“Te hoge lonen in België zijn onzin”

Deze uitspraak is niet afkomstig van Xavier Verboven, laat staan van Cortebeeck, maar van de Leuvense economieprofessor Paul De Grauwe: één van de bekendste liberale economen van het land én oud-senator van de VLD. Op een moment dat alle traditionele partijen (inclusief het Vlaams Belang), gesteund door de burgerlijke pers, zeggen dat de loonkosten in België te hoog liggen en aandringen op verdere loonmatiging, stelt de professor dat dit onzin is.

Karel Mortier

Hij meent dat het gaat om een “verborgen strategie” van de werkgevers om hun winsten verder te vergroten. “Als de werkgevers zeggen dat de loonkosten te hoog zijn, dan zeggen ze in feite dat ze meer winst willen maken. Nochtans hebben de bedrijven de voorbije jaren flinke winsten gemaakt. Dus stop met die onzin over te hoge loonkosten.”

De ondernemingen boeken jaar na jaar recordwinsten en de lonen van de managers swingen de pan uit, maar toch zouden we moeten geloven dat de lonen van de werkenden te hoog liggen. Blijkbaar zien vandaag zelfs sommige liberale economen in dat dit niet klopt. De lonen van de managers en politici liggen daarentegen te laag, volgens diezelfde managers en politici. Volgens Marcel Rottiers van Towers Perrin hebben de Belgische topmanagers “een achterstand in te halen” op hun buitenlandse collega’s die nog een pak meer verdienen. Hij voorziet dat de lonen van die managers in België dan ook zullen stijgen. Belgische topmanagers verdienen vandaag gemiddeld 1 miljoen dollar, maar blijkbaar is dat nog niet genoeg.

Kamervoorzitter Herman De Croo (VLD) stelde dan weer naar aanleiding van de publicatie van de riante lonen van de overheidsmanagers: “Ik stel vast dat de premier en ik de helft verdienen van pakweg Jannie Haek (gedelegeerd bestuurder van de NMBS). Dat is te weinig. Ik vind dat de leidende politici wel wat meer mogen verdienen.” Diezelfden die keer op keer stellen dat de loonkosten te hoog liggen, hebben er blijkbaar absoluut geen probleem mee dat hun eigen loonkosten door het dak gaan.

De SP.a, die bij monde van Frank Vandenbroucke de aanval opende op het inkomen van de werkenden, en daarmee voor de zoveelste keer de “bevoorrechte” partner van het ABVV in zijn hemd zette, probeert de professor in een “extreem-liberale” hoek te plaatsen: een herhaling van de strategie van Vande Lanotte tijdens de acties tegen het Generatiepact, om iedereen die het niet eens is met de koers van de SP.a in een extreem-rechtse hoek te plaatsen.

Vandenbroucke zelf heeft er niets beter op gevonden dan toe te geven dat de sociale zekerheid werd geplunderd om de loonlasten te doen dalen. “Bovendien hebben we de voorbije jaren omvangrijke lastenverlagingen doorgevoerd, onder meer met geld uit de sociale zekerheid. Dat was niet bestemd voor loonsverhogingen, wel voor competitiviteit.”

Het afgelopen decennium is de koopkracht van de meerderheid van de werkenden echter gedaald. Dat geld is dus helemaal niet verdwenen in de zakken van de werkenden, maar in die van de aandeelhouders van de ondernemingen, die de lastenverlagingen niet hebben gebruikt om extra mensen in dienst te nemen maar om hun winsten te vergroten. Het VBO stelt dan weer dat “wat De Grauwe zegt, extremer is dan mensen aan de linkerzijde van het debat verkondigen”. Extremer dan Vandenbroucke? Men moet het maar kunnen!

Het is duidelijk dat de burgerlijke partijen en werkgeversorganisaties verveeld zitten met de uitspraken van de professor. De uitspraken komen immers op een moment dat de regering probeert om de vakbonden in aanloop naar de volgende interprofessionele onderhandelingen loonmatigingen op te leggen, door een zogenaamd raamakkoord af te sluiten.

De bedoeling is om de brutolonen te verminderen zonder (onmiddellijk) aan de nettolonen te raken, door ook de belastingen te verminderen. Het probleem hiermee is dat de minderinkomsten van de staat uiteindelijk toch doorgeschoven zullen worden naar de werkenden door een stijging van andere belastingen, daling van de uitkeringen of de sociale voorzieningen.

Dezelfden die de vakbonden onverantwoordelijkheid en kortetermijndenken verwijten, hebben er geen problemen mee om de kassen van de sociale zekerheid leeg te halen om de winsthonger van de patroons tijdelijk te stillen. Als zelfs een liberale topeconoom en columnist van de Financial Times zegt dat de loonkosten geen probleem zijn in België en dat dit allemaal past in een “verborgen” agenda van het VBO om de winsten van haar leden te vergroten, is het duidelijk dat de vakbonden op dit punt geen duimbreed mogen toegeven aan de regering en het patronaat.