Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie nodig om levens te redden

De “vrije markt” zou volgens de officiële doctrine leiden tot de beste voorwaarden voor de ontwikkeling van iedereen. Dan moeten we onder “beste voorwaarden” wel verstaan dat er van de zeven miljard mensen op de wereld meer dan 2,6 miljard zijn die moeten leven van minder dan twee dollar per dag en dus honger lijden…

Artikel door Anja Deschoemacker uit de juni-editie van ‘De Linkse Socialist’

Maar we moeten België niet verlaten om aan te tonen hoe die zogenaamd vrije markt niet alleen jobs, maar ook levens bedreigt. Zowel in het geval van de peperdure medicijnen voor de kleine Viktor en andere mensen met levensbedreigende zeldzame ziekten als bij de treinramp in Wetteren moet de vraag worden gesteld of we dergelijke sectoren – die nodig zijn om levens te redden of die levens potentieel in gevaar kunnen brengen – wel kunnen overlaten aan bedrijven die enkel uit zijn op de grootst mogelijke winst op de kortst mogelijke termijn.

De discussie werd gevoerd of de medicijnen van Viktor, een jongetje met een zeldzame immuunziekte, door de ziekteverzekering terugbetaald moesten worden. Zijn behandeling met Soliris kost 18.000 euro per maand. Ouders van kinderen met een zeldzame en levensbedreigende ziekte deden een oproep om structureel iets te doen en niet gewoon geval per geval. We kregen te horen dat onderzoek naar dergelijke medicijnen peperduur is terwijl het door het gering aantal patiënten niet evident is om winst te boeken. En winst is nodig om te kunnen investeren in nog meer onderzoek…

Met andere woorden: het is normaal. Het enige wat de overheden dan nog kunnen doen, is via onderhandelingen de prijs naar beneden proberen duwen. Wanneer minister Onkelinx geweigerd zou hebben die peperdure prijs te betalen, zou zij door de “publieke opinie” als de “moordenaar” van Viktor worden aangewezen, niet Alexion dat dit jaar 250 miljoen dollar aan zijn aandeelhouders uitkeerde.

LSP verdedigt de eis voor de nationalisering van de farmaceutische industrie. Het is de enige manier om die sector voor de gemeenschap te laten werken, en niet voor de winsten. De kennis en knowhow die door de gemeenschap zijn opgebouwd, zijn de laatste decennia steeds meer verlapt aan de privé-sector – zo is Alexion een spin-off van de Yale-universiteit – die er de bevolking enkel nog gebruik van laat maken als ze kan betalen. Viktor zou in de armere regio’s van de wereld enkel een kans hebben gemaakt indien zijn familie steenrijk was.

Ook de ramp in Wetteren brengt de nood voor een grotere controle door de gemeenschap naar voor. Op pagina 7 van deze krant kan je lezen hoe de sector van het goederenvervoer steeds meer in handen komt van “cowboys voor wie veiligheid een kost is die de winst in de weg staat” (zie dit artikel en dit artikel). En zoals ieder treinongeval levens kan kosten, is dat nog meer zo bij het vervoer van gevaarlijke chemische producten. Waar in de (grote) chemische bedrijven de vakbonden een rol spelen in het verzekeren van de veiligheid op de werkplaats en in het installeren van procedures indien er iets misloopt – procedures die de levens van het personeel en omwonenden beschermen tegen de winsthonger van het patronaat – is er bij het vervoer van die producten geen enkele controle van de gemeenschap.

Alles doen wat nodig en met de huidige stand van de wetenschap mogelijk is om levens te redden, is niet mogelijk indien de economie niet in handen is van de gemeenschap, maar moet draaien om een kleine superrijke elite nog rijker te maken. De nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie is niet enkel een eis om jobs te redden, maar ook om een samenleving uit te bouwen waarin niemand nog de macht heeft om te beslissen dat de winst belangrijker is dan het redden en beschermen van levens.