Franse presidentsverkiezingen. Als twee honden om een been vechten…

Bij de Franse presidentsverkiezingen zijn er niet minder dan 12 kandidaten die deelnemen aan de eerste ronde. De gedoodverfde favorieten zijn Ségolène Royal (PS) en de rechtse kandidaat Nicolas Sarkozy. Beiden staan voor een neoliberaal beleid. In de peilingen valt vooral op hoe andere kandidaten terrein winnen op de twee topfavorieten. De centrum-kandidaat François Bayrou haalt in de peilingen tot 20% en Jean-Marie Le Pen van het Front National haalt 13-14%.

Door Baptiste Daveau

De grootste verrassing is de vooruitgang van Bayrou, kandidaat voor de Union pour la Démocratie Française (UDF). In 2002 haalde hij 6,8%, maar dat zou nu wel eens minstens dubbel zoveel kunnen worden.

Het “Bayrou-effect” is in eerste instantie een verwerping van de twee voornaamste kandidaten. Bayrou beweert een alternatief te vormen en stelt dat hij links en rechts wil verenigen, althans diegenen ter linkerzijde en ter rechterzijde die “bereid zijn te praten”. Hij had beter gezegd: diegenen die bereid zijn om besparingen door te voeren.

Bayrou voert een opportunistische campagne. Op zijn eerste verkiezingsmeeting in Parijs stelde hij zich voor als de “president van het volk” die “het Frankrijk van de boeren verdedigt tegen de miljardairs en de vedetten van de showbizz.” Dat kan sympathiek klinken, maar deze conservatieve zelfverklaarde anti-establishment-kandidaat was tussen 1993 en 1997 onderwijsminister in een rechtse regering. Het onderwijsbeleid van Bayrou was niet bepaald sociaal, in 1994 botsten zijn hervormingen op grote betogingen met samen één miljoen betogers. Nadien was de zogenaamde alternatieve Bayrou overigens voorstander van het neoliberale project van de Europese Grondwet.

Bayrou is een kandidaat die de belangen van het patronaat verdedigt. Op dat vlak verschilt hij niet van Sarkozy of Royal. Zijn verkiezingsprogramma ijvert voor een verlaging van de belastingen voor bedrijven. Als hij uitspraken doet zoals “Ik weet wat het is om van 640 euro per maand te leven, dat is het pensioen van mijn moeder”, is dat louter omdat hij beseft dat er een zoektocht naar een alternatief is.

Ondanks de massamobilisaties van de afgelopen jaren in Frankrijk (tegen de EU-Grondwet, de strijd tegen de CPE,…), is er geen politiek verlengstuk voor de strijd van de arbeiders uit voortgekomen. Ondanks dat falen halen de linkse kandidaten van PCF, LO, LCR en José Bové samen meer dan 10% in de peilingen.

Het potentieel voor een nieuwe arbeiderspartij wordt aangetoond door die resultaten, maar ook door de opgang van kandidaten zoals Bayrou.

Die haalt vooral steun op basis van een afwijzen van Royal en Sarkozy, niet op basis van een instemming met zijn programma of het beleid waar hij voor staat. Jammer genoeg zal er nu geen massale nieuwe arbeiderspartij deelnemen aan de verkiezingen. Onze kameraden van Gauche Révolutionnaire zullen evenwel verder campagne blijven voeren voor zo’n initiatief.