Betoging aan het Waalse parlement tegen het ‘besparingsverdrag’

In de gietende regen verzamelden ruim 200 militanten voor het Waalse parlement om te protesteren tegen de goedkeuring van het Verdrag over Stabiliteit, Coördinatie en Bestuur dat eerder in de Senaat en het Vlaams Parlement werd goedgekeurd. Op de actie waren er heel wat militanten van het ABVV, maar ook van de bediendencentrale van het ACV (het CNE), de studentenfederatie FEF en diverse organisaties (constituante.be, Occupy Charleroi,…) en politieke groepen van radicaal links (Front de Gauche Charleroi, PTB, PC, MG, LCR, PSL,…). De inzet was niet onbelangrijk, indien een van de parlementen in ons land de ratificatie van het verdrag verwerpt, komt de toepassing ervan in België in het gedrang.

Verslag door Yves en foto’s door Loic (Luik)

Het besparingsverdrag is van toepassing sinds 1 januari 2013 en werd al geratificeerd in 17 Europese landen. Het verdrag bepaalt dat er een structureel tekort van slechts 0,5% van het BBP mag zijn (ook al is het totaal onduidelijk wat de criteria zijn om van een ‘structureel’ tekort te spreken…) en dat de totale staatsschulden niet meer dan 60% van het BBP mogen bedragen. Er worden bovendien boetes opgelegd indien de tekorten over deze normen gaan. Het doel is uiteraard om het besparingsbeleid wettelijk vast te leggen. Op die manier is het economische beleid geen politieke beslissing meer, het neoliberalisme wordt opgelegd als enige wettelijke mogelijkheid. De Europese Unie was nooit een erg democratische instelling, maar nu wil het establishment blijkbaar ook die democratische elementen die nog bestaan aan de kant schuiven.

Het besparingsverdrag is gericht op sociale afbraak en op het versterken van de macht van de niet verkozen Europese Commissie. Alle aanbevelingen van de Commissie zouden echte dictaten worden die verplicht moeten uitgevoerd worden om de wensen van de ‘markten’ te vervullen. We kennen de impact van dergelijke maatregelen, kijk maar naar de gevolgen van de ‘structurele aanpassingsprogramma’s van het IMF en de Wereldbank in de neokoloniale wereld of de voorwaarden die worden opgelegd met de zogenaamde ‘hulpmaatregelen’ van de EU aan landen als Griekenland.

De zogenaamde parlementaire democratie toont steeds meer haar ware gezicht: die van een ‘democratie’ waar kan gekozen worden wat we willen, zolang het maar een neoliberale politiek is. De heersende klasse wil de winsten veilig stellen en gebruikt de crisis als excuus om in het offensief te gaan tegen alle sociale verworvenheden. Dat leidt tot aanvallen op de lonen en arbeidsvoorwaarden, jacht op de werklozen, verhoging van de pensioenleeftijd, aanvallen op ambtenaren, privatiseringen,… Dat leidt tot een verdere krimp in de economische activiteit en hierdoor beperktere fiscale inkomsten en een toenemende werkloosheid. Zo komen we tot een lawine aan besparingen en sociale afbraak.

De houding van de gevestigde politici toont eens te meer de noodzaak van een eigen politiek verlengstuk voor de arbeidersbeweging. Alle partijen plooien voor de neoliberale dictaten. De houding van Ecolo is overigens bijzonder hypocriet: in de senaat werd tegen gestemd – de groenen zitten federaal in de oppositie – maar in het Waals parlement wordt voor gestemd. Daar zit de partij in de meerderheid. Het excuus dat wordt gebruikt, is het feit dat in het Waals parlement enkel de toepassing van het verdrag binnen het kader van de bevoegdheden van het Waals parlement wordt gestemd.

Het was geen verrassing dat er op de actie tegen het besparingsverdrag alleen vlaggen van radicaal links waren. De gezamenlijke aanwezigheid van verschillende linkse krachten toont overigens het potentieel voor een samenwerking. De open brief die LSP eerder deze week verstuurde, was duidelijk al verder verspreid en gekend onder heel wat aanwezigen. Velen reageerden positief. De noodzaak van het eenmaken van het verzet wordt algemeen erkend, zowel onder actieve militanten als door bredere lagen.

In zijn toespraak benadrukte de Waalse ABVV-voorzitter Thierry Bodson terecht dat het debat over dit besparingsverdrag integraal onderdeel is van het algemene debat over het besparingsbeleid.

Om daar een antwoord op te bieden, is er meer dan ooit nood aan een offensief actieplan met oplopende acties waarrond de communicatie niet enkel gericht is naar de gevestigde media en met algemene stakingen waartoe een krachtsverhouding wordt opgebouwd. Het lobbyen bij parlementairen zal niet volstaan, het organiseren van opeenvolgende acties zonder plan zal vooral leiden tot frustratie en demoralisatie maar niet tot een betere krachtsverhouding.

Een volgende actiedag ligt nu in het verschiet: op 6 juni trekken we met een gemeenschappelijk vakbondsfront naar Brussel rond de kwestie van het eenheidsstatuut van arbeiders en bedienden alsook rond de loonstop. Deze actie zal belangrijk zijn om het verzet tegen patronale offensief te versterken!