Besparingen werken niet. Organiseer het verzet!

Zelfs de meest optimistische economische voorspellingen gaan ervan uit dat de werkloosheid in ons land de komende jaren blijft toenemen tot 12,7% in 2014. Het Federaal Planbureau verwacht voor dit jaar een nulgroei en voor volgend jaar een groei van 1,1%. Economische voorspellingen hadden de afgelopen jaren slechts één constante: de werkelijkheid was steeds negatiever dan het natte vingerwerk van de voorspellingen. Wie gelooft nog de voorspellingen van economen die de crisis niet zagen aankomen?

Artikel door Geert Cool uit de zomereditie van ‘De Linkse Socialist’

Met de slechte economische omstandigheden weerklinkt een luid koor van Europese commissarissen, neoliberale politici van diverse kleuren, patronale woordvoerders en andere bankiers. Allemaal roepen ze om nieuwe besparingen en lastenverlagingen. Een zieke patiënt die niet geneest van de toegediende geneesmiddelen, moet volgens hen gewoon meer van dezelfde geneesmiddelen krijgen. Voor deze besparingsjunkies zal het nooit genoeg zijn. Zelfs als onze levensstandaard volledig is afgebroken, zullen ze nog roepen om extra maatregelen.

Zelfs een aantal topeconomen van grootbanken durfde het aan om te pleiten voor extra besparingen om de openbare schuld af te bouwen. Dat de reddingsoperatie voor de banken die schulden de hoogte heeft ingejaagd, doet voor hen natuurlijk niet ter zake. Neen, dat was om de economie overeind te houden. Als vandaag iemand durft opwerpen dat de grote banken en grote bedrijven meer zouden moeten bijdragen aan de gemeenschap – in plaats van hun vermogen in belastingparadijzen verder op te bouwen – wordt dat afgedaan als een aanslag op de concurrentiepositie en de economie.

Voor het patronaat en haar politieke marionetten is het duidelijk: de gewone werkenden en hun gezinnen moeten opdraaien voor de crisis. Het zijn haaien die bloed geroken en geproefd hebben en steeds meer bloed willen. De Griekse toestanden hebben zich al uitgebreid doorheen zuidelijk Europa, maar het houdt daar niet op. Ook in ons land bereidt de regering-Di Rupo een nieuwe besparingsronde voor. Er moet dit jaar nogmaals 0,5 tot 1 miljard euro gevonden worden en volgend jaar volgt minstens 3,5 miljard. En dat terwijl er nu al grote tekorten zijn voor de gewone bevolking. De regering stopt zich weg achter Europa, hetzelfde Europa waar nationale politici als De Gucht of Van Rompuy na hun nationale carrière nog wat bijklussen. Het Europese besparingsbeleid wordt uitgetekend door politici die op nationaal vlak hetzelfde beleid voeren. Het is dan ook hypocriet om zich achter dit niveau weg te steken. Straks zullen de lokale besturen hetzelfde doen met het federale niveau.

Volgens het monitoringcomité moeten de steden en gemeenten op zoek naar 1 miljard euro aan besparingen, dat kan volgens de vakbonden 25.000 directe en 15.000 indirecte jobs kosten in Vlaanderen alleen. De regio’s moeten volgend jaar samen 267 miljoen euro ophoesten. De besparingslawine wordt op alle niveaus aangewakkerd. Als het niet meer lukt om zich achter een ander bestuursniveau weg te stoppen, zal het wapen van repressie nog meer aan belang winnen. Big GAS-Brother wordt nu al klaar gestoomd voor het grotere werk.

Het ongenoegen tegenover de gevolgen van het besparingsbeleid is groot. Op 6 juni waren er volgens de vakbonden 35.000 betogers tegen de loonstop en voor een degelijk eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden. Op lokaal vlak zijn er eerste kiemen van verzet. Dit ongenoegen organiseren en samenbrengen, gekoppeld aan een discussie over een alternatief, dat is de uitdaging waar de arbeidersbeweging voor staat. Zwakheid aan onze kant zet aan tot nog meer patronale agressie.

Er is nood aan een degelijk bediscussieerd actieplan dat van onderuit wordt gedragen en opbouwend is naar een of desnoods meerdere algemene stakingen. Tegelijk moeten we het neoliberale eenheidsdenken van de besparingspolitici van antwoord dienen. Dat doen we niet door in hun afbraaklogica mee te stappen om het ritme ervan te vertragen, maar wel door er een andere logica tegenover te plaatsen. Wij komen op voor een samenleving waarin niet de belangen van de 1% rijksten, maar die van de 99% armsten centraal staan. Een samenleving waarin de meerderheid van de bevolking democratisch mee beslist over wat en hoe er wordt geproduceerd en waarvoor het wordt aangewend. Kortom, een socialistisch alternatief op een kapitalisme dat ons enkel maar crisis en uitzichtloosheid te bieden heeft.