Owen Jones vergist zich als hij Labour voorstelt om verzet tegen besparingen op te geven

Owen Jones schreef in The Guardian dat Jeremy Corbyn en Labour moeten stoppen om te spreken over verzet tegen besparingen. Hij zegt dat “anti-besparingen” moet vervangen worden door een positief alternatief. (“Labour can’t just gloat over Osborne’s mess – we need a positive alternative”, 28 October).

Reactie door Sarah Sachs-Eldridge uit weekblad ‘The Socialist’

Corbyn heeft gelijk als hij zegt dat het besparingsbeleid een geplande armoede voor de werkende bevolking inhoudt en dat het een politieke keuze is. Er is geen gebrek aan middelen. Maar het zit in de verkeerde handen.

De fenomenale rijkdom van de rijkste 1.000 Britten groeit steeds verder aan, momenteel met een ritme van ongeveer een half miljard pond per week. Tegelijk boomen de voedselbanken en komen er nu zelfs voedselbanken in ziekenhuizen omdat ondervoeding daar een opgang kent.

Het is verkeerd om te stellen dat “verzet tegen de besparingen” geen gehoor vindt onder brede lagen van de bevolking. Honderden en duizenden mensen namen deel aan acties en campagnes. Het was het expliciete verzet tegen de besparingen dat maakte dat Corbyn de verkiezingen binnen Labour won en enthousiasme creëerde.

En dit ondanks de bijzonder negatieve mediacampagne van het volledige establishment. Er zijn ook duizenden mensen betrokken in de strijd voor de verdediging van huisvesting, werk, diensten en uitkeringen die de besparingspartijen ons afnemen.

Natuurlijk heeft Owen Jones gelijk als hij zegt dat we “voor iets” moeten zijn. Zo komen socialisten op voor een kortere arbeidsweek, gratis en degelijk onderwijs, openbare diensten, een hoger minimumloon, massale publieke investeringen in huisvesting, … Dergelijke maatregelen zouden een groot effect hebben op het leven van diegenen die gebukt gaan onder het besparingsbeleid. We zullen deze maatregelen niet zomaar bekomen, er zal een massale beweging van de werkenden en hun gezinnen voor nodig zijn. Dat zal moeten leiden tot een regering die breekt met de besparingen en die bereid is om het geld te zoeken waar het zit: bij de rijkste 1%.

Het is overigens opmerkelijk dat Owen Jones ervoor pleit om “verzet tegen besparingen” achterwege te laten, terwijl de meeste verkozenen van Labour nog niet aan dat verzet toegekomen zijn. Zij houden het in het beste geval op een light-versie van hetzelfde besparingsbeleid. Hen aan de kant schuiven, is onderdeel van de taak om een partij te vormen die richting kan geven aan het verzet tegen de besparingen.

Het is daarin belangrijk om de gemeenteraden met een Labour-meerderheid op te roepen om geen enkele besparing door te voeren. Dit is wat het door socialisten geleide gemeentebestuur van Liverpool in de jaren 1980 deed. In plaats van de besparingen van Thatcher trouw uit te voeren, werden 5.000 sociale woningen gebouwd en kwamen er goedbetaalde jobs.

Owen Jones gaat niet mee in dat standpunt. Op zijn blog stelde hij eind augustus voor dat gemeenteraden onder leiding van Labour “protesteren tegen besparingen en benadrukken dat deze door de regering van Westminster worden opgelegd.” Dit betekent dat de besparingen gewoon voortgezet worden en dat personeel verder zal afgedankt worden door Labour-besturen.

Als Owen Jones afstand wil doen van het “verzet tegen besparingen” is dat zijn goed recht, maar wij gaan daar niet in mee.