Rechtse regering voert gratisbeleid, maar dan enkel voor de rijken

Na de dood van Steve Stevaert haastten de rechtse politici zich om het gratisbeleid in vraag te stellen. De gratis bussen zijn ondertussen al verdwenen in Hasselt, zelfs indien de grote toename van het aantal reizigers goed was voor zowel de mobiliteit, het milieu als de handelaars in de stad. De rechtse politici zeggen ons dat gratis niet bestaat.

Artikel door Alain (Namen) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Maak dat eens een rijke diamantfraudeur of een grote multinational wijs. Zij genieten al jaren van een iets wat heel dicht bij een gratisbeleid komt. Ze betalen amper belastingen. De regering bevestigt dit onder leiding van N-VA’er Van Overtveldt met de zogenaamde karaattaks waarmee diamantairs belast worden volgens een vast percentage op de omzet in plaats van via een percentage op de winst. Het voorstel komt van de diamantlobby die op deze manier zelf beslist hoeveel, eerder hoe weinig, wordt bijgedragen aan de gemeenschap. Eerder startte de Europese Commissie een onderzoek naar fiscale gunstregimes, onder meer voor AB InBev in ons land.

Gratis dienstverlening op basis van onze bijdragen aan de gemeenschap is niet mogelijk volgens de rechtse politici. Gratis gebruik maken van de infrastructuur en middelen in ons land door grote bedrijven die miljarden winsten boeken en doorsluizen naar grote aandeelhouders en topmanagers, dat kan wel. Ook de regering van de rijken voert een gratisbeleid, maar dan enkel voor de rijken.

Democratie op zijn Grieks

Er wordt vaak gezegd dat het oude Griekenland de bakermat van onze democratie was. In de stadstaten van de regio rond Athene bestonden er “vrije” burgers met gelijke rechten. Maar dit was slechts een erg kleine minderheid van de bevolking. De helft van de bevolking – de vrouwen – viel sowieso al uit de boot. Daarnaast waren er evenmin rechten voor de grote groep van de bevolking die de productieve basis van de samenleving vormde, vooral slaven.

Vandaag wordt de productie niet meer verricht door slaven maar door werkenden die hun arbeidskracht verkopen in ruil voor een loon. Onze levensvoorwaarden zijn gewijzigd en er zijn onder druk van strijd democratische rechten toegekend aan de volledige bevolking. Maar dit betekent niet dat er geen verschillende categorieën burgers meer bestaan.

Iedereen is gelijk, maar de ene wat meer dan de andere

Voor de meerderheid van de bevolking is het beleid onverbiddelijk: indexsprong, loonbevriezing, opgedreven flexibiliteit, afbraak van de openbare diensten, … Iedereen moet een inspanning leveren, heet het dan.

Maar toch wordt een groep burgers gespaard als het op inspanningen voor de gemeenschap aankomt. Meer nog, deze groep krijgt zelfs bijkomende cadeaus! Het gaat onder meer om de grote aandeelhouders van de Bel 20, de grootste Belgische bedrijven op de Brusselse beurs. Zij verdeelden dit jaar 11 miljard euro onder elkaar zonder daarop een bijdrage aan de gemeenschap te moeten betalen. Wetten en regels worden zodanig opgesteld dat ze steeds meer kunnen verdienen.

Terwijl de rechtse partijen zich opmaken om het stakingsrecht voor werkenden aan banden te leggen en de gevestigde media moord en brand schreeuwen bij vakbondsacties, heerst een overdonderend stilzwijgen ten aanzien van de aanhoudende staking van het kapitaal. Maar liefst 240 miljard euro slaapt op rekeningen van de grote bedrijven in België. Dit geld zou kunnen gebruikt worden voor een plan van economisch herstel waarbij de vele tekorten onder de meerderheid van de bevolking aangepakt worden. Maar neen, het geld mag rustig blijven slapen. We leven nu eenmaal niet in een planeconomie, luidt het argument van rechts.

Ondanks de vele cadeaus aan de grote bedrijven wordt de omvang van de fiscale fraude in ons land op 20 miljard euro geschat. In de discipline fiscaal frauderen behoort ons land tot de wereldtop. Ondanks verschillende ‘eenmalige’ regularisatiecampagnes, bleek er voor meer dan 6 miljard euro vanuit ons land betrokken te zijn in het recente SwissLeaks-schandaal. En is er ook nog LuxLeaks. Wie dacht dat de regering dit zou aangrijpen om de strijd tegen fiscale fraude eindelijk ernstig te voeren, vergist zich. Er zijn dringender zaken, zoals de aanpak van werklozen bijvoorbeeld. Werkloosheidsuitkeringen zijn goed voor ongeveer 7 miljard euro per jaar (1). Dat is minder dan de helft van de fiscale fraude, maar wel goed voor een veel groter deel van de aandacht van politici en media die meteen al wie geen werk vindt stigmatiseren.

Op school leren we dat het rechtssysteem als waakhond moet optreden om de democratie te beschermen. Ook het gerecht kent twee snelheden. De Kazachs-Belgische zakenman Patokh Chodiev, de tweede rijkste man van België, kon als eerste een proces wegens corruptie afkopen. Onder zijn advocaten oud-senaatsvoorzitter Armand De Decker (MR) die de mogelijkheid om een proces af te kopen snel door het parlement zou gejaagd hebben. Grote fraudeurs kunnen hun vervolging afkopen, maar een werkloze moet het niet wagen om zich als alleenstaande voor te doen om een uitkering te krijgen.

Verschillende sociale klassen

De ongelijke behandeling van verschillende groepen burgers is verbonden met hun plaats in het productieproces. Het gaat om leden van verschillende sociale klassen. Diegenen die hun arbeidskracht moeten verkopen in ruil voor loon enerzijds en diegenen die de productiemiddelen bezitten en de vruchten van onze arbeid plukken anderzijds.

Na verschillende crises verdween het systeem van slavernij destijds. Vandaag kent de kapitalistische productiewijze een fundamentele crisis. Doorheen strijd kunnen we ook dit systeem naar de geschiedenisboeken verwijzen en bouwen aan een socialistische samenleving.

• Bron : ACIDE, Audit Citoyen de la Dette