Pakistan: arbeiders in verzet tegen Musharraf

In de Westerse media is er geen aandacht voor, maar de Pakistaanse leider, generaal Musharraf, zet een harde aanval in op de rechten van arbeiders om zich te organiseren en hun levensstandaard te verdedigen. Terwijl Musharraf geprezen wordt door het Westen omwille van zijn deelname aan de ‘oorlog tegen het terrorisme’ geleid door de VS, is er uiteraard geen enkele kritiek omwille van zijn asociale beleid. Dat beleid omvat plotse prijsstijgingen voor basisvoeding, het versnellen van het ritme van privatiseringen, het beperken van de rechten van vakbondsmilitanten om zich te organiseren,… Kevin Simpson was recent in Lahore en sprak er met een aantal vakbondsmilitanten van de spoorwerkersbond, waaronder Faisal Wahid, de algemeen secretaris van de Railway Workers’ Union, een bond met 23.000 leden.

In vergelijking met vijf jaar geleden straalt het stadsdeel van Lahore waar veel spoorarbeiders wonen en werken vandaag een gevoel van demoralisatie en angst uit. Het militaire regime zet op alle werkplaatsen militairen in om de arbeiders te spioneren en acties te ondernemen zodra enige vorm van oppositie zich ontwikkelt. Ondanks die moeilijke voorwaarden, en de dreiging van massale afdankingen, organiseerde de Railway Workers’ Union (RWU) militante strijd tegen het regeringsbeleid.

De spoorarbeiders zijn vooral kwaad omwille van het doorvoeren van een drastische wetgeving inzake de betrekkingen tussen de sociale partners in 2002 waarbij de arbeiders niet langer kunnen in beroep gaan tegen ontslagen, geen recht hebben om zich te organiseren en waarbij de directie een uitgebreidere macht toegekend wordt.

In de aanloop naar het doorvoeren van die regelgeving werd de verloning van de arbeiders gewijzigd waardoor een gemiddelde spoorarbeider 2.500 Rupees (40 euro) verloor van een maandloon van gemiddeld 4.500 Rupees (70 euro). Dit ging samen met een volledige aanval: het stopzetten van de uitkeringen voor gepensioneerde arbeiders, het stopzetten van een maandelijkse betaling van 250 Rupees aan spoorarbeiders voor basisbehoeften en het invoeren van commerciële huurprijzen voor de krotten waarin de meeste spoorarbeiders wonen.

Als reactie op deze aanvallen organiseerde de RWU een reeks protestacties, meetings en betogingen. Dit leidde zelfs tot een onofficiële illegale staking, wat niet evident is onder een militaire dictatuur. Het management was geschokt door de militante houding van de beweging en zette een stap terug. Ze beloofden het oude verloningssysteem terug in te voeren en garandeerden om geen enkele vakbondsmilitant aan te pakken wegens de acties.

Maar door het falen van de rechtse leiders van de grote vakbondsfederaties om serieuze solidariteitsacties te organiseren, kon het management opnieuw in het offensief gaan.

Tijdens de beweging van spoorarbeiders werden vakbondsleiders zoals Faisal Wahid gevangengenomen en geïsoleerd vastgehouden gedurende twee weken. Faisal wordt bedreigd met de klacht van "verraad" omdat hij in toespraken voor de stakende arbeiders het regime van de generaals aanklaagde.

Meer dan 7.000 arbeiders werden ontslagen, waaronder 500 vakbondsmilitanten. Op basis van illegale methoden werden alle leidinggevende vakbondsmilitanten naar andere posten getransfereerd, soms duizenden kilometers van waar hun familie woont en waar ze decennialang werkten.

Faisal Wahid werd overgeplaatst van Lahore naar Hyderabad en de vice-voorzitter van de vakbond van Hyderabad naar Lahore samen met 120 andere vakbondsmilitanten. De meerderheid van de vakbondsleiders die een overplaatsing werd opgedrongen, weigerde dit. Hierdoor werden Faisal Wahid en anderen gedurende twee jaar niet meer betaald.

"Veel spoorarbeiders zijn bang", stelt Faisal Wahid. "Maar het was beter om te vechten tegen de regering dan niets te doen en hen toe te laten om over ons heen te stappen. Het belangrijkste is om solidariteit op te bouwen met andere arbeiders in Pakistan en vakbondsactivisten over heel de wereld. Daarom voeren we ook campagne opdat het management zou aanvaarden dat onze vakbond fusioneert met een andere vakbond."

Vastberaden en eengemaakte strijd kan tot succes leiden, zelfs tegen het militaire regime in. Musharraf heeft reeds twee maal geprobeerd om het erg winstgevende nationale telecommunicatiebedrijf te privatiseren. Eén van de redenen waarom dit niet lukte, was de beslissing van 11 vakbonden in het bedrijf om samen campagne te voeren tegen de privatiseringsplannen.

Deze aanvallen zijn alledaagse gebeurtenissen in het regime van generaal Musharraf. We moeten de vakbonden democratisch organiseren, ons afzetten tegen corrupte vakbondsleiders en samen het verzet organiseren.