partij die hun klassenbelangen verdedigt.