Nieuwe Duitse regering: coalitie van “grote besparingen”

De discussie over de vorming van een nieuwe Duitse regering sleepte lang aan. Niet dat er zo’n grote verschilpunten waren tussen de christen-democraten van CDU/CSU en de sociaal-democraten van de SPD. Beide partijen zijn het eens over de noodzaak van besparingen. De regeringsvorming sleepte voornamelijk langer aan omdat het duidelijk is dat het een onstabiele regering zal zijn, waardoor een aantal toppolitici de eigen carrièreplanningen scherper moesten bekijken.

Binnen de SPD was er heel wat discussie over wie nu juist welke post zou invullen. Uiteindelijk zal de voormalige voorzitter, Mëntefering, een cruciale rol spelen in de regering. Schröder stapt uit de actieve politiek aangezien niet hij, maar zijn rivale Angela Merkel, kanselier wordt. Bij de christen-democraten was er enige opschudding over het feit dat Stoiber, de minister-president in Beieren en leider van de CSU (de Beierse christen-democraten), besloot om niet tot de regering toe te treden. Wellicht meende Stoiber dat hij als minister-president in Beieren meer zekerheid heeft.

Inhoudelijk zijn de verschillen tussen de conservatieven en de sociaal-democraten niet erg groot. Dat werd eerder duidelijk met het rood-groen beleid van de afgelopen 7 jaar. Dat beleid was een verderzetting van het besparingsbeleid van de regering onder leiding van de conservatieven van Kohl. Het was niet enkel een verderzetting, maar er kwam een versnelling van het ritme en de schaal van de aanvallen op de levensstandaard van de arbeiders en hun gezinnen.

Nu wil de "grote coalitie" van SPD en CDU/CSU een beleid voeren dat door de Belgische patroonsorganisatie VBO "gedurfd en ambitieus" wordt genoemd. Als het VBO zo enthousiast is, weten we al van waar de wind komt. En vooral wie er voor zal moeten opdraaien. De grote coalitie is het eens om te besparen op de kap van de arbeiders en hun gezinnen. Er komt een hervorming van het ontslagrecht, werknemers zullen bij het begin van hun tewerkstelling bijzonder gemakkelijk kunnen worden ontslagen, de pensioenleeftijd moet van 65 naar 67 jaar, de ambtenaren moeten een uur langer werken zonder loonsverhoging,…

Het is duidelijk dat de nieuwe Duitse regering vooral een "grote" coalitie zal zijn op het vlak van het aanpakken van de arbeiders en hun gezinnen. Het actieve verzet tegen het asociaal beleid van de regering-Schröder leidde eerder reeds tot de oprichting van een nieuwe linkse formatie, de Linkspartei. Die partij zal nu een grote verantwoordelijkheid hebben om het neoliberale beleid van antwoord te dienen. De parlementaire vertegenwoordiging van de Linkspartei kan gebruikt worden om het ongenoegen een stem te geven en om het protest op straat te versterken. Indien de Linkspartei zich kan opwerpen als een instrument waarmee de strijd tegen de nieuwe regering kan gevoerd worden, zal dit een positieve ontwikkeling betekenen voor de Linkspartei.

De rol van het protest tegen de nieuwe Duitse regering en de mogelijkheden die geboden worden door het bestaan van de Linkspartei, zijn geen onbelangrijke zaken voor Belgische arbeiders. Nu reeds kijkt het Belgische patronaat naar Duitsland om ook hier gelijkaardige maatregelen te kunnen doorvoeren.