Besparingen stoppen door een alternatief uit te bouwen

Artikel uit maandblad ‘De Linkse Socialist’. Opgelet, door een fout bij het samenvoegen van de definitieve versie van onze krant is een taalkundig niet-gecorrigeerde versie in de krant terecht gekomen. Onze excuses hiervoor. En uiteraard een warme oproep aan taalvirtuozen om ons redactioneel werk te versterken. 

[divider]

Het massale sociaal verzet in het najaar en de winter van 2014 was historisch. Het actieplan van de vakbonden reikte een methode aan om de voornaamste tegenkracht in de maatschappij, de werkende klasse, te beginnen mobiliseren en organiseren tegen de besparingen en de regering-Michel I. De grootste zwakte was de afwezigheid van een voldoende sterk politiek alternatief.

Artikel door Stéphane Delcros uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Die afwezigheid was een van de redenen waarom er na de algemene staking van 15 december geen vervolg kwam en de regering in het zadel kon blijven. Ondanks al hun beperkingen tonen formaties als Podemos in Spanje en Syriza in Griekenland dat het anders kan, dat links de besparingspartijen de laan kan uitsturen en zelf aan zet kan komen. Ook voor ons verzet in België tegen de aanvallen op onze levensstandaard is zo’n politiek alternatief essentieel.

De verkiezingsresultaten in Spanje en Griekenland tonen in welke mate gezocht wordt naar een alternatief. Maar ook hier stelt de vraag zich heel concreet vandaag. Is er wel een alternatief op het besparingsbeleid? Hebben ook linkse regeringen geen andere keuze dan de wetten van het kapitalisme te volgen?

Is onze strijd wel de moeite waard als het leidt tot een nieuwe regering – bijvoorbeeld onder leiding van de PS – die hetzelfde asociale beleid als de voorbije decennia voert? Zonder een partij die breekt met het besparingsbeleid en er een socialistisch beleid voor in de plaats zet, dreigt de ontgoocheling de beweging of toch minstens een deel ervan te verzwakken.

In de afgelopen periode ging de PVDA vooruit in de verkiezingen en was deze linkse partij sterker aanwezig in de media. Dit is een uitdrukking van die zoektocht naar een andere politiek door een groeiende laag van de bevolking. Het is nog maar een beperkte uitdrukking van het potentieel voor een links alternatief. Volgens peilingen zijn 85% van de Belgen voorstander van een belasting op de grote vermogens. Toch wil de regering met de tax shift opnieuw de werkenden laten betalen, zowel direct met bijvoorbeeld BTW-verhogingen, als indirect met een afbouw van de inkomsten voor de gemeenschap. Dit biedt heel wat ruimte voor een links antwoord, zeker ook voor de PVDA, die zich sterk profileerde op de eis van een miljonairstaks. Maar door politieke beperkingen, in het bijzonder ten aanzien van stromingen links van de PVDA, kan die partij zich niet als de enige vertegenwoordiger van het potentieel ter linkerzijde opwerpen.

De Linkse Socialistische Partij (LSP) pleit voor een breed politiek verlengstuk van de werkenden en hun gezinnen. Een politiek instrument dat niet louter op verkiezingen is gericht. We hebben niet alleen nood aan verkozenen en opiniestukken in de gevestigde media. We hebben ook en vooral nood aan discussie over onze strategie van strijd, over hoe we een krachtsverhouding kunnen opbouwen waarmee we een einde kunnen maken aan de huidige logica van aanvallen op onze levensstandaard. Door collectief deze discussie te voeren en ervaringen op te doen, kan het bewustzijn groeien dat we doorheen gezamenlijke strijd tot echte verandering kunnen komen.

Dit werk van bewustmaking, organisatie van strijd en het naar voor schuiven van een programma om een andere samenleving op te bouwen, is van groot belang. Het is iets wat LSP als onderdeel van een internationale organisatie, het CWI (Committee for a Workers’ International), wereldwijd probeert te doen. Zo speelde de Socialist Party een actieve rol in het referendum voor het homohuwelijk in Ierland en staat Socialist Alternative, onder meer rond onze verkozene Kshama Sawant in Seattle, vooraan in de strijd voor een hoger minimumloon in de VS.

Een strijdpartij is nodig. Een partij die gebruik maakt van alle mogelijkheden, waaronder verkiezingen, gericht op bewustmaking en de opbouw van een krachtsverhouding aan de basis, op straat, op de werkvloer, in de scholen, … We hebben nood aan een brede partij die verschillende stromingen onder de werkenden en jongeren kan verenigen op basis van respect voor elkaars eigenheid. Dit politieke instrument en verlengstuk kan verschillende ervaringen van strijd verenigen en versterken met een gedurfd politiek programma dat vanuit de dagelijkse strijd stappen zet om te komen tot een breuk met het kapitalisme en de opbouw van een socialistische samenleving.

Laat ons de nationale betoging op 7 oktober, exact een jaar na het aantreden van de regering van de rijken, aangrijpen als beginpunt van een nieuw actieplan waarmee we de rechtse regering doen vallen en waarmee we stappen zetten in de opbouw van een echt politiek alternatief.