Aanvallen treffen iedereen, eengemaakte strijd nodig om regering te doen vallen!

“Het is nu dat we moeten gaan, later is het te laat!” Dit waren de woorden van een van de scholieren op de druk bijgewoonde algemene vergadering na de scholierenstaking in Gent op 22 oktober. Hij argumenteerde ook nog dat de scholieren en studenten hun acties vanaf nu moeten linken aan het nationale actieplan van de vakbonden. Hij zei het er niet bij, maar de onderliggende toon was duidelijk dat we in een eengemaakt front van arbeiders en studenten, duizend keer sterker staan om te slagen in onze missie. Idem op de massaal bijgewoonde syndicale vergaderingen ter voorbereiding van de stakingsacties. “Alle vakbonden samen in één front tegen deze regering”, was de samenvatting van Rudy De Leeuw in Antwerpen. “We worden immers allemaal geraakt, van onze geboorte tot in onze kist”.

Artikel door Els Deschoemacker uit maandblad ‘De Linkse Socialist’

Hieruit spreekt het gevoel van dringendheid om in actie te  gaan, maar ook een begrip van het sterke anti-werknemerskarakter van deze regering en de mogelijkheden die het nationale vakbondsactieplan biedt om deze regering naar huis te sturen.

De scholieren in Gent stonden al op straat tegen de besparingen op hun onderwijs nog voor de regering gevormd werd. Idem dito wat betreft de politie. De culturele sector organiseerde zich o.a. in Hart boven Hard tegen het grote subsidieverlies en de afgelopen weken was het gevoel van dringendheid bij sommige treinbestuurders zo groot dat ze besloten niet te wachten op het nationale actieplan om over te gaan tot de eerste spooracties.

Het toont het enorme onbegrip van onderuit voor de besparingsdrift van een regering die alles haalt bij de gewone werkende mens en de kapitaalbezitters in dit land buiten schot laat. Ook de bereidheid om zich deze keer niet te laten doen valt op.

Men moet al teruggaan tot de jaren ‘80 om een dergelijke stemming terug te vinden. Het zal niet de eerste algemene staking zijn die we meemaken sindsdien. We hebben een van de grootste algemene stakingen ooit gehad tegen het Globaal Plan in ‘93. Twee algemene stakingen tegen het Generatiepact in 2005, en nogmaals één in 2012 tegen Di Rupo I. Geen enkele van deze stakingen was voor niets. Ze sleepten allemaal enigszins verzachtende maatregelen in de wacht en konden in die zin erger voorkomen. Maar tot het stoppen van de maatregelen, laat staan de val van de toenmalige regeringen, leidden ze niet. Het ultieme argument van de vakbondstop om de politieke staking te vermijden, en de beweging uiteindelijk van bovenaf stil te leggen, was dat elke mogelijke alternatieve regering alleen maar erger of meer rechts kon zijn dat wat ze toen hadden. Nu gaat dit argument niet op! We hebben de meest rechtse regering sinds de jaren ’80 en zullen dit ook voelen. Het anti-werknemerskarakter van deze regeringen wordt zeer goed aangevoeld en ook de vakbondsleiding zet deze keer de deur wagenwijd open voor een dynamiek die gaat voor een ernstige krachtmeting tussen de vakbonden en de regering.

Deze krachtmeting kan gewonnen worden, deze regering kan vallen. Maar er zal bewust gewaakt en gestreefd moeten worden naar een zo groot mogelijke eenheid en solidariteit in actie. Deze eenheid zal instinctief wel worden aangevoeld maar zal ook onder druk komen te staan. Enkel de bewuste organisatie ervan zal in staat zijn ze op te bouwen en te bewaren tot het einde van de rit. Eenheid tussen scholieren, studenten en personeel kan en moet georganiseerd worden op school door algemene vergaderingen om het actieplan tot in de puntjes uit te discussiëren en uit te voeren. Idem dito op elke werkvloer. Algemene personeelsvergaderingen moeten georganiseerd worden, waarbij eenheid gezocht wordt tussen de arbeiders en bedienden, over de kleur van de vakbond heen. Maar ook algemene vergaderingen op lokaal niveau in een stad, met vertegenwoordigers van de actiecomités in de scholen, bedrijven en openbare diensten, zouden kunnen helpen om eenheid te smeden.

Deze regering zal systematisch pogen om de eenheid te breken door toegevingen te doen naar specifieke groepen. De Vlaamse media fulmineren nu al tegen de Waalse machinisten die voorop lopen in de strijd, met als enige doel deze actievoerders voor te stellen als loslopend wild. Pogingen om te verdelen moeten zo bewust mogelijk bestreden worden in de propaganda, acties en eisen. Solidariteitsbezoeken van Antwerpse syndicalisten aan syndicale meetings en acties in het Luikse en omgekeerd kunnen helpen om een dergelijk bewustzijn te versterken.

Deze regering kan vallen, maar vastberadenheid en eenheid tussen de hele Belgische arbeidersklasse, jong of oud, Frans- of Nederlandstalig, autochtoon of allochtoon, tegen deze anti-werknemersregering zal een belangrijke voorwaarde zijn.